ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011
Η ιστορία της Βασιλόπιτας
24grammata.com/ λαογραφία το κόψιμο της βασιλόπιτας είναι από τα ελάχιστα αρχέγονα έθιμα που επιβιώνουν.
Η αναζήτησή μας για τις ρίζες του εθίμου της βασιλόπιτας, μας οδηγεί πίσω, στην αρχαιότητα, στις προσφορές άρτου ή και μελιπήκτων των αρχαίων ημών προγόνων, προς τους θεούς, κατά τη διάρκεια εορτών. Αναφέρει ο λαογράφος Φίλιππος Βρετάκος (“Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των”):
“Οι πρόγονοί μας εις την αρχαιότητα κατά τας μεγάλας αγροτικάς εορτάς προσέφερον εις τους θεούς, ως απαρχήν, έναν άρτον. Επί παραδείγματι κατά την εορτήν του θερισμού, που ελέγετο Θαλύσια και ήτο αφιερωμένη εις την Δήμητρα, κατασκευάζετο από το νέον σιτάρι ένας μεγάλος εορταστικός άρτος (ένα καρβέλι), που ελέγετο “Θαλύσιος άρτος”, κατά δε την προς τιμήν Απόλλωνος εορτήν των Θαργηλίων εψήνετο, κατά το έθιμον,ο “θάργηλος άρτος”. (περισότερα εδώ)
——————————————-
Στο Σέλινιο Χανίων, για παράδειγμα, ζυμώνονταν με λάδι, αλεύρι , ζάχαρη και πολλά μυρωδικά, σύμβολα της αφθονίας των οικογενειακών αγαθών. Και μόλις την έστρωνε η νοικοκυρά στο ταψί, σχεδίαζε στην όψη της με πιρούνι τσιμπητό σταυρό και άλλα πλουμίδια , που σκοπό είχαν να εξορκίσουν το κακό μάτι. Παρόμοια πίτα, με ζάχαρη και μυρωδικά, ετοίμαζαν και στις Κυδωνίες. Κι επί πλέον με κλειδί τη στόλιζαν με παράξενα σχήματα, για να κλειδώσουν την κακογλωσσιά, ενώ με δαχτυλήθρα, σύμβολο της νοικοκυροσύνης, γέμιζαν με σχέδια τα ενδιάμεσα κενά, για να είναι οι γυναίκες του σπιτιού γερές και προκομμένες.
Γλυκές βασιλόπιτες συνήθιζαν κυρίως στα αστικά κέντρα, αλλά και σε αρκετές αγροτικές περιοχές της πατρίδας μας. Τα υλικά ήταν περίπου τα ίδια. Ποίκιλε μόνο, από τόπο σε τόπο και από οικογένεια σε οικογένεια, ο τρόπος διακόσμησής της, “τα γράμματα” όπως έλεγαν. Στολίδια δηλαδή από ζυμάρι, που το καθένα αντιστοιχούσε σε μια ευχή, έναν πόθο ή μια λαχτάρα. Ετσι η γυναίκα του γεωργού “έγραφε” στην πίτα το αλέτρι, τα ζωντανά, τα στάχυα, τα σακιά με το γέννημα, για να τα ευλογεί ο Αι-Βασίλης και να δώσει η χάρη του πλούσια σοδειά. Η γυναίκα του τσέλιγκα το μαντρί, τα πρόβατα ,τα σκυλιά, τις καρδάρες με το γάλα .Η γυναίκα του αμπελουργού τα κούτσουρα, το βαρέλι, το πατητήρι και ό,τι άλλο ποθούσε η καρδιά της να ευλογεί ο καλοσυνάτος Αγιος.
Η παραδοσιακή Μικρασιάτικη βασιλόπιτα ήταν πολύ εντυπωσιακή σε εμφάνιση και γεύση. Εμοιαζε με ένα μεγάλο τραγανό πεντανόστιμο μπισκότο στολισμένο με δικέφαλο αετό στη μέση, ενδόμυχο ίσως πόθο και ευχή για εθνική νεκρανάσταση και ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η Κωνσταντινουπολίτικη πάλι βασιλόπιτα ήταν γλυκιά, φουσκωτή, αρωματισμένη με χίλια δυο μπαχαρικά και έφερε στο μέσον μεγάλο Β, το αρχικό του Αι- Βασίλη, ή το αρχικό του ονόματος του νοικοκύρη, ενώ γύρω χαραγμένα ξόμπλια με το ψαλίδι, παρέπεμπαν σε πουλιά με ανοιγμένα φτερά.
Ομως η περισσότερο συνηθισμένη πατροπαράδοτη ελληνική πρωτοχρονιάτικη πίτα ήταν η αλμυρή, πολύφυλλη και με κύριο στοιχείο γέμισης το κρέας, όπου τις ενδόμυχες ευχές και τον βαθύτερο συμβολισμό δεν έκρυβε η διακόσμηση. Αλλωστε δεν έμεναν περιθώρια για στολίδια, αφού πάνω και κάτω είχε αλλεπάλληλα καλοβουτυρωμένα φύλλα, που κατά τόπους τα ονόμαζαν “πέταρα”. Το πολύ-πολύ το επιφανειακό φύλλο, αισθητά μεγαλύτερο, ρίχνονταν κυματιστό, ώστε η επιφάνεια της πίτας να είναι πλούσια, ανάγλυφη, κυματιστή εκφράζοντας έτσι την ευχή για αφθονία των οικιακών αγαθών, σαν το κύμα της απέραντης θάλασσας. Στην αλμυρή πίτα οι ευχές, τα μαντέματα και οι συμβολισμοί εκφράζονταν κυρίως με τα “σημάδια”, που θα έκρυβε η νοικοκυρά στη βάση της ,πέρα από το πατροπαράδοτο νόμισμα για τον τυχερό του χρόνου.
Ετσι, για παράδειγμα, η ηπειρώτικη παράδοση απαιτούσε βασιλόπιτα με κοτόπουλο, χοντροκομμένο αρνίσιο κιμά ή ολόκληρα κομμάτια χοιρινό κρέας ,ανάμικτα με τραχανά, πράσα και αυγά. Και εκτός από το νόμισμα, ανάλογα με το επάγγελμα των μελών της οικογένειας, σαν “σημάδια”, μικρό ξυλάκι για υγεία των αγωγιατών, μικρό κουκουνάρι για τους ξυλοκόπους, φύλλο πουρνάρι για τον τσομπάνο, άχυρο για τον γεωργό, σταυρουδάκι για το καλό του σπιτιού ή διάφορους καρπούς, όπως σπυρί στάρι, κουκί, φασόλι, καλαμπόκι και ό,τι άλλο ποθούσε η καρδιά τους να ευλογεί και να χιλιάζει η χάρη του Αι- Βασίλη.
Στη Δυτική Μακεδονία και στη Θράκη, όταν έρχονταν ο καιρός, να μοιράσει ο πατέρας της μεγάλης πατριαρχικής οικογένειας το βιός του στους γιους, άφηνε στη χάρη του Αι-Βασίλη να κρίνει το τι έπρεπε να πάρει ο καθείς. Ετσι στη μεγάλη βασιλόπιτα τα “σημάδια” δεν έμπαιναν για ευχή, αλλά για ” τάξιμο”. Και τα κομμάτια της τη χρονιά εκείνη τα ονόμαζαν “φιλιά”. Σ΄ όποιου γιου το “φιλί” έπεφτε το νόμισμα, θα έπαιρνε το σπίτι. Σ΄ όποιου το φασόλι, το ποτιστικό χωράφι. Το στάρι, το ξηρικό χωράφι. Η κληματόβεργα, το αμπέλι. Το άχερο τα ζωντανά κ.λ.π. Αλλά και η κοπή της βασιλόπιτας γίνονταν με αληθινή ιεροπρέπεια. Πρώτα ο νοικοκύρης την έστρεφε τρεις φορές στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Επειτα έκανε με κλειδί , με μαχαίρι ή με πιρούνι τρεις φορές το σημείο του σταυρού, για να κόβεται η κακογλωσσιά, να κλειδώνονται τα κακά στόματα ή να αποτρέπεται το κακό μάτι. Και την ώρα ακριβώς, που άλλαζε ο χρόνος, άρχιζε να ονοματίζει τα κομμάτια, με καθιερωμένη πάντα σειρά Πρώτο ήταν του Αι-Βασίλη. Επειτα του Χριστού και της Παναγίας, του σπιτιού και στη σειρά όλων των μελών της οικογένειας, κατά ηλικία , αρχίζοντας από τους μεγαλύτερους και καταλήγοντας στα παιδιά. Κομμάτι έκοβε και για τους φτωχούς, τα ζωντανά, τα χωράφια και τα αμπέλια, το μύλο και τη βάρκα, γιατί όλα έπρεπε να πάρουν την ευλογία του Αι-Βασίλη. Και σαν απόσωνε τον εορταστικό δείπνο η οικογένεια, ο νοικοκύρης κατέβαινε στο στάβλο, να ταΐσει την πίτα τους στα ζωντανά, ενώ την επαύριο θριμάτιζε και σκορπούσε το δικό τους κομμάτι στα κτήματα και στα αμπέλια.
Σε μερικούς τόπους, όπως στην Κάρπαθο και τη Σκύρο, έπλαθαν ξεχωριστή πίτα για τα μεγάλα ζώα, τους πολύτιμους συνεργάτες του νοικοκύρη στον καθημερινό μόχθο, την οποία ονόμαζαν “βουόπιτα” ή “βοδόκλουρα” και θριματισμένη, με λίγο αλάτι, τους την τάιζαν ανήμερα της πρωτοχρονιάς. Στα Χάσια,ξεχωριστή πίτα έπλαθαν και για τον τσομπάνο, τον βοσκό των προβάτων. Αφού η οικογένεια θα είχε κόψει τη δική της πίτα, λίγο μετά τα μεσάνυχτα οι άντρες του σπιτιού πήγαιναν στη στάνη να κόψουν και την πίτα του τσομπάνου και μαζί του τραγουδούσαν και γελούσαν και χόρευαν ως το πρωί σε πασίχαρο γλέντι, που το σεκοντάριζαν τα βελάσματα των προβάτων και των κατσικιών. Στην πίτα εκείνη το νόμισμα δεν είχε καμιά σημασία. Αντ΄ αυτού έβαζαν ένα κουλουριασμένο ξυλάκι, που το έλεγαν “μαντρί” και το θεωρούσαν σαν κάτι ιερό . Γι αυτό κι όποιος το εύρισκε, το παράχωνε στη στάνη, σε μέρος που δεν θα το πατούσαν άνθρωποι και ζώα.
