ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ: Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΕΝΟΣ ΠΥΛΩΝΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Από αρχαιοτάτων χρόνων η θάλασσα συμβολίζει πολλά για εμάς τους Έλληνες. Από την απαρχή της Ιστορίας της Φυλής μας, η θάλασσα μετατρέπεται σε λεωφόρο διάδοσης του Ελληνικού Πολιτισμού. Μαζί με την ανάπτυξη της ναυτιλίας, τα πλοία διέσχιζαν τη Μεσόγειο μεταφέροντας μαζί τους την Ελληνική γλώσσα, την Ελληνική τέχνη και το Ελληνικό Πνεύμα, γενικότερα. Ερχόμενοι στο σήμερα διαπιστώνουμε ολοένα και περισσότερο ότι το προδοτικό πολιτικό σύστημα που μας κυβερνάει μέχρι τώρα και οι διάφοροι ανθέλληνες καταβάλλουν ιδιαίτερο ζήλο ώστε να καταπνίξουν οτιδήποτε το Ελληνικό.

Ο πόλεμος αυτός μεταφέρεται καθημερινά σε κάθε πτυχή της ζωής των Ελλήνων. Ένα τέτοιο πεδίο αποτελεί και ο επαγγελματικός χώρος του καθενός. Με αφορμή την αλληλένδετη σχέση Ελληνισμού, θάλασσας και ναυπηγικής τέχνης, ας δούμε τι συμβαίνει σήμερα στα Ελληνικά Ναυπηγεία που άλλοτε έσφυζαν από ζωή. Χιλιάδες Έλληνες τεχνίτες εργάζονταν καθημερινά με αντάλλαγμα την τεχνογνωσία που ελάχιστοι λαοί κατέχουν στον συγκεκριμένο τομέα, ενώ οι ίδιοι και οι οικογένειες τους επιβίωναν από αυτό το επάγγελμα και κέρδιζαν τα προς το ζην αξιοπρεπώς.

Σήμερα χάος, απελπισία και εξαθλίωση. Ο κλάδος του επαγγέλματος βρίσκεται σε πλήρη αποσύνθεση, ενώ η απουσία κρατικής μέριμνας συμβάλλει στην ολοένα και αυξανόμενη απαξίωση του. Το μόνο που χαρακτηρίζει, πλέον, τα Ελληνικά ναυπηγεία είναι εικόνες ερήμωσης. Καθόλου τυχαίο για ένα επάγγελμα που οι γνώστες του τα βάζουν καθημερινά με τη φωτιά και το σίδερο!

Συγκεκριμένα το Υπουργείο Θαλασσίων Υποθέσεων καταργείται και απορροφάται ως Ναυτιλίας στο «Περιφερειακής Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας», προκαλώντας βαρύ πλήγμα σε ένα βασικό πυλώνα της Ελληνικής οικονομίας, ενώ η προσέλευση των πλοίων για κατασκευή έχει ανασταλεί σε τρομακτικό βαθμό από το 2008. Οι σχετικές με το επάγγελμα σχολές κατάρτισης έχουν κλείσει, εκτός μιας υποτυπώδους του ΟΑΕΔ, ενώ πριν 20-25 χρόνια άγγιζαν των αριθμό των 20. Στόχος η παρεμπόδιση της εξειδίκευσης και της επιμόρφωσης των νέων συνεχιστών του επαγγέλματος, καθώς όταν δεν εισέρχεται νέο αίμα το χρονικό διάστημα που θα χρειαστεί για να ξεχαστεί τόσο η τεχνογνωσία, όσο και η παράδοση της ναυπηγικής τέχνης θα είναι μικρό.

Παράλληλα, σε κάποια Ελληνικά ναυπηγεία συμβαίνει το εξής περίεργο! Με εξαίρεση την μονάδα του Σκαραμαγκά που την σφράγισαν εντελώς, στις υπόλοιπες ενώ υπάρχουν κάποιες υποδομές για την προσέλευση και κατασκευή πλοίων, ελάχιστες από αυτές βρίσκονται σε λειτουργία. Βέβαια η παλαιότητα των τελευταίων κρίνει αναγκαία την αναβάθμιση τους, αλλά το κράτος έχει να κάνει επένδυση στον συγκεκριμένο τομέα πάνω από 40 χρόνια! Ωστόσο απορίας άξιο είναι και το γεγονός ότι ενώ υπάρχουν θέσεις για την επισκευή πλοίων στις μονάδες, ο ΟΛΠ κάτι τέτοιο το διαψεύδει.

