Οι πολιτικές... σκοπιμότητες των συμπροσευχών!

ΠΗΓΗ

Πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες υποκρύπτουν οι οικουμενιστικές κινήσεις ενώ η αυξανόμενη ασθένεια των συμπροσευχών αποβλέπει στη σταδιακή αποδοχή μίας παγκόσμιας θρησκείας...

Μίας θρησκείας που ήδη σχεδιάζεται από τους σύγχρονους εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας και αποβλέπει μακροπρόθεσμα στην προετοιμασία των λαών για την υποδοχή του Αντίχριστου.

Φανταστείτε λοιπόν τους πρώτους χριστιανούς να συμπροσεύχονται από κοινού με τους ειδωλολάτρες η τον Άγιο Αθανάσιο και τον Άγιο Χρυσόστομο να προσεύχονται μαζί με τους μονοφυσίτες και τους Αρειανούς!

 Φανταστείτε επίσης τον Άγιο Αθανάσιο να αποδεχόταν την ισχύ της πολιτικής εξουσίας της εποχής του και έστω και υποκριτικά να συναινούσε με το κλίμα της περιόδου εκείνης για να εξασφαλιστεί λ.χ. η ομόνοια, η συμφιλίωση και η ειρήνη... Αρκεί λοιπόν να ανατρέξουμε στα Συναξάρια των Αγίων για να διαπιστώσουμε πως οι μάρτυρες προτιμούσαν τα βασανιστήρια από το να κάνουν για τα μάτια έστω του κόσμου και ψευδώς πως αποδέχονται τα είδωλα και να θυσιάσουν σ' αυτά!

Και αυτή ακριβώς είναι η μεγάλη διαφορά του χθες με το σήμερα. Οι ηγεσίες των Ορθοδόξων Εκκλησιών, πιεζόμενες σήμερα από πολιτικές και κοσμικές αρχές παρασύρονται σε άγονους και ανούσιους θεολογικούς δήθεν διαλόγους με αιρετικές επικίνδυνες παραφυάδες που πάντοτε λειτουργούν διαβρωτικά έναντι των αληθειών της ορθόδοξης πίστης.

 Αρχικά προσέρχονται οι θρησκευτικοί μας ταγοί με την κυρίαρχη άποψη ότι δεν θα μετακινηθούν ούτε κατ' ελάχιστον από την αλήθεια της ορθόδοξης πίστης.

 Εν συνέχεια όμως υποκύπτουν στο ίδιο σφάλμα με αυτό του βασιλιά Σολομώντα και διασύρονται από τα δαιμόνια αποδεχόμενοι πνεύματα εκμοντερνισμού. Τα δαιμόνια αυτά τους οδηγούν στην έμμεση για παράδειγμα αποδοχή της αποτρόπαιης θεωρίας τπης Εκκλησίας των κλάδων η ακόμη σε μεταπατερικά επιπόλαια ανοσιουργήματα, που σαφέστατα εμπεριέχουν μύχιες ιδιοτέλειες και σκοπιμότητες των εκφραστών αυτών!

Στην ουσία δηλαδή μολύνονται οι ίδιοι αφού συνειδητά η ασυνείδητα γίνονται παίγνια στα χέρια των κάθε λογής δαιμονίων! Και το δυστύχημα είναι πως με τη συμπεριφορά τους αυτή πολλοί θρησκευτικοί μας ηγέτες ως μωρά ανόητα παιδιά πιστεύουν ότι συμβάλουν ουσιαστικά στην διεθνή ενίσχυση της Εκκλησίας. Η αλήθεια όμως, είναι πως κάνουν ακριβώς το αντίθετο όχι μόνο διχάζοντας την αλλά επιπλέον στερώντας τη σωτηρία σε μεγάλο μέρος του χριστεπώνυμου ποιμνίου τους.

Μα ο κόσμος προοδεύει και η Ορθοδοξία οφείλει να μην μείνει απομονωμένη, τονίζει με κάθε ευκαιρία ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης Βαρθολομαίος αλλά και όλοι οι ένθερμοι θιασώτες του νοσηρού πνεύματος του οικουμενισμού.

Εδώ ακριβώς γίνεται χριστιανοί μου και το τραγικό μεγάλο λάθος. Γιατί άλλη είναι η πρόοδος του κόσμου και άλλη αυτή του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός έδειξε πως πρόοδος για τον ουρανό λογίζεται η θυσία, το έλεος, η αγιότητα. Ο συνδυασμός αυτών των στοιχείων οδηγούν στην αλήθεια, στην πραγματική ζωή και στην ανάσταση.