Στην αρχοντική Σιάτιστα η παράδοση ήθελε δύο βασιλόπιτες. Μιά γλυκιά και μια αλμυρή με φύλλα. Την γλυκιά έκοβαν τα μεσάνυχτα, στην αλλαγή του χρόνου, για να τους φέρει γλυκές μέρες. Την αλμυρή, που περιείχε και το ασημένιο νόμισμα “το δώρο”, όπως το έλεγαν, την ονόμαζαν “του σπιτιού”, την έκοβαν στο εορταστικό μεσημεριανό τραπέζι της πρωτοχρονιάς , και ο τυχερός άναβε με το νόμισμα λαμπάδα για το καλό όλης της οικογένειας. Η πίτα εκείνη περιείχε επί πλέον και σταυρουδάκι από χλωρά κλαράκια για υγεία και ευτυχία.
αναδημοσίευση
—————————————-
Στην ορθόδοξη παράδοση
Το έθιμο των ημερών απαιτεί ένα γλυκό «τυχερό» παιχνίδι …την κοπή της Βασιλόπιτας. Πολλές συνταγές κυκλοφορούν όμως όλες έχουν ένα βασικό συστατικό …το πολυπόθητο φλουρί! Πριν την κόψετε, διαβάστε την ιστορία της.
Η ιστορία της βασιλόπιτας, είναι μια ιστορία που συνέβηκε πριν από εκατοντάδες χρόνια, πριν από 1500 χρόνια περίπου, στην πόλη Καισαρεία της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία. Ο Μέγας Βασίλειος ήταν δεσπότης της Καισαρείας και ζούσε αρμονικά με τους συνανθρώπους του, με αγάπη, κατανόηση και αλληλοβοήθεια
Κάποια μέρα όμως, ένας αχόρταγος στρατηγός – τύραννος της περιοχής, ζήτησε να του δοθούν όλοι οι θησαυροί της πόλης της Καισαρείας, αλλιώς θα πολιορκούσε την πόλη για να την κατακτήσει και να τη λεηλατήσει.
Ο Μέγας Βασίλειος ολόκληρη τη νύχτα προσευχόταν να σώσει ο Θεός την πόλη. Ξημέρωσε η νέα μέρα και ο στρατηγός αποφασισμένος με το στρατό του περικύκλωσε αμέσως την Καισαρεία. Μπήκε με την ακολουθία του και ζήτησε να δει το Δεσπότη, ο οποίος βρισκόταν στο ναό και προσευχόταν. Με θράσος και θυμό ο αδίστακτος στρατηγός απαίτησε το χρυσάφι της πόλης καθώς και ότι άλλο πολύτιμο υπήρχε στην πόλη.
Ο Μέγας Βασίλειος απάντησε ότι οι άνθρωποι της πόλης του δεν είχαν τίποτε άλλο πέρα από πείνα και φτώχεια, δεν είχαν να δώσουν τίποτε αξιόλογο στον άρπαγα στρατηγό. Ο στρατηγός με το που άκουσε αυτά τα λόγια θύμωσε ακόμα περισσότερο και άρχισε να απειλεί τον Μέγα Βασίλειο ότι θα τον εξορίσει πολύ μακριά από την πατρίδα του ή κι ακόμη μπορεί να τον σκοτώσει.
Οι χριστιανοί της Καισαρείας αγαπούσαν πολύ το Δεσπότη τους και θέλησαν να τον βοηθήσουν. Μάζεψαν λοιπόν από τα σπίτια τους ότι χρυσαφικά είχαν και του τα πρόσφεραν, ώστε δίνοντάς τα στο σκληρό στρατηγό να σωθούν. Στο μεταξύ ο ανυπόμονος στρατηγός κόντευε να σκάσει από το κακό του. Διέταξε αμέσως το στρατό του να επιτεθεί στο φτωχό λαό της πόλης.
Ο Δεσπότης, ο Μέγας Βασίλειος, που ήθελε να προστατέψει την πόλη του προσευχήθηκε και μετά παρουσίασε στο στρατηγό ότι χρυσαφικά είχε μαζέψει μέσα σε ένα σεντούκι. Τη στιγμή όμως που ο στρατηγός πήγε να ανοίξει το σεντούκι και να αρπάξει τους θησαυρούς, με το που ακούμπησε τα χέρια του πάνω στα χρυσαφικά έγινε το θαύμα!
‘Όλοι οι συγκεντρωμένοι είδαν μια λάμψη και αμέσως μετά έναν λαμπρό καβαλάρη να ορμάει με το στρατό του επάνω στον σκληρό στρατηγό και τους δικούς του. Σε ελάχιστο χρόνο ο κακός στρατηγός και οι δικοί του αφανίστηκαν. Ο λαμπρός καβαλάρης ήταν ο Άγιος Μερκούριος και στρατιώτες του οι άγγελοι.
Έτσι σώθηκε η πόλη της Καισαρείας. Τότε όμως, ο δεσπότης της, ο Μέγας Βασίλειος, βρέθηκε σε δύσκολη θέση! Θα έπρεπε να μοιράσει τα χρυσαφικά στους κατοίκους της πόλης και η μοιρασιά να είναι δίκαιη, δηλαδή να πάρει ο καθένας ό,τι ήταν δικό του. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο. Προσευχήθηκε λοιπόν ο Μέγας Βασίλειος και ο Θεός τον φώτισε τι να κάνει. Κάλεσε τους διακόνους και τους βοηθούς του και τους είπε να ζυμώσουν ψωμάκια, όπου μέσα στο καθένα ψωμάκι θα έβαζαν και λίγα χρυσαφικά. Όταν αυτά ετοιμάστηκαν, τα μοίρασε σαν ευλογία στους κατοίκους της πόλης της Καισαρείας. Στην αρχή όλοι παραξενεύτηκαν, μα η έκπληξή τους ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν κάθε οικογένεια έκοβε το ψωμάκι αυτό κι έβρισκε μέσα τα χρυσαφικά της. Ήταν λοιπόν ένα ξεχωριστό ψωμάκι, η βασιλόπιτα . Έφερνε στους ανθρώπους χαρά κι ευλογία μαζί. Από τότε φτιάχνουμε κι εμείς τη βασιλόπιτα με το φλουρί μέσα, την πρώτη μέρα του χρόνου, τη μέρα του Αγίου Βασιλείουwww.glykokyriakis.gr ΠΗΓΗ
Μέτρα κατά των κομμουνιστών στην Ουγγαρία
Μοιραστείτε την ανάρτηση
Το κυβερνών συντηρητικό κόμμα Fidesz του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν, χρησιμοποιώντας την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία, πέρασε νόμο στο νέο Σύνταγμα της χώρας που τίθεται εν ισχύ από την 1η Ιανουαρίου 2012, όπου αναφέρεται ρητά ότι «ως νόμιμος διάδοχός του MSZMP (σ. σ. Ουγγρικό Εργατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα), το MSZP είναι ένοχο για τα εγκλήματα που παλαιού (κομμουνιστικού) καθεστώτος» και
υπογραμμίζεται πως αυτό οφείλεται «στους προσωπικούς δεσμούς που διασφάλισαν τη συνέχεια». Ανάμεσα στα εγκλήματα που χρεώνονται οι πρώην κομμουνιστές και νυν σοσιαλιστές, το κόμμα των οποίων χαρακτηρίζεται «εγκληματικό», είναι η συντριβή της εξέγερσης του 1956 και ο τρόμος που ακολούθησε. Τονίζεται δε ότι οι ηγέτες του «φέρουν ευθύνη που δεν θα εξαφανιστεί ποτέ».
Και δεν έμειναν μόνο στα λόγια: ο νέος νόμος ορίζει ότι οι συντάξεις παλαιών στελεχών του κομμουνιστικού καθεστώτος υπόκεινται σε μειώσεις ή και κατάργηση. Εδώ, η Πολιτεία χορηγεί συντάξεις σε φονιάδες του Δημοκρατικού Στρατού, που πρόδωσαν την πατρίδα και σκότωσαν Έλληνες ή απήγαγαν παιδιά και τα έστελναν στο Παραπέτασμα, έγκλημα που αναγνωρίστηκε ως γενοκτονία από τον ΟΗΕ.
Στο νόμο που υιοθετήθηκε με ευρεία πλειοψηφία, εξιστορούνται τα εγκλήματα των κομμουνιστών: «η καταστολή της νέας ουγγρικής δημοκρατίας στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με σοβιετική υποστήριξη, οι φόνοι πολιτών, η υπερχρέωση του έθνους, η καταναγκαστική εργασία και οι βασανισμοί πολιτών, οι διακρίσεις που υφίσταντο οι πολίτες λόγω της καταγωγής ή των πολιτικών πεποιθήσεών του, ή ακόμη και η κατασκοπεία της ιδιωτικής ζωής τους». πηγη
Η «γεωπολιτική της Αφροδίτης» και η τουρκική «ομηρεία»
PDF Στο αστρονομικό ποσό των 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων αποτιμάται το συγκεκριμένο κοίτασμα στην Κύπρο, σύμφωνα με την υπουργό Εμπορίου και Βιομηχανίας Παραξούλα Αντωνιάδου, η οποία με δηλώσεις της ουσιαστικά θέτει ζητήματα τα οποία πρόκειται να απασχολήσουν τον Ελληνισμό τα επόμενα έτη…
Το πρώτο θέμα που θα πρέπει να επισημανθεί και εξάγεται από τις δηλώσεις της Κυπρίας υπουργού είναι τα βασικά μεγέθη της συγκεκριμένης ανακάλυψης. Μιλάμε λοιπόν για μία πολύ μεγάλη ποσότητα φυσικού αερίου, η οποία αξίζει σύμφωνα με τις έως τώρα εκτιμήσεις 100 δισεκατομμύρια δολάρια. Η συγκεκριμένη ποσότητα φυσικού αερίου είναι πολύ υψηλής ποιότητας, «σχεδόν καθαρό μεθάνιο» δήλωσε η υπουργός, κάτι που σημαίνει πως είναι απολύτως συμβατό για τον σκοπό για τον οποίο πρόκειται να χρησιμοποιηθεί, την παραγωγή ενέργειας. Τέλος, η ποσότητα αυτή μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της Κύπρου για πάνω από 200 χρόνια.
Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι η Λευκωσία να επικεντρώσει όλες της τις προσπάθειες στην ανάπτυξη της αναγκαίας υποδομής για την εκμετάλλευση της ανακάλυψης, ενώ στο θέμα της υγροποίησής του θα χρειαστεί μεγαλύτερο διάστημα. Μία ακόμα ενδιαφέρουσα παράμετρος για το συγκεκριμένο θέμα ζήτημα είναι το θέμα του εάν υπάρχει ή όχι πετρέλαιο στο εν λόγω κοίτασμα, ή σε κάποιο άλλο.
Αυτά είναι τα κυριότερα σημεία των δηλώσεων της Ελληνοκύπριας υπουργού και εμείς από την πλευρά μας δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε κάποια ζητήματα υψίστης σημασίας τα οποία εξάγονται από τις ανακοινώσεις αυτές, τα οποία φυσικά δεν αναφέρονται επαρκώς στις διάφορες ανταποκρίσεις από το νησί της Αφροδίτης, στην κυριολεξία πλέον.
Πρώτον, οι διάφορες Κασσάνδρες οι οποίες μιλούσαν για «ανύπαρκτα θέματα» διαψεύδονται κατηγορηματικά από την πραγματικότητα η οποία και επιβεβαιώνει φωνές όπως του «www.defence-point.gr» και του περιοδικού «ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ», και όχι μόνο ημών φυσικά, οι οποίες εδώ και τουλάχιστον δύο έτη φωνάζαμε για την σημασία της συγκεκριμένης ιστορίας, και του οφέλους που μπορεί να έχει για τον Ελληνισμό.
Δεύτερον, η Ελληνοκύπρια υπουργός μίλησε για το ζήτημα της «υγροποίησης του φυσικού αερίου». Το θέμα αυτό, ακόμα και αν δεν το είπε ξεκάθαρα άπτεται του σημαντικότερου ζητήματος της ανακάλυψης, το οποίο δεν είναι άλλο από την εξαγωγή του «υψηλής ποιότητας» φυσικού αερίου στην Ευρώπη, η οποία από το 2020 και μετά θα διψά για νέες πηγές ενέργειας.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν πως η Π. Αντωνιάδου μίλησε για μία διαδικασία η οποία θα πάρει καιρό, κάποια χρόνια, αναφορικά με την υγροποίηση του φυσικού αερίου. Αυτό πρακτικά σημαίνει πολύ απλά πως η Κύπρος αλλά και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της νήσου αλλά και της Ελλάδας, θα έρθουν στο επίκεντρο των εξελίξεων αφού θα πρέπει να λειτουργήσουν οι συγκεκριμένες διαδρομές εξαγωγής του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Που θα κατασκευαστούν οι εγκαταστάσεις; Ποιο δρομολόγιο θα ακολουθήσουν τα δεξαμενόπλοια, θα χρειαστούν αγωγοί, εάν ναι από πού θα περάσουν, από τον βυθό της Ανατολικής Μεσογείου και δια της Ελλάδας στην υπόλοιπη Ευρώπη, ή θα λάβει κομμάτι και η Τουρκία;
Καθίσταται σαφές πως η δήλωση περί του υγροποιημένου αερίου, ουσιαστικά δίνει και το εναρκτήριο λάκτισμα για την διαδικασία καθορισμού όλων των παραπάνω ζητημάτων, καθώς και πολλών άλλων ακόμα τα οποία θα αλλάξουν τις γεωπολιτικές και γεωοικονομικές ισορροπίες στην Ανατολική Μεσόγειο.
Τρίτον, τι λέει εδώ και μήνες ο συγκεκριμένος ιστοτόπος; Εδώ και μήνες το «www.defence-point.gr» ενημερώνει τους φίλους αναγνώστες του πως εκτός από φυσικό αέριο στο συγκεκριμένο κοίτασμα, υπάρχει και πετρέλαιο. Αυτό μόλις δεν επιβεβαίωσε η Κυπρία υπουργός; H παράμετρος του πετρελαίου μπαίνει πλέον και επισήμως στην εικόνα, με αποτέλεσμα η όλη κατάσταση να γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.
Τέταρτον και κυριότερο. Το οικόπεδο 12 δεν αποτελεί παρά το πρώτο κομμάτι το οποίο και δόθηκε προς εκμετάλλευση. Η Ελληνοκύπρια υπουργός ουσιαστικά εξήγγειλε την επικείμενη έναρξη δεύτερου γύρου αδειοδοτήσεων οι οποίες αναμένεται πλέον να προσελκύσουν το παγκόσμιο ενδιαφέρον, θέτοντας νέα δεδομένα στο όλο ζήτημα.
Είναι σαφές πως όλα τα παραπάνω ζητήματα τα οποία και μπορούν να εκμαιευθούν από τις δηλώσεις της Ελληνοκύπριας υπουργού πρόκειται να θέσουν την αντιπαράθεση στην Ανατολική Μεσόγειο σε νέες βάσεις. Όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές τα 100 αυτά δισεκατομμύρια είναι απλώς ένα κλάσμα αυτού που μπορεί να λάβει η Κύπρος μας ως όφελος από την συγκεκριμένη ιστορία.
Η Ελλάδα δεν έχει παρά να μιμηθεί την Κύπρο η οποία με την επιμονή ενός ελληνόψυχου ηγέτη, του Τάσσου Παπαδόπουλου, με την τεχνογνωσία ενός πραγματικού επιστήμονα και πατριώτη, του Σόλωνα Κασσίνη (μακάρι να ομονοήσουν τα αδέρφια μας στην Κύπρο…) και με σχέδιο και τόλμη, φαίνεται να οδηγούν βάζουν τη Λευκωσία στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη των χωρών-παραγωγών.
Αναφορικά δε με το Κυπριακό θα μπορούσε να ειπωθεί πως επιβεβαιώνεται αυτό που έχει ειπωθεί πολλές φορές ρητορικά αλλά ποτέ, έως σήμερα, δεν είχε πρακτικό αντίκρισμα. Η Τουρκία κατέληξε σε «αιχμάλωτο» του Κυπριακού και όχι το αντίθετο. ΠΗΓΗ
Επίσκεψη Αρχηγού ΓΕΝ στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών
ΠΗΓΗ
Από το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού ανακοινώνεται ότι ο Αρχηγός ΓΕΝ Αντιναύαρχος Κοσμάς Χρηστίδης ΠΝ συνοδευόμενος από τον Υπαρχηγό ΓΕΝ Υποναύαρχο Παναγιώτη Λίτσα ΠΝ επισκέφθηκε σήμερα, Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011, το Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών (ΝΝΑ) όπου με την ευκαιρία των εορτών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, αντάλλαξε ευχές με το προσωπικό και τους νοσηλευόμενους.
Αντιπλοίαρχος Αδαμάντιος Χριστοδούλου ΠΝ
Εκπρόσωπος Τύπου ΓΕΝ
Επίσκεψη Αρχηγού ΓΕΝ στη Χίο και τη Λέσβο
Επίσης στο πλαίσιο της επίσκεψης συναντήθηκε με το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μυτιλήνης Ερεσσού και Πλωμαρίου κ.κ. Ιάκωβο Γ', το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χίου Ψαρών & Οινουσσών κ.κ. Μάρκο, το Διοικητή της 98 ΑΔΤΕ Υποστράτηγο Αναστάσιο Μανώλα, το Διοικητή της 96 ΑΔΤΕ Ταξίαρχο Μενέλαο Μεïμάρη, τον Περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου κ. Αθανάσιο Γιακαλή, τον Αντιπεριφερειάρχη Χίου κ. Κωσταντίνο Γανιάρη, το Δήμαρχο Χίου κ. Πολύδωρο Λαμπρινούδη και το Δήμαρχο Λέσβου κ. Δημήτριο Βουνάτσο.
Αντιπλοίαρχος Αδαμάντιος Χριστοδούλου ΠΝ
Εκπρόσωπος Τύπου ΓΕΝ
ΠΗΓΗ Ένας χρόνος χαμένος για τα εθνικά μας θέματαΈνας χρόνος χαμένος για τα εθνικά μας θέματα
Κωνσταντίνος Χολέβας –Πολιτικός Επιστήμων
Είθισται στο τέλος κάθε χρόνου να κάνουμε επισκοπήσεις, ανασκοπήσεις και απολογισμούς. Και εγώ τηρώντας το έθιμο θα ήθελα να καταγράψω τον απολογισμό μιας χαμένης χρονιάς για τα εθνικά μας θέματα. Λέω χαμένη χρονιά, όχι χαμένα θέματα. Διότι όλα μπορούν να κερδηθούν ή να βελτιωθούν αρκεί να το θελήσουμε και να γίνουμε περισσότερο διεκδικητικοί. Το μείζον πρόβλημα της Εξωτερικής μας Πολιτικής είναι η ηττοπάθεια, η αδράνεια και η καλλιέργεια μύθων, όπως η δήθεν επίτευξη ελληνοτουρκικής φιλίας δια του αφελληνισμού των σχολικών μας βιβλίων και δια της αποσιωπήσεως των Οθωμανικών και νεοτουρκικών εγκλημάτων. Ας μην ζούμε με ψέματα. Μία χώρα, η οποία συνεχώς υποχωρεί ενώπιον μικρών (Σκόπια) ή μεγαλυτέρων (Τουρκία) αντιπάλων, ουδείς την λαμβάνει στα σοβαρά και ουδείς την θεωρεί αξιόπιστη σύμμαχο.
Στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών προβλημάτων η χρονιά θεωρείται χαμένη, διότι δεν σπεύσαμε να ανακηρύξουμε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) με βάση το Καστελλόριζο που οι Τούρκοι δεν θεωρούν ελληνικό! Η μικρή Κύπρος απέδειξε μεγαλύτερη τόλμη στο θέμα αυτό και αναμένει θετικά αποτελέσματα από την ενεργειακή σύμπραξη με το Ισραήλ. Ο απελθών Πρωθυπουργός Γ. Α. Παπανδρέου χρεώνεται προσωπικά τη συγκεκριμένη ολιγωρία λόγω της ενδοτικής κοσμοαντίληψης που τον διέκρινε. Δεν προχωρούσε σε επωφελή βήματα για την Ελλάδα με τη δικαιολογία να μην κακοκαρδίσουμε τους Τούρκους! Έτσι, λοιπόν, ενώ ακόμη και σε Ισραηλινούς χάρτες αναγνωρίζεται πλήρως η ελληνική ΑΟΖ ως συνορεύουσα με την Κυπριακή, η Ελλάς δεν προχώρησε στις σωστές κινήσεις. Είναι ευχάριστο ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει θέσει σε πρώτη προτεραιότητα το ζήτημα αυτό.
Ας μην λησμονούμε την τουρκική δραστηριότητα στη Θράκη. Οι εκλεκτοί του Προξενείου ανάμεσα στη μουσουλμανική μειονότητα εργάζονται για την Κοσσοβοποίηση της ελληνικής αυτής περιοχής, ενώ πολλοί μουσουλμάνοι αγοράζουν γη από Χριστιανούς με χρήματα που δεν δικαιολογούνται από τα εισοδήματά τους. Είναι άμεση ανάγκη να ξαναρχίσει η προσπάθεια απαγκίστρωσης των Πομάκων από την πολιτική της Άγκυρας και από την τουρκική γλώσσα και παιδεία.
Στην Κύπρο η τραγωδία στη ναυτική βάση Αντιστράτηγος Ευάγγελος Φλωράκης και η αποτυχία των αφελών ανοιγμάτων προς τους Τουρκοκυπρίους πείθουν για την αδυναμία του Προέδρου Δημήτρη Χριστόφια και του αριστερού ΑΚΕΛ να χειρισθούν κρίσιμα θέματα. Οι βουλευτικές και δημοτικές εκλογές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν μέσα στο 2011, δείχνουν μία ελαφρά άνοδο των ποσοστών της Κεντροδεξιάς και μία μείωση της δυνάμεως του ΑΚΕΛ. Εύχομαι στη νέα χρονιά να αποκρούσουμε κάθε προσπάθεια αναβιώσεως του σχεδίου Ανάν με άλλο όνομα και νέα μορφή. Ελπίζω δε η κυβέρνηση, η οποία θα προκύψει σε λίγους μήνες από τις κάλπες στην Ελλάδα, να επαναφέρει σε ισχύ το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα. Όταν κινδυνεύει ένα τμήμα του Ελληνισμού κινδυνεύει όλο το Έθνος!
Οι Σκοπιανοί γείτονές μας χάρηκαν επισήμως για την απόφαση του Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου της Χάγης, η οποία απλώς διαπιστώνει ότι η Ελλάδα με το ΒΕΤΟ του Κώστα Καραμανλή παραβίασε την Ενδιάμεση Συμφωνία. Θα έπρεπε ήδη να έχουμε καταγγείλει αυτή τη Συμφωνία, η οποία έληγε το 2002 και την παρατείναμε σιωπηρά. Πιστεύω ότι η νέα κυβέρνησή μας θα προβεί σε αυτή την καταγγελία μόλις εκλεγεί. Όσο για τον μεγαλομανή Πρωθυπουργό Νίκολας Γκρούεφσκι, όσοι τον παρατηρούν εκτός Σκοπίων τον οικτίρουν. Διοικεί ένα θνησιγενές κρατίδιο με τά κόλλυβα στο ζωνάρι του, κατά την προσφιλή έκφραση του Γέροντος Παϊσίου. Οι Αλβανοί που αποτελούν το 30% του πληθυσμού σχεδιάζουν την απόσχιση των δυτικών επαρχιών και την ένωσή τους με τη Μεγάλη Αλβανία. Η Βουλγαρία κατηγορεί την ΦΥΡΟΜ για κλοπή της ιστορίας της, ενώ προ ολίγων ημερών το σκοπιανό τηλεοπτικό σήριαλ «Το τρίτο ημίχρονο» πυροδότησε διπλωματικό πόλεμο μεταξύ των δύο χωρών. Χιλιάδες ψευδομακεδόνες δηλώνουν Βούλγαροι και εξευτελίζουν το εθνολογικό κατασκεύασμα του «μακεδονικού ἐθνους» που επινοήθηκε το 1944. Με τη Σερβία υπάρχει ανοικτό εκκλησιαστικό μέτωπο και ο εκλεγμένος από τη Σερβική Εκκλησία νόμιμος Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Ιωάννης είναι φυλακισμένος για τρίτη φορά. Κι όμως μπροστά σε αυτό το κράτος, που δεν ξέρουμε αν θα υπάρχει μετά από λίγα χρόνια, κάποιοι συνέλληνες μάς καλούν να παραδώσουμε το όνομά μας και την ιστορία μας.
Χαμένη ήταν η χρονιά και για τα δικαιώματα των Ελλήνων στην Αλβανία.. Παρά τις συνεχείς κυβερνητικές, δικαστικές και Τσάμικες προκλήσεις, δεν διακηρύξαμε με τρόπο και τόνο πειστικό ότι η οποιαδήποτε σχέση των Τιράνων με την Ε.Ε. θα διέρχεται από τον σεβασμό των ελευθεριών της ελληνικής κοινότητος. Η απογραφή πληθυσμού έγινε με κωμικοτραγικό τρόπο. Οι γενναίοι Βλαχόφωνοι της Κορυτσάς διαδήλωσαν την ελληνικότητά τους, αλλά η επίσημη Αλβανία την αρνείται. Ένα από τα πρώτα βήματα μιας νέας εθνικώς αξιοπρεπούς κυβερνήσεως των Αθηνών πρέπει να είναι η απαίτηση για απόσυρση των ανθελληνικών αλβανικών βιβλίων από τα σχολεία των Βορειοηπειρωτών.
Πολλά δεν κάναμε. Μπορούμε, όμως, να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος, αν εγκαταλείψουμε τις αποτυχημένες αντιλήψεις που μας ταλαιπώρησαν. Παρά τα οικονομικά μας προβλήματα αξίζουμε να έχουμε μία πιο υπερήφανη εξωτερική πολιτική. Και αυτό μπορεί να το επιτύχει μόνο μία κυβέρνηση, η οποία θα πιστεύει πρωτίστως στην έννοια του Έθνους. Με διεθνιστικά ιδεολογήματα μόνο απώλειες θα έχουμε στα εθνικά θέματα.
]Συντάκτης: Κ ωνσταντνίνος Χολέβας, πολιτικός αναλυτής
ΠΗΓΗ
Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011
Άλλο πράγμα ο Santa Claus της Coca Cola κι άλλο ο Άϊ Βασίλης της Ορθοδοξίας !
24grammata.com/λαογραφίαΔιαβάστε, επίσης, την ιστορία του Αγίου Βασιλείου και του Santa Claus
Santa Claus VS Άϊ Βασίλη
Ο δικός μας Άϊ Βασίλης , ο Άγιος Βασίλειος της Ορθοδοξίας, ο Πατέρας της Εκκλησίας και διδάσκαλος της Οικουμένης, τι σχέση μπορεί να έχει με αυτόν της παγκοσμιοποίησης και της Νέας εποχής ;
1 Είναι λεπτός , ολιγαρκής, ασθενικός, με μακριά μαύρη γενειάδα, αφού δεν πρόλαβε να γεράσει (έφυγε σε ηλικία 49 ετών ) και γενικά πρόσωπο άσκησης και όχι ευτραφέστατος, με προτεταμένη κοιλιά, ροδοκόκκινα μάγουλα, γαλανομάτης και πονηρός γέρος, δηλαδή πρόσωπο της καλοπέρασης που είναι ο άλλος!
2 Έρχεται από την Καισάρεια της Καππαδοκίας ( Μ. Ασία ) και όχι από την Λαπωνία της Φιλανδίας, όπως όρισε η φαντασία κάποιων !
3 Είναι Μέγας και Θεοφόρος Πατέρας της Εκκλησίας, ιδεώδης και στοργικός Ποιμενάρχης, οργανωτής του μοναχικού βίου, αδαμάντινη ψυχή, αληθινός Άγιος, ταπεινός υπηρέτης του Χριστού, με απέραντη αγάπη σε Αυτόν και την Εκκλησία Του, για την οποία αγωνίστηκε μέχρι τέλους και ήρθε σε ρήξη με τους αιρετικούς, αλλά και τις τότε κοσμικές εξουσίες, κατατροπώνοντάς τους με την αγιότητα της ζωή τους και τη δύναμη του πνεύματός του και όχι … ντίλερ των πάσης φύσεως εμπορευμάτων που είναι ο άλλος !
4 Μορφώθηκε πολύ, έγινε πανεπιστήμονας της εποχής του (σπούδασε φιλολογία, μαθηματικά, φιλοσοφία, ρητορική, ηθική, αστρονομία, ιατρική, γεωμετρία και διαλεκτική ) , και στη συνέχεια μέγας διδάσκαλος και απαράμιλλος παιδαγωγός, με πολύτιμο και ανυπέρβλητο συγγραφικό έργο που το μελετά έκτοτε η ανθρωπότητα ( είπαν πως και μόνο αυτό θα αρκούσε να τον δικαιώσει ως μεγάλο ), γι’αυτό και η μέν Εκκλησία τον ονόμασε Οικουμενικό Διδάσκαλο, η δε Ιστορία < Μέγα >, όσο ελαχίστους ως τα σήμερα, ενώ ο άλλος της δύσης, που δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΠΡΟΣΟΝ, πλην αυτό της προώθησης των εμπορευμάτων.
5 Δεν είναι τυχαίο πως τα κάλαντά μας λένε, πως έρχεται από την Καισάρεια όπου < βαστάει πέννα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι >, το καλαμάρι του πνεύματος, που με αυτό το < χαρτί ομίλει > ( = μιλούσε ) και όχι το σακκί που είναι γεμάτο από την ύλη του εμπορίου. Κι όταν ακουμπάει το ραβδί του, το κάνει για < να πει την αλφαβήτα >, δηλαδή ακόμα και τότε που ξαποσταίνει από την πεζοπορία, πάλι διδάσκει τους ανθρώπους < γράμματα σπουδάγματα, του Θεού τα πράγματα > και δεν χαιρετάει τα πλήθη πετώντας με τους τάρανδους ως κομήτης ( ή ως ξωτικό
!