Και ενώ η ανεργία στα Ελληνικά Ναυπηγεία αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς έρχονται συχνά στο προσκήνιο νέες συμβάσεις, οι οποίες δήθεν αποσκοπούν στην ανάπτυξη του κλάδου, ενώ στην πραγματικότητα κεκαλυμμένα στοχεύουν στη μείωση του ημερομισθίου των εναπομεινάντων εργαζομένων, σε εξευτελιστικά επίπεδα. Και μόνο εξευτελιστικοί και ταπεινωτικοί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αυτοί οι μισθοί καθώς δεν αρμόζουν ούτε στην τεχνογνωσία των ανθρώπων αυτών, ούτε στο ότι κάθε φορά που ανεβαίνουν για δουλειά σε κάποιο πλοίο κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί, ούτε στους ίδιους, ούτε στις οικογένειες τους ότι θα επιστρέψουν στο σπίτι τους. Όλοι γνωρίζουν για τα εργατικά ατυχήματα, λόγω των ελλιπών συνθηκών ασφαλείας και κανείς δεν μιλάει. Και πάλι όταν κάποιοι αναφέρονται με δακρύβρεχτα επιφανειακά ρεπορτάζ σε αυτά τα γεγονότα, πολύ γρήγορα ξεχνιούνται. Πως θα φαινόταν σε όλους αυτούς τους προδότες αν κάθε μέρα που πήγαιναν στη δουλειά τους, όπως αυτοί οι άνθρωποι, το πρώτο πράγμα που αντίκριζαν ήταν ένα άγαλμα όμοιο με αυτό στην είσοδο της μονάδας του Περάματος, που αναφέρεται στους Δολοφονημένους Συναδέλφους; Ολοφάνερη, λοιπόν, για ακόμη μια φορά η απαξίωση και η περιφρόνηση της ανθρώπινης υπόστασης και αξιοπρέπειας!

Το σάπιο πολιτικό σύστημα όμως, δεν δρα μόνο «απ’ έξω», αλλά έχει φροντίσει να ενεργεί και στα εσωτερικά των Ελληνικών Ναυπηγείων για να προωθεί το σχέδιο του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η δράση ενός μέρους της διοίκησης του σωματείου, του Συνδικάτου Μετάλλου Ζώνης. Όλοι φανταζόμαστε ποια συμφέροντα εξυπηρετεί και ποια κομματική ταυτότητα φέρει όταν αρνείται κατηγορηματικά την μετονομασία του συνδικάτου σε «Συνδικάτο Ελλήνων Μεταλλεργατών», όπως πρότειναν κάποιοι υπερήφανοι Έλληνες εργάτες! Και το ίδιο έργο πάει ακόμη παραπέρα, με αλλοδαπούς, παράνομους συχνά, να εργάζονται στην θέση Ελλήνων Εργατών. Το Ελληνικό χρήμα βγαίνει όλο στο εξωτερικό και οι οικογένειες των ανέργων, πλέον, Ελλήνων μεταλλεργατών λιμοκτονούν στην κυριολεξία μέρα με τη μέρα. Κάποιοι υποτίθεται πως προτιμάνε αυτά τα «φθηνά εργατικά χέρια» γιατί είναι «λιγότερο ακριβά» και «περισσότερο παραγωγικά», αλλά κανείς δεν θίγει το προφανές. Ότι δηλαδή η παντελής έλλειψη εξειδίκευσης και τεχνογνωσίας έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ποιοτική δουλειά για την οποία φημίζεται η ελληνική ναυπηγική τέχνη, με αποτέλεσμα τα πλοία που κατασκευάζονται κατά αυτόν τον τρόπο να επιστρέφουν σε λίγο καιρό ξανά για επισκευή λόγω βλαβών και συνεπώς να ακυρώνουν τα παραπάνω «επιχειρήματα».

Και η δράση της διοίκησης του σωματείου δεν σταματάει εδώ φυσικά, με τις νόμιμες διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις των εργαζομένων να καπελώνονται από την κομματική ταυτότητα της διοίκησης, η οποίο αποφεύγει όπως «ο διάολος το λιβάνι» να σηκώσει την Ελληνική Σημαία. Αλλά βέβαια, ξέχασα! Αυτό δεν είναι εφικτό για κάποιους που αυτοαποκαλούνται και θεωρούν εαυτούς εργάτες χωρίς πατρίδες και πολίτες του κόσμου. Και ο νοών… νοείτω!

Ταυτόχρονα, αυτή την εικόνα αποσύνθεσης και παρακμής έρχονται να συμπληρώσουν οι απειλές και οι εκβιασμοί της διοίκησης σε διάφορους εργαζομένους για το αν θα κάνουν απεργία ή όχι ή για το αν θα συμμετάσχουν στην απεργία που οργανώνεται και αλίμονο αν δουλέψει κανείς εκείνη την μέρα, ο οποίος θα τιμωρηθεί με μη διακίνηση από τη λίστα ανέργων για όσο χρόνο αυτοί αποφασίσουν. Και η παρωδία συνεχίζεται αναγκάζοντας τα μαγαζιά να προσλαμβάνουν μόνο «δικούς» τους ανθρώπους και σε διαφορετική περίπτωση στέλνεται μια επιτροπή να βρει καμμιά παρατυπία, σταματάνε τον εργαζόμενο και συμφωνούν να ξαναδουλέψει όταν ο εργοδότης προσλάβει και τους ίδιους.