Τραγική λοιπόν διαπίστωση είναι πως οι ηγεσίες των Εκκλησιών μας εκλαμβανόμενες μία κοσμική ισχύ και εξουσία απώλεσαν και υποβάθμισαν παντελώς τα στοιχεία τούτα που πάντα προσφέρουν την ευλογία και τη θεία χάρη.

 Επέλεξαν φαρισαϊκά λειτουργώντας έμμεσα η άμεσα την κοσμική εξουσία, η οποία εξυπηρετεί διάφορες σκοπιμότητες αυτών που στην εγγυώνται και στην εξασφαλίζουν. Ως εκ τούτου τα υποτιθέμενα ανοίγματά τους προς την παρασιτική κλυδωνίζουσα αιρετική Δύση εντάσσονται ακριβώς στην γραμμή τούτη των πολιτικών και οικονομικών σκοπιμοτήτων. Έτσι καθίστανται, όπως ο Σολομών όργανα του Αντιδίκου εξυπηρετώντας ευτελή συμφέροντα και ιδιοτέλειες. Τρανό παράδειγμα αποτελούν οι Εκκλησίες της Σερβίας και της Ρουμανίας, οι οποίες προκειμένου να σταθούν στην Πολιτεία εξαναγκάστηκαν να προβούν σε πρωτοφανή οικουμενιστικά ανοίγματα και εκπτώσεις που όχι μόνο ξάφνιασαν αλλά προκάλεσαν διχόνοιες και διαιρέσεις.

Για να κατανοήσουμε πως διαλέγεται η Αγία Ορθοδοξία μας μπορούμε να ανατρέξουμε στην εποχή του προφήτη Ηλία, ο οποίος δεν έκανε συμπροσευχή με τους ιερείς του Βαάλ αλλά τους άφησε να εκτεθούν στα μάτια του λαού. Και στη συνέχεια προσευχήθηκε και ο Θεός αποκαλύφθηκε θαυμαστά... Ακόμη και στην εποχή των Αγίων Αποστόλων όμως διαπιστώνεται πως ο διάλογος με τους άλλους διεξαγόταν μέσα από την εξασφάλιση της αγιότητας των διδασκάλων και της θυσίας που έφερνε πάντα το θαύμα νοούμενο ως ευλογία.

Φανταστείτε λοιπόν καλοί μου Χριστιανοί, οι Ορθόδοξες Εκκλησίες και οι θρησκευτικοί ταγοί αυτών να προσανατολίζονταν από κοινού στη θυσία, την ανιδιοτέλεια και την αγιότητα.

 Τότε το βέβαιο είναι πως όχι μόνο θα δημιουργούσαν στο ποίμνιό τους τις προϋποθέσεις ειρήνης, συμφιλίωσης, αγάπης και καταλλαγής αλλά θα οδηγούσαν και τις κατά τόπους πολιτικές ηγεσίες εξ ανάγκης στη θέσπιση μίας κοινής ομοσπονδίας των Ορθοδόξων λαών.

Μίας ομοσπονδίας που θα άλλαζε άρδην τον ρου της ιστορίας, αφού θα εμπεριείχε την ίδια ακριβώς δυναμική των πρώτων χριστιανικών χρόνων. Δυναμική δηλαδή της αλήθειας, δυναμική της σοφίας του Θεού, δυναμική του θαύματος και της ζωής, δυναμική που προσδίδει η θυσία του Υιού του Θεού, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και οδηγεί πάντα στην ευλογία της χαράς της Αναστάσεως.

Ως εκ τούτου οι λεγόμενες εβδομάδες κοινής προσευχής με πλανεμένους και αιρετικούς και αλλόθρησκους για την ειρήνη και την ενότητα θυμίζουν περίοδο εκπτώσεων, σήψης και υποταγής στο πνεύμα που παρέσυρε τον σοφό βασιλιά Σολομώντα στην Καμπάλα και τη Σολομωνική και επέφεραν την οριστική ρήξη του με τον Θεό. Είναι καιρός λοιπόν οι θρησκευτικοί ταγοί να αφήσουν τις φαρισαϊκές αμιγώς νοοτροπίες και να προσεγγίσουν ως διάδοχοι των Αποστόλων τις οδούς που εκείνοι περπάτησαν στην προσέγγιση του Θεού και στη διάδοση του λόγου Αυτού.

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ 
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2012
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