6Ποτέ του δεν μοίρασε δώρα στα παιδιά αλλά τους έδινε πάντοτε την απέραντη αγάπη του, τα διαχρονικά αγαθά της παιδείας και την αρχιερατική του ευλογία και τώρα που βρίσκεται μετά των Αγίων του Θεού ΜΕΣΙΤΕΥΕΙ και παρακαλεί τον Θεό γι’ αυτά , ιδιαίτερα δε όταν τον επικαλούνται, και όχι μια φορά τον χρόνο τα εφήμερα, κάποτε δε και επιβλαβή προϊόντα της κατανάλωσης.Έτσι προσφέρει τα μέγιστα στα παιδιά και δεν τα παραπλανεί ή και τα ζημιώνει, όπως ο άλλος !
7 Αγαπούσε πλήρως τον πάσχοντα και τον φτωχό, ήταν φιλάνθρωπος και ελεήμων, έδωσε όλη του την περιουσία προς τον σκοπό αυτό, επιτέλεσε σπάνιο έργο αγάπης στα παγκόσμια χρονικά και με το πρωτοφανές για την εποχή του υπέρ-ίδρυμα, την γνωστή Βασιλειάδα, παρείχε ό,τι καθένας είχε ανάγκη και δεν μοίραζε απλώς και μόνο δώρα, χωρίς να κάνει καμιά απολύτως άλλη φιλανθρωπική πράξη( όπως κάνει ο άλλος ) ακριβώς γιατί δεν είναι φιλάνθρωπος αλλά έμπορος (στην καλύτερη περίπτωση )!
8 Με την χάρη και την αγιότητά του κερδίζει τις καρδιές των ανθρώπων και δεν μπαίνει απλώς στα σπίτια τους για τα περιττά προϊόντα των πολυεθνικών και μάλιστα από τις καμινάδες, λες και είναι κάποιο δαιμόνιο σαν τα καλλικαντζάρια (ή είναι
, όπως ο άλλος !9Δεν πετάει με έλκηθρα και ταράνδους στον αέρα, πράξη μαγική, αλλά καταπολεμά και με τα συγγράμματά του όλες τις μαγικές και αποκρυφιστικές πρακτικές, όπως την αστρολογία, την μαντική, την οιωνοσκοπία κλπ!
10 Η αγιασμένη του μορφή φαίνεται, επίσης, στα κάλαντα πάλι, όπου πήγαινε πεζοπορώντας και με το ραβδί του, το οποίο μόλις το ακουμπούσε κάτω για να πει την αλφαβήτα, πετούσε ξαφνικά κλωνάρια < κι απάνω στα κλωνάρια του πέρδικες κελαηδούσαν > , δείγμα της αντίληψης του λαού, πως η παρουσία ενός τέτοιου Αγίου ήταν μεγάλη ευλογία !
11Όταν κάποιοι μιμούνται τη ζωή του Αγίου, κατά την προτροπή της Εκκλησίας μας < εορτή Αγίου, μίμηση Αγίου > , κάποιοι άλλοι ντύνονται με την στολή του < Χοντροβασίλη > (!) και κυκλοφορούν στους δρόμους ή συμμετέχουν σε διάφορες εκδηλώσεις ( ως και στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες είναι καταγεγραμμένη χορωδία από 408 τέτοιους < Άι Βασίληδες > ! ) , λες και είναι αποκριά, γιατί δεν υπάρχει κάτι ανώτερο που θα μπορούσε αυτός να εμπνεύσει!
12 Αναμφισβήτητα ο Άγιος Βασίλειος της Εκκλησίας μας υπήρξε σε όλα του Μέγας και γι’αυτό το τροπάριο του λέγει πως < ο λόγος του ακούστηκε σε όλη την οικουμένη, δογμάτισε θεοπρεπώς, τράνωσε την φύση των όντων (μέσα από τις ομιλίες τους για τη δημιουργία του κόσμου , την αποκαλούμενη Εξαήμερο) και έβαλε σε τάξη τα ήθη των ανθρώπων > , εκεί που ο άλλος δεν θέλει να τα βάλει τον καταναλωτισμό και το μπούχτισμα της ύλης, σε πλήρη αταξία !
Κι όμως αυτόν τον Μεγάλο Ιεράρχη , έρχεται ο άλλος της Δύσης, το σύμβολο της παγκοσμιοποίησης της εορτής, μετά το δέντρο, να τον επισκιάσει και να τον υποκαταστήσει , ως και αυτό το όνομά του πήρε !
Γιατί η < Ν. Εποχή > αυτόν τον παχύσαρκο γέρο θέλει να προσέχουμε και να αγαπούμε όλοι, αυτόν κάθε φορά με πολύ λαχτάρα να περιμένουμε και να υποδεχόμαστε, αυτόν να έχουμε φωτισμένο στα σπίτια, τις αυλές, τις καρδιές μας.
Η Αγιότητα, η πνευματικότητα, η πίστη στο Χριστό, η αφιέρωση στην υπηρεσία Του, η όντως φιλανθρωπία, η μόρφωση κλπ είναι πράγματα παρακατιανά και απεχθή γι’αυτήν και πρέπει να περιφρονηθούν, να προσπεραστούν, να καταργηθούν! Εκείνο που προέχει είναι η < μαγεία των Χριστουγέννων > με ό,τι αυτό σημαίνει !!!Πρόκειται για ένα τέλεια κατασκευασμένο κοινωνικό ΨΕΜΑ, καθαρά δυτικής προέλευσης κι αυτό,για την προσωποποίηση του < πνεύματος > που η < Ν. Εποχή >θέλουν να έχουν τα Χριστούγεννα, ιδιαίτερα δε στα μάτια των παιδιών, για κλασικό προϊόν της παγκοσμιοποίησης με βάση το οποίο ισοπεδώνονται παραδόσεις, αξίες, αλλά και μεγάλα ή και ιερά πρόσωπα των λαών όπως ο Ιεράρχης Μέγας Βασίλειος, για κλασικό παράδειγμα ενός εξωτικού προσώπου μιας εξωτικής, επιφανειακής , ψεύτικης και γεμάτης … μαγείας εορτής και ΟΧΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ και ΑΛΗΘΙΝΗΣ, όπως την θέλει η Ορθοδοξία μας !
Τόσο ψεύτικος, λοιπόν, που δεν θα τον βρείτε ούτε στα παραμύθια της γιαγιάς μας! Ακόμα κι αυτή αναρωτιέται , ποιος είναι αυτός ο < Αι Βασίλης > , που ξαφνικά τώρα τελευταία φέρνει τα δώρα και γιατί δεν τα έφερνε κάποια χρόνια πριν… Τόσο εξωπραγματικού, που ούτε και τώρα δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι για να τον βάλει στα παραμύθια της!
Και μετά είναι κάποιοι που αναρωτιούνται γιατί δεν μπορεί ( ο Αι Βασίλης της Κόκα Κόλα ) να μας γεμίσει εκεί στο καταχείμωνο τις καρδιές , ούτε κι αυτών των παιδιών που στο τέλος κυριεύονται με θλίψη!
«Το θάνατο δεν τον φοβάμαι, όχι βέβαια ένεκα των έργων μου, αλλά επειδή πιστεύω στο έλεος του Θεού». ΠΗΓΗ
O ιερός πόλεμος της Ρωσίας κατά της ελληνικής πολιτικής ελίτ
 |  |
Δηλαδή η πραγματικότητα ισοπέδωνε τον βερμπαλισμό του ΥΠΕΞ . Τι χρεία άλλων μαρτύρων είχε η Μόσχα για να προχωρήσει σε αυτό που ήδη έχει κάνει, με ασυνήθιστη, για τους αδαείς, σκληρότητα: Να κηρύξει ιερό πόλεμο κατά των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου.
Έναν ιερό πόλεμο στον οποίο ο μόνος βέβαιος χαμένος θα είναι η Ελλάδα για μια σειρά λόγων που είναι εύκολο να γίνουν αντιληπτοί: Κανείς δεν θα μπορέσει να βοηθήσει τους Έλληνες παραγωγούς γεωργικών προϊόντων, ούτε να γυρίσει πίσω περίπου 1 εκατ. Ρώσους τουρίστες, αν οι πόρτες της Ρωσίας κλείσουν για την είσοδο των μεν και την έξοδο των δε.
Αλλά αυτό πολύ φοβούμαστε ότι είναι το ολιγότερο που μπορεί να υποστεί μία χώρα που ελέγχεται από μία χούφτα Κουίσλιγκ που πάνω από το προσωπικό τους συμφέρον βάζουν μόνο το συμφέρον των ξένων δυτικών κέντρων που υπηρετούν πιστά.
Επειδή η σύγκρουση οδεύει προς τα άκρα (στην Μόσχα έχουν ήδη αποφασίσει να την πάνε στα άκρα) καλό θα ήταν να πούμε κάποια πράγματα για το τι μπορεί να σημαίνει μια τέτοια σύγκρουση για την Ελλάδα σε γεωστρατηγικό-αμυντικό επίπεδο.