Μια παγκόσμια πρωτοτυπία, όμως, συναντάμε και στις εκλογές του κλάδου αναφορικά με την εκλογή της διοίκησης του σωματείου, όπου ο χρόνος ολοκλήρωσης των διαδικασιών παρατείνεται κατά το δοκούν, ώστε αν το ποσοστό της παράταξης δεν τους βγαίνει καλούν και άλλες ειδικότητες όπως οικοδόμους, αγρότες και άλλα μέλη με συγκεκριμένη κομματική ταυτότητα για να αποκτηθεί η επιθυμητή πλειοψηφία. Οι ίδιες ειδικότητες έχουν βρεθεί να παίρνουν κατά παράδοξο τρόπο και το επίδομα του ΟΑΕΔ που απευθύνεται στους ανέργους της Ζώνης, ενώ εργαζόμενοι παραδείγματος χάριν στο Πέραμα δεν το πήραν, με πρόφαση ότι μέσα σε έναν χρόνο έκαναν 100 μεροκάματα, άρα αυτοί έχουν να ζήσουν τις οικογένειες τους!

Βέβαια, από αυτή την παράσταση δεν γίνεται να απουσιάζει και επαίσχυντη συμπεριφορά κάποιων εργοδοτών, οι οποίοι ενώ έχουν προσφορές για επισκευή πλοίων από εφοπλιστές, καθυστερούν να αναλάβουν το έργο και σιγοντάρουν την μείωση του μεροκάματου των εργαζομένων, για να εισπράξουν οι ίδιοι μεγαλύτερο κέρδος εις βάρος τους. Επομένως, πως είναι δυνατόν να γνωρίσει ο κλάδος την πρωτύτερη άνθιση και ανάπτυξη του όταν στο εσωτερικό του υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα με αυτά των Ελλήνων εργατών; Πόσο μπορεί να ενδιαφερθεί πραγματικά η διοίκηση του σωματείου για αυτούς τους ανθρώπους, όταν ακολουθεί συγκεκριμένη προδοτική κομματική πορεία και συμβάλει και η ίδια στην βαθύτερη εξαθλίωση τους; Το αποτέλεσμα: εργάτες μπερδεμένοι και απελπισμένοι, συχνά καταλήγουν σε έναν «εμφύλιο πόλεμο» μεταξύ τους, στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν και να ζήσουν τις οικογένειες τους.

Στην πραγματικότητα η Ναυπηγοεπισκευαστική αποτελεί ίσως την μοναδική βιομηχανία της χώρας που δεν επηρεάζεται από την υποτιθέμενη οικονομική κρίση, αφού όσο το εμπόριο κινείται, θα κινείται και αυτή. Και σε αυτή την περίπτωση τα πράματα είναι απλά. Εδώ δεν μιλάμε μόνο για καταπάτηση κεκτημένων επαγγελματικών δικαιωμάτων, μιλάμε για απόπειρα εξευτελισμού της ανθρώπινης υπόστασης, αξιοπρέπειας και συνείδησης. Στόχος δεν είναι απλά η οικονομική εξαθλίωση των Ελλήνων, το χρήμα είναι ένα από τα πολλαπλά μέσα που έχουν επιλέξει για να επιτύχουν κάτι πολύ σημαντικότερο. Την υποδούλωση και την ταπείνωση του Ελληνικού Πνεύματος και της Ελληνικής Εθνικής Συνείδησης και Ψυχής.

Κλείνοντας, αξίζει να υπενθυμίσουμε κάτι. Ότι όλοι οι Έλληνες πρέπει πρώτα να κερδίσουμε μια άλλη μάχη που θα ανοίξει τον δρόμο της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Μια μάχη πνευματική!Πρέπει να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και να σταθούμε έναντι όλων των πολέμιων του Ελληνικού Πνεύματος και του Ελληνικού Έθνους. Το μυστικό είναι να αποφύγουμε την παγίδα που έχει στήσει και περίτεχνα ωραιοποιεί καθημεινά το υπάρχον ανθελληνικό πολιτικό σύστημα. Καλλιεργεί το φόβο με ποικίλους τρόπους και μέσα. Ηττημένος θα είναι αυτός που θα χάσει την πίστη στις δυνάμεις του, την ελπίδα και την αισιοδοξία του, και θα αφήσει το φόβο και την απελπισία να κυριέψει την ψυχή του. Ο Έλληνας έχει μάθει να είναι φέρασπις, να μην υποχωρεί και να μην παραδίνεται. Είναι πλέον ολοφάνερο ότι τίθεται θέμα εθνικής επιβίωσης. Οι αξίες και οι αρετές της ζωής δεν καθορίζονται από παράγοντες σαν το χρήμα και τα υλικά αγαθά, αλλά βρίσκονται βαθιά ριζωμένες στους συνεκτικούς δεσμούς που μας ενώνουν, και δεν είναι άλλοι από την καταγωγή και το αίμα που κυλάει στις φλέβες μας, τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα μας. Μοναδικό όπλο του καθενός είναι η στάση ζωής και πόσο μάλλον όταν καθρεφτίζει όλες τις αξίες της Ελληνικής Φυλής. Αυτό είναι που φοβούνται, την Εθνική μας Συνείδηση!

ΠΗΓΗ