Οι Κύπριοι ψηφίζουν «παραδοσιακά». Δεν κάνουν υπέρβαση…

http://www.sigmalive.com/simerini/columns/antistaseis/382099

| Εκτύπωση | 13/05/2011 | Με τον Σάββα Ιακωβίδη

ΣΤΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ εκλογές, ο γράφων συμμετέσχε σε συζήτηση στο ΣΙΓΜΑ με άλλους συναδέλφους του Συγκροτήματος, με τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ, Ν. Αναστασιάδη. Ρωτήσαμε πολλά και επιθετικά, ο συναγερμικός Πρόεδρος απάντησε με το γνωστό στυλ του και, στο τέλος, κλήθηκε να κάνει ένα καταληκτικό σχόλιο. Απευθύνθηκε στους εκλογείς και τους είπε περίπου ότι, αν δεν ψηφίσουν τον ίδιο, για διάφορους κατανοητούς λόγους, ας ψηφίσουν το κόμμα! Το κόμμα τους! όπως χαρακτηριστικά τους επισήμανε. Το κόμμα, στην Κύπρο, είναι σχεδόν ο… Θεός. Αυτό κανονίζει τη ζωή των ανθρώπων. Αυτό αποφασίζει για διάφορα ζητήματα. Αυτό σχεδιάζει την πολιτική και αυτό επιτίθεται κατά των αντιπάλων και διαπληκτίζεται μαζί τους για θέματα επικαιρότητας και όχι μόνο. Αυτό διεκδικεί, κυρίως, την εξουσία, διά της οποίας υπόσχεται να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των πολιτών. Το κόμμα, όμως, είναι πολυτιμότατο στη λεγόμενη «εξυπηρέτηση» του πολίτη.
Με άλλα λόγια, αν ένας πολίτης έχει ένα πρόβλημα και δεν μπορεί να το επιλύσει, θα απευθυνθεί στο κόμμα ή σε γνωστό του αξιωματούχο ή, ακόμα καλύτερα, σε βουλευτή ή και στον ίδιο τον πρόεδρο του κόμματος, αν οι διασυνδέσεις και οι γνωριμίες του φτάνουν τόσο ψηλά. Όλα τα κόμματα σε όλες τις εποχές και σε όλους τους καιρούς επιδίδονται σε πελατειακές συναλλαγές με πολίτες. Η… «εξυπηρέτησή» τους, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν είναι τίποτε άλλο παρά εξόφθαλμο ρουσφέτι με αντάλλαγμα την ψήφο του πολίτη στο κόμμα. Πέραν των συναλλαγών, συχνά πολίτες που ψηφίζουν ένα κόμμα, συγκρούονται μαζί του για θέσεις του σε διάφορα ζητήματα, ιδιαίτερα, όμως, στο Κυπριακό και σε θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης. Αυτή η αντιπαράθεση πολιτών-κομμάτων δεν διαρκεί επί πολύ και στο τέλος το κόμμα μαντρίζει ξανά όσους διαφωνούν ή δυστροπούν. Δύο παραδείγματα: Το 2004, ένα ποσοστό 66% και πλέον των συναγερμικών αποδοκίμασαν την υποστήριξη Αναστασιάδη και μερίδας της ηγεσίας του ΔΗΣΥ στο σχέδιο Ανάν.
Ενάμιση μήνα αργότερα, οι διαφωνούντες στήριξαν ενεργά και ανέδειξαν τον ΔΗΣΥ πρώτο στις ευρωεκλογές. Δεύτερο παράδειγμα, το ΔΗΚΟ. Πολλοί ΔΗΚΟϊκοί διαφωνούν και οργίζονται με τη συνεχιζόμενη υποστήριξη μερίδας της ηγεσίας του στην πολιτική Χριστόφια και με τη μη αποχώρηση του κόμματος από την κυβέρνηση. Όμως, οι περισσότεροι από αυτούς θα επιστρέψουν στο μαντρί, για να μη δώσουν την ευκαιρία στους αντιπάλους να κερδίσουν και για να διατηρήσει τον ρυθμιστικό ρόλο του. Τα κομματικά πράγματα στην Κύπρο χαρακτηρίζονται από μια σχέση έρωτα-μίσους-απόρριψης-προσκόλλησης των πολιτών προς αυτά. Έτσι, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, οι μισοί σχεδόν ψηφοφόροι θα ψηφίσουν παραδοσιακά, δηλ. το κόμμα τους. Από τους υπόλοιπους οι περισσότεροι θα επιστρέψουν πίσω επειδή βρίσκονται ενώπιον του διλήμματος: Αν δεν ψηφίσουν το κόμμα τους, έστω και υπό διαμαρτυρίαν, ποιον ή ποιους θα ψηφίσουν; Αν υπήρχε οριζόντια ψηφοφορία, τα πράγματα θα διευκολύνονταν για τους πολίτες αλλά δεν τη δέχονται τα κόμματα.
Λίγοι είναι οι ψηφοφόροι, που θα τολμήσουν να κάνουν την υπέρβαση προς άλλες πολιτικές δυνάμεις ή κόμματα. Δηλαδή να μετακινηθούν προς άλλον κομματικό σχηματισμό στηριζόμενοι σε καθαρά πολιτικά και όχι κομματικά, προσωπικά ή ρουσφετολογικά κριτήρια. Και σε αυτές τις εκλογές η παράδοση θα επιβληθεί της υπέρβασης επειδή, συν τοις άλλοις, οι πολίτες κρίνουν ότι δεν έχουν εκείνες τις υποσχόμενες εναλλακτικές προτάσεις, που να τους πείσουν να υπερβούν τα εσκαμμένα και να κάνουν άλλες επιλογές.