Μήπως θα έπρεπε να ερωτηθεί ο Έλληνας αξιωματικός που από τον τηλεφωνικό θάλαμο της Άγκυρας κάλεσε την Αθήνα το πρωί της 30ης Ιανουαρίου 1996 και ενημέρωσε τους προϊσταμένους του για την επικείμενη τουρκική απόβαση σε ελληνικό νησί, ποιος του είχε δώσει την πληροφορία;
Μήπως θα έπρεπε να ερωτηθούν οι επιτελικοί αξιωματικοί του ΓΕΕΘΑ για τον φάκελο με τις δορυφορικές φωτογραφίες που έδειχναν τα σημεία συγκέντρωσης των τουρκικών στρατευμάτων τις ημέρες των Ιμίων ποιος τους τις έδωσε;
Για τις χιλιάδες δορυφορικές φωτογραφίες με τις τοποθεσίες και τις μετακινήσεις των τουρκικών στρατευμάτων που παραδίδονταν μέχρι το 2006 και τις ακριβείς και υπεραπόρρητες δωρεάν εκθέσεις με την πρόοδο της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας;
Για το ειδικό τμήμα φρουράς του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης που θα προστάτευε τα ελληνικά σύνορα;
Για τα τουλάχιστον τρία σκάνδαλα κατασκοπείας Ελλήνων αξιωματικών που λειτουργούσαν για λογαριασμό δυτικών υπηρεσιών πληροφοριών, σε βάρος της ρωσικής αμυντικής βιομηχανίας, τα οποία "έθαψαν" οι Ρώσοι για να μην διαταράξουν τις ελληνορωσικές σχέσεις;
Μήπως θα έπρεπε να ερωτηθεί το ίδιο το ΥΠΕΞ για το πόσες φορές στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ η Ελλάδα γλίτωσε τα χειρότερα χάρη στην παρέμβαση αυτών που «υποδεικνύουν» τα ανθρώπινα δικαιώματα σε μία χώρα όπου δικαιοσύνη και διαφθορά ήταν σφιχταγγαλιασμένοι όπως είχε αποδείξει και το πρόσφατο δικαστικό σκάνδαλο. Και επαν-επιβεβαιώθηκε με την παραίτηση των δύο εισαγγελέων.
Μήπως θα πρέπει να ερωτηθούν τα ΕΛΠΕ πόσα δισεκατομμύρια ευρώ χρωστάμε στο ρωσικό δημόσιο από ανεξόφλητες εισαγωγές ρωσικού πετρελαίου;
Έτσι λοιπόν, μια πτωχευμένη χώρα, που «δεν έχει μαντήλι να κλάψει», μια χώρα που η Ορθοδοξία είναι συνυφασμένη με την ύπαρξή της, βρήκε ως αιτία σύγκρουσης με τον μοναδικό φυσικό σύμμαχό της στην στενή γεωστρατηγική της περιφέρεια, την … Ορθοδοξία ή ακριβέστερα την προφυλάκιση ενός μοναχού «με ροπή προς την εγκληματικότητα», όπου εγκληματικότητα είναι η ανταλλαγή ακινήτων με το δημόσιο για τις οποίες ανταλλαγές είχαν υπογράψει δύο κυβερνήσεις από το 2001 μέχρι το 2008 και τρεις επιτροπές ανεξάρτητων ειδικών έχουν καταθέσει στην Βουλή ότι δεν υπήρξε ζημία του δημοσίου..
Για πόσο ακόμα θα εγκληματεί στην πλάτη της Ελλάδας και του ελληνικού λαού αυτή η κάστα των Κουίσλιγκ, - ανεξαρτήτως κόμματος και πολιτικής παρατάξεως;
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr πηγη
Γέροντας Παϊσιος: «Οι Τούρκοι έχουν κάνει πολλά και έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους»
Θεωρούμε ότι οι ρήσεις του γίγαντα της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας, γέροντα Παϊσίου, πρέπει οπωσδήποτε να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη στην έρευνά μας επί των σύγχρονων ελληνοτουρκικών εξελίξεων. Πόσο μάλλον όταν αποδεδειγμένα οι Τούρκοι χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να βλάψουν τους λαούς που γειτνιάζουν και παρά το γεγονός ότι οι έλληνες-ανθέλληνες μας έχουν ζαλίσει με την περίφημη «ελληνοτουρκική φιλία».
Διαβάστε οπωσδήποτε το «Ο Γέροντας Παΐσιος για τα μέλλοντα να συμβούν στην Τουρκία!» http://www.elora.gr/portal/greece/5-hellas/3360-2011-09-22-13-57-08 και μετά μην… ξεχάσετε να δείτε και κανά τουρκικό σίριαλ, έτσι για να μένει αναμμένη η ελληνοτουρκική φλόγα!πηγη
Ο Μπάμπης ο… τουρκοφάγος και οι φωτογραφίες των εμπρηστών
ΠΗΓΗ Αυτά τα τσόλια έπρεπε να ήταν υπερήφανα αν είχαν έστω και μια τρίχα από τους δύδιμους γεννητικούς αδένες του ΜΠΑΜΠΗ !!!!!!!!!!
Τον Χαράλαμπο Σταυρακάκη ο οποίος διετέλεσε διοικητής της ΕΥΠ σε δυσκολότατες περιόδους τον γνωρίζουν κατά το πλείστον μόνον όσοι έχουν ασχοληθεί με τα εθνικά θέματα. Έφυγε από τη ζωή στις 26 Φεβρουαρίου του 2007 και πήρε μαζί του πολλά μυστικά για την υπόθεση Οτσαλάν. Όμως όπως είναι σε θέση να γνωρίζει «ο Δεξιός» ο διατελέσας και Α’ υπαρχηγός ΓΕΕΘΑ αντιπτέραρχος (Ι) Χαρ. Σταυρακάκης, ο οποίος καταγόταν από το χωριό Καρκαδιώτισσα του νομού Ηρακλείου, είχε παραδώσει την περίοδο ’96 – ’97 έναν φάκελο στην τότε ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών όχι μόνο με στοιχεία αλλά και με φωτογραφίες από την εμπλοκή Τούρκων πρακτόρων στο κάψιμο ελληνικών δασών. Ποιοι αποτελούσαν την τότε ηγεσία του ΥΠΕΞ; Ο Θεόδωρος Πάγκαλος ως υπουργός και ο Γιώργος Παπανδρέου ως αναπληρωτής υπουργός! Οι οποίοι μόλις πήραν το φάκελο στα χέρια τους στράφηκαν στον Σταυρακάκη: «Άσε ρε Μπάμπη τουρκοφάγε» του είπαν. Και πέταξαν το φάκελο με τα στοιχεία στο καλάθι των αχρήστων. Είπε κανείς τίποτα ή μήπως μπορούν οι κ.κ. Πάγκαλος και Παπανδρέου να διαψεύσουν την ύπαρξη και την εγχείρηση σε αυτούς του συγκεκριμένου φακέλου;Χριστούγεννα. Αφιέρωμα στους ηρωϊκούς εγκλωβισμένους του Ριζοκαρπάσου
Αφιέρωμα στους ηρωικούς Ελληνοκύπριους εγκλωβισμένους του Ριζοκαρπάσου, στην κατεχόμενη από τους Τούρκους εισβολείς και κατακτητές Τούρκους από το 1974, Κύπρο μας.
Ένα άξιο λόγου δημοσιογραφικό αφιέρωμα σε τρία μέρη, από τη δημοσιογράφο Μαριλένα Παναγή, της εφημερίδας Φιλελεύθερος της Κύπρου, που δημοσιεύθηκε στις 18, 19 και 25 Δεκεμβρίου 2011. ΄Ενα Χριστουγεννιάτικο αφιέρωμα, μια θλιβερή θύμηση, μια ζωντανή επιβεβαίωση της συνεχιζόμενης για 37 χρόνια βάρβαρης τουρκικής εισβολής και κατοχής και βάναυσης παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Ελληνικού λαού της Κυπριακής Δημοκρατίας…
Στη γη των «μυστικών» Χριστουγέννων
Η καμπάνα χτυπά στις 11 το πρωί σήμερα, στο Ριζοκάρπασο – Οι 13 μαθητές είναι έτοιμοι για τη μεγάλη τους γιορτή.
Είναι η συνέχεια της ιστορίας. Είναι 13 παιδιά τα οποία κρατούν τη φλόγα αναμμένη. Είναι η νέα φουρνιά των εγκλωβισμένων της Καρπασίας. Τους ακολουθούν κι άλλοι μικρότεροι που ακόμα φοιτούν στο Δημοτικό και στο πλευρό τους συνεχίζουν να έχουν τους γονείς και τους παππούδες τους που γεννήθηκαν, έζησαν και δεν εγκατέλειψαν ποτέ τη γη που τους γέννησε. Ακόμα και εκείνοι που έφυγαν στη φωτιά του πολέμου του ’74 με την πρώτη ευκαιρία επέστρεψαν.
Μια χούφτα άνθρωποι, 336 στον αριθμό, οι περισσότεροι μαζεμένοι στο Ριζοκάρπασο και κάποιοι άλλοι στα γύρω κατεχόμενα χωριά. Η φωνή του Χότζα από τον μιναρέ δεν τους χαλά τη διάθεση. Τη συνήθισαν άλλωστε. Είναι οικεία στα αφτιά τους, με αυτή μεγάλωσαν και τη σέβονται. Για εκείνους μετρά η καμπάνα της εκκλησίας που τους καλεί κάθε Κυριακή.
Σήμερα Δευτέρα, έχουν τη χριστουγεννιάτική τους γιορτή και οι προετοιμασίες βεβαίως άρχισαν από τις προηγούμενες εβδομάδες.
Το δέντρο στήθηκε στη γωνιά της αίθουσας και τα παιδιά προσπαθούν να το γεμίσουν με όλα τα πολύχρωμα καλά που φέρνει μαζί της η πιο χαρμόσυνη γιορτή της χριστιανοσύνης. Κάποιοι άλλοι κάνουν πρόβα το θεατρικό που θα παρουσιάσουν στην παράσταση και οι καθηγητές παρακολουθούν τους μαθητές, τα παιδιά τους που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να τα καταφέρουν. Γελούν και αστειεύονται μεταξύ τους όπως άλλωστε κάνουν όλοι οι έφηβοι όταν κάποιος απ’ όλους κάνει μια γκάφα. Προκαλούν αναστάτωση, χαλούν την πρόβα και μετά επανέρχονται. Η φωνή της καθηγήτριας είναι αρκετή για να αποκαταστήσει την τάξη.Σήμερα Δευτέρα, έχουν τη χριστουγεννιάτική τους γιορτή και οι προετοιμασίες βεβαίως άρχισαν από τις προηγούμενες εβδομάδες.
Παιδιά φυσιολογικά, παιδιά των 11 με 16 ετών, μαθητές της Μέσης Εκπαίδευσης όπως και οι υπόλοιποι συνομήλικοί τους σε τούτο τον τόπο.
Κι όμως, για εκείνους τα Χριστούγεννα είναι αλλιώτικα. Το δέντρο, η φάτνη, τα αγγελάκια, ο Άγιος Βασίλης και τα πολύχρωμα λαμπιόνια δεν ξεφυτρώνουν από κάθε γωνιά του χωριού τους. Έξω δεν βλέπουν χριστουγεννιάτικο διάκοσμο και οι βιτρίνες δεν φορούν τα γιορτινά τους. Οι πινακίδες δεν γράφουν καν στη γλώσσα τους. Το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι μέσα στις ψυχές τους και τα στολίδια βρίσκονται στη θέση που πρέπει, τέτοιες μέρες, μόνο πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών τους ή του σχολείου τους. Κι όμως αυτό δεν τους χαλά καθόλου. Εκείνοι ξέρουν ότι έρχονται Χριστούγεννα. Το σχολείο τους άλλωστε «μυρίζει» Χριστούγεννα.
Οι προετοιμασίες για τη σημερινή παράσταση εδώ και μέρες μπήκαν στην τελική τους ευθεία. Είναι 13 όλοι κι όλοι και έτσι άπαντες έχουν σημαντικό ρόλο στη γιορτή. Σήμερα Δευτέρα, 19 Δεκεμβρίου 2011, στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο οι καμπάνες των Χριστουγέννων θα χτυπήσουν στις 11 το πρωί. Οι 13 μαθητές του σχολείου, οι καθηγητές και το υπόλοιπο προσωπικό τα έχουν όλα έτοιμα για τη μεγάλη χριστουγεννιάτικη τους γιορτή.
Εκεί στο Ριζοκάρπασο οι γιορτές δεν διαλαλούνται στους δρόμους και τα φωτοστόλιστα δέντρα δεν κοσμούν την πλατεία. Εκεί, στην τελευταία άκρη του νησιού τα Χριστούγεννα λάμπουν αλλιώτικα και κάθε μέρα που περνά σε πάνε κατευθείαν στον γολγοθά προσμένοντας την Ανάσταση.
Το προσωπικό του σχολείου
Διεύθυνση: Λυσάνδρου Λούση, Διευθύντρια- Μουσικός Έλληνα Δήμητρα, ΒΔ- Φιλόλογος Καθηγητές: Μιχαήλ Γιώργος, Θεολόγος Νεοφύτου Σοφία, Φιλόλογος, Χατζηγιάννη Φρύνη, Φιλόλογος, Κτωρή – Κανονιστή Σοφία, Φιλόλογος, Μηνά Μαρία, Φιλόλογος, Ζάουρα Μορφία, Μαθηματικός, Ευριπίδου Ηλίας, Μαθηματικός, Αντωνιάδου Δοξούλα, Φυσικός, Δανιήλ Δανιέλλα, Αγγλικά, Παπαγιάννη Ελένη, Αγγλικά, Γιαπανά Λουίζα, Γαλλικά, Πετρίνας Χρίστος, Εμποριολόγος, Θεοδότου Μιχάλης, Χημεία, Βιολάρη Γιώργος, Γυμναστική, Καρατζής Παναγιώτης, Σχεδιασμός και Τεχνολογία, Παπαχρυσοστόμου Γρηγόρης, Πληροφορική, Αντωνίου Μαρία, Τέχνη, Ηλία Γιώργος, Σύμβουλος, Γραμματεία : Αρχοντίδου Ευριδίκη, Επιστάτρια : Μαρία Αχιλλέως, Συντηρητής : Παναγιώτης Παντελή.
ΟΙ 13 ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΜΗΜΑ
Α΄ Γυμνασίου =2 Μάριος Μιχάηλου Στέλιος Σώττου Β΄ Γυμνασίου =2 Γιάννης Σιναϊνού Ζαχαρίας Μιχάηλου Γ΄ Γυμνασίου =3 Βασούλα Προδρόμου Νικόλας Σώττου Μιχάλης Ηλία Α΄ Λυκείου =4 Κυριακούλα Μιχάηλου Λουκία Κοτσιεκκά Γιαννάκης Χάρπας Στέλιος Γιωργαλλή Β΄ Λυκείου=2 Συνέσιος Γιαννίκου Αντρέας Χάρπας.
Από την Αυστραλία στο Ριζοκάρπασο
Δεν άντεξε, επανεγκαταστάθηκε στο κατεχόμενο χωριό του, ζει εγκλωβισμένος, αλλά, «ησύχασε η ψυχή μου» λέει. Παράξενο στ’ αλήθεια το πέρασμα από τα κατεχόμενα στις ελεύθερες περιοχές μέσω του οδοφράγματος του Αγίου Δομετίου. Είναι λες και κάποιος έπιασε την ίδια εικόνα, την φωτοτύπησε και έβαλε τα αντίγραφα το ένα απέναντι στο άλλο, αλλάζοντας μόνο τη γλώσσα στις πινακίδες. Όλα τα υπόλοιπα, κτήρια, περιβάλλον χώρος κ.λπ. είναι κατά τρόπο ανατριχιαστικό ακριβώς τα ίδια. Αποτελούν άλλωστε την ίδια περιοχή της ίδιας μοιρασμένης πόλης, η οποία στο συγκεκριμένο σημείο μοιάζει να πάγωσε το καλοκαίρι του 1974.
Ο δρόμος από και προς το Ριζοκάρπασο εξοντωτικός. Κι όμως τη στιγμή που μπαίνεις στην ελεύθερη Λευκωσία γυρίζεις ασυναίσθητα πίσω και αποχαιρετάς όλους εκείνους που σου μίλησαν ελληνικά μετά από δυόμισι ώρες ταξίδι σε δρόμους γνωστούς/άγνωστους. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, αφορμή για το ταξίδι στην κατεχόμενη Καρπασία αποτέλεσε η ετήσια έκθεση της Ελεγκτικής Υπηρεσίας :
«Το κονδύλι για τα επιδόματα των εγκλωβισμένων παρουσιάζει αύξηση λόγω της επανεγκατάστασης πολιτών στις κατεχόμενες περιοχές», γράφει στο κεφάλαιο για τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας. Ο προορισμός επιλέγηκε τυχαία. Εγκλωβισμένοι υπάρχουν σε αρκετές κοινότητες αλλά βεβαίως οι περισσότεροι στο Ριζοκάρπασο. Εκεί που από το 2004 και μετά λειτουργεί κανονικά και το ελληνικό Γυμνάσιο. Στην πραγματικότητα ήταν ταξίδι στο άγνωστο αφού κανένας δεν μπορούσε να μας εγγυηθεί ότι θα βρίσκαμε κάποιον από εκείνους τους τολμηρούς που αποφάσισαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Μπήκαμε στο χωριό και πήραμε το δρόμο για τα ελληνικά σχολεία. Κάπου εκεί χαθήκαμε στα στενά. Ευτυχώς όμως, βρέθηκε στο δρόμο μας κάποιος άγνωστος. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και προς στιγμή ξαφνιαστήκαμε, αφού το κουρασμένο από τη διαδρομή μυαλό μας δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι υπήρχε περίπτωση να ακούσουμε να βγαίνει από το στόμα του ανθρώπου μια ελληνικότατη «καλημέρα».
— «Θέλετε να πάτε στο σχολείο;» μας ρώτησε.
— «Για την ακρίβεια όχι. Μάθαμε ότι μετά το 2003 ήρθαν εδώ στο Ριζοκάρπασο Ελληνοκύπριοι από τις ελεύθερες περιοχές και επανεγκαταστάθηκαν στα σπίτια τους. Ξέρετε κάποιον»;
Ο άνθρωπος χαμογέλασε :
— «Εγώ. Ήρθα με τη γυναίκα μου και το γιο μου το 2004». Ήταν ο κ. Δημήτρης Γιαννίκος. Ο άνθρωπος που το 1976 και μη μπορώντας να αντέξει μακριά από το κατεχόμενο χωριό του, πήρε τη γυναίκα και τα δύο του παιδιά και τράβηξε για τη μακρινή Αυστραλία. Εργάστηκε εκεί, μεγάλωσε την οικογένεια του, έστησε το καινούριο του σπιτικό. Όμως…
— «Εν ησύχαζα. Περίμενα τη λύση του Κυπριακού για να στραφώ πίσω. Τόσο μεγάλος ήταν ο πόθος μου, που το ‘93 που ελέαν ότι ήμασταν κοντά στη λύση του προβλήματος, έπιασα την οικογένεια μου και ήρταμε στην Κύπρο για να είμαστε έτοιμοι με το που θα άνοιγε ο δρόμος να βρεθούμε στο Ριζοκάρπασο. Όμως, δεν έγινε τίποτε. Οι γονείς μου ήταν ποδά εγκλωβισμένοι, έτσι μπορούσαμε να τους βλέπουμε μια φορά το μήνα τζιαι έρκουμουν στο χωρκό μου όμως έφευκα πάλε. Είχα το μέσα μου, ήθελα να έρτω να μείνω στο χωρκό μου. Τελικά, το 2003 με το που ανοίξαν τα οδοφράγματα, έπιασα τη γυναίκα μου η οποία είναι και εκείνη από το Ριζοκάρπασο και το μικρό μας το γιο και ήρταμε».
- Δεν είχατε πρόβλημα με το καθεστώς;
- «Ου που να σου τα λέω. Η γυναίκα μου ώς το ‘75 εζούσεν ποδά εγκλωβισμένη με το μεγάλο μας το γιο, εγώ ήμουν στρατιώτης και έκοψα στις ελεύθερες περιοχές. Έτσι, είχε την ταυτότητα για να μεινίσκει δαπάνω. Που αποφασίσαμε να έρτουμε πίσω, απλώς εκάμαμεν την ανανέωση. Μαζί μου όμως είχαμε πρόβλημα. Μέχρι που με εσυλλάβαν και εβάλαν με φυλακή, αλλά ένας Τουρκοκύπριος ζαπτιές έφκαλε με για να πάω στη Λευκωσία να κανονίσω τα χαρτιά μου. Άλλη ταλαιπωρία τζιαμαί. Για να καταλάβεις εβαρέθηκε με τζιαι ο παπάς το χωρκού να μου φκάλλει τα πιστοποιητικά που μου ζητούσαν. Ωσπου να μου δώσουν άδεια να μείνω επήαινα τζιαι έρκουμουν συνέχεια στη Λευκωσία. Έτυχε μέρα να πάω τζιαι να ’ρτω δύο φορές. Τόσο μεγάλος ήταν ο καμός μου και τελικά εκατάφερα τα».
- Καλά, δεν υπήρχε κάτι που να σας κάνει να αλλάξετε γνώμη ή να σας κάνει να θέλετε να επιστρέψετε στις ελεύθερες περιοχές;
«Δεν πάω πουθενά, μόλις ανοίξαν τα οδοφράγματα έπιασα τους και ήρταμε σπίτι μας και τέλειωσε. Τούρτζοι, Τούρτζοι, εγκλωβισμένοι, εγκλωβισμένοι. Εγώ θέλω να ζω σπίτι μου και με όλες τις δυσκολίες που υπάρχουν, ζούμε καλά δαπάνω». Το μόνο που «δεν εμπόρεσα να έχω τα χωράφκια μου να τα καλλιεργήσω». Όμως, «πληρώνω ενοίκιο στο καθεστώς, τζιαι δουλέφκω τα χωράφκια άλλων συγχωριανών μου τζαι έτσι πάμε καλά».
447 Ε/Κ ΖΟΥΝ ΣΤΑ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ
Στις κατεχόμενες περιοχές ζουν αυτή τη στιγμή 447 εγκλωβισμένοι. Από αυτούς οι 336 είναι Ελληνοκύπριοι και οι υπόλοιποι Μαρωνίτες.
Το 2003 ζούσαν στα κατεχόμενα 543 εγκλωβισμένοι εκ των οποίων οι 403 Ελληνοκύπριοι στην Καρπασία και 140 Μαρωνίτες.
Το 2011 όμως οι εγκλωβισμένοι δεν περιορίζονται στην χερσόνησο της Καρπασίας αλλά κάποιοι επανεγκαταστάθηκαν και στην Επαρχία Κερύνειας. Από το 2003 μέχρι σήμερα απεβίωσαν ωστόσο αρκετοί από τους ηλικιωμένους εγκλωβισμένους στην Καρπασία.
Η λειτουργία όμως του σχολείου στο Ριζοκάρπασο κρατά τους νέους στο χωριό τους και δεν τους υποχρεώνει να εγκατασταθούν στις ελεύθερες περιοχές.
Οι τολμηροί νέοι εγκλωβισμένοι
Το ταξίδι μας στην Καρπασία, από την αρχή ήταν προγραμματισμένο να τελειώσει στο κατεχόμενο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα. Αποχαιρετίσαμε λοιπόν νέους και παλιούς εγκλωβισμένους και πήραμε το δρόμο για το τελευταίο άκρο του νησιού. Η επιστροφή συνοδευόταν με πολλά και παράξενα συναισθήματα. Ο κάμπος της Μεσαορίας να απλώνεται μπροστά μας. Στο βάθος ο Πενταδάκτυλος και ο χειμωνιάτικος ήλιος να κάνει το τοπίο ακόμα πιο λαμπερό. Άλλες δυόμισι ώρες στο αυτοκίνητο. Ατέλειωτο το ταξίδι προς τη Λευκωσία. Κι όμως, το μόνο που στριφογύριζε στο μυαλό ήταν εκείνοι οι άνθρωποι που επέλεξαν να επιστρέψουν στο κατεχόμενο χωριό τους και να ζήσουν εγκλωβισμένοι.
Η ιστορία του κ. Δημήτρη απίστευτη.
Ήρθε στην κυριολεξία από την άλλη άκρη του κόσμου στην Κύπρο επειδή ήθελε να είναι έτοιμος να επιστρέψει αμέσως μετά την υπογραφή της όποιας λύσης, στο σπίτι του. Αφού όμως η λύση δεν ήρθε όπως την περίμενε, δεν δίστασε. Μπήκε από το πρώτο οδόφραγμα που άνοιξε το 2003 και έκτοτε δεν τον βγάζει τίποτα από το χωριό του.
— «Εγώ θέλω να ζω στο σπίτι μου. Εδώ, εγκλωβισμένος. Τίποτα περισσότερο. Ήθελα να έρτω τζιαι ήρτα και τζιαι ησύχασεν η ψυχή μου. Έχω τον μεγάλο μου το γιο στην Αυστραλία, η κόρη μου επαντρεύτηκε και ζει στη Λεμεσό και εγώ με τη γυναίκα μου και το μικρό μας τον γιο, δαμέ σπίτι μας».
«Δεν το μετάνιωσα ποτέ»
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ
Η ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ μας με τον κ. Γιαννίκο, δεν έγινε βεβαίως στη μέση του δρόμου. Περπατήσαμε για λίγο στους δρόμους του Ριζοκαρπάσου, συναντήσαμε κόσμο, Ελληνοκύπριους και όχι μόνο μέχρι που φθάσαμε στην αυλή του ελληνικού Γυμνασίου. Εκείνη τη στιγμή τα παιδιά βρίσκονταν στο διάλειμμα. Στο προαύλιο σταθμευμένα αρκετά αυτοκίνητα με ελληνοκυπριακές πινακίδες εγγραφής. Τα πάντα σου φαίνονται παράξενα και πρωτότυπα στα κατεχόμενα! Πώς να μην σου φαίνονται άλλωστε, παρακολουθώντας τα λαμπάκια από το χριστουγεννιάτικο δέντρο να παιγνιδίζουν μέσα από το παράθυρο μιας αίθουσας θυμίζοντας τη μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης και ακούγοντας ταυτόχρονα τον Χότζα να καλεί τους δικούς του πιστούς σε προσευχή.
— «Έτσι είναι, εμείς τον σταυρό μας και τις εκκλησίες μας και οι άλλοι το τζαμί τους και το Θεό τους» είπε ένας από τους εκπαιδευτικούς. Μας κέρασαν καφέ και ξεκουραστήκαμε για λίγο. Ήταν όμως κιόλας μεσημέρι και τα μαθήματα τελείωναν. Βγήκαμε από το κτήριο συνομιλώντας με κάποια από τα μέλη του προσωπικού. Μεταξύ αυτών και δύο νέοι άνθρωποι οι οποίοι δεν εγκαταλείπουν ούτε κι αυτοί το χωριό τους.
Η Ευρυδίκη μεγάλωσε στο Ριζοκάρπασο ως εγκλωβισμένη μαζί με τους γονείς της. Στα 11 της όμως και αφού τότε δεν λειτουργούσε το ελληνικό γυμνάσιο, πήρε το δρόμο για τις ελεύθερες περιοχές.
— «Ήμουν ένα μωρό μόνο του που πέρασε από την άλλη πλευρά για να πάει στο σχολείο. Δύσκολα εκείνα τα χρόνια», λέει. Τελείωσε το Λύκειο και παρέμεινε στις ελεύθερες περιοχές. Σπούδασε νηπιαγωγός και παντρεύτηκε στη Λευκωσία.
— «Παρόλο όμως που σπούδασα νηπιαγωγός, το 2004- 2005 που επαναλειτούργησε το Γυμνάσιο ήρθα πίσω και εργάζομαι στη Γραμματεία του σχολείου».
Ο σύζυγος της εργάζεται στις ελεύθερες περιοχές κι έτσι μοιράζουν τις μέρες της εβδομάδας. Κάποιες μέρες στα κατεχόμενα και τα Σαββατοκύριακα κυρίως, στην άλλη μεριά του οδοφράγματος.
— «Εδώ μεγάλωσα όμως. Εδώ είναι οι γονείς μου, εδώ έμαθα να ζω και περνάμε καλά με όλες βεβαίως τις δυσκολίες που υπάρχουν. Ξέρω όμως πώς είναι η ζωή στο Ριζοκάρπασο και δεν το μετάνιωσα καθόλου που επέλεξα αυτή τη δουλειά για να είμαι στο χωριό μου». «Ξέρω», πρόσθεσε δείχνοντας έναν άλλο συνάδελφο της, «ότι αντί για την καφετέρια θα πάω να πιω τον καφέ μου στο σπίτι του Πανίκου για παράδειγμα. Αυτό κάναμε και πριν να φύγω για το Γυμνάσιο στα 11 μου. Δεν το μετανιώνω ούτε στιγμή που επέστρεψα εδώ στο σχολείο».
Η Ευρυδίκη φώναξε τον συνάδελφο της. Νέος άνθρωπος κι αυτός. Μετά το γυμνάσιο και αφού παντρεύτηκε συγχωριανή του επέλεξαν να ζήσουν στο Ριζοκάρπασο. Ζουν μόνιμα εκεί. Έχουν τέσσερα παιδιά. Δύο φοιτούν στο δημοτικό και δύο στο Γυμνάσιο. Ο ίδιος εργάζεται και στα δύο σχολεία ως συντηρητής.
Με τους δύο αυτούς ανθρώπους, ο αριθμός των εγκλωβισμένων στα κατεχόμενα αυξάνεται (έστω και λίγο) αφού είναι και τα παιδιά τους μαζί τους. Τα σχολεία αποκτούν καινούριους μαθητές και η ιστορία συνεχίζεται. Είναι και το υπόλοιπο προσωπικό του σχολείου, οι εκπαιδευτικοί που εθελοντικά εργάζονται στα δύο σχολεία και ζουν ουσιαστικά στο Ριζοκάρπασο, ενισχύοντας έτσι τον πληθυσμό των εγκλωβισμένων.
Ένας καφές αλλιώτικος στην ψυχή του Ριζοκαρπάσου. Στην πλατεία του κατεχόμενου κεφαλοχωριού, εκεί που η πινακίδα λέει «καφενείο».
«Η γης δεν έχει κρικέλια για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν, μήτε μπορούν να ξεδιψάσουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι» και κάπου εκεί στην άκρη του νησιού, στο σημείο που η Μεσόγειος χώνει στην αγκαλιά της το μαρτυρικό ακρωτήρι, οι στίχοι του ποιητή επιβεβαιώνονται. Η γης παραμένει στη θέση της και το χορτάρι που σου τρυπά το μυαλό και την ψυχή, γεμίζει τον νου σου με δεκάδες παράξενα συναισθήματα. Η διαδρομή τόσο δική σου και τόσο ξένη και η Μεσαορία μπροστά σου, γύρω σου, μέσα σου. Τα χαλάσματα ενός παρεκκλησιού, και ακριβώς δίπλα μια πινακίδα «ξένη». «Ντίπκαρπας» γράφει και σου δείχνει τον δρόμο. Και εσύ προχωράς και ενώ ξέρεις πού πας, νιώθεις πως βρίσκεται σε έναν εξομοιωτή.
Τα δέντρα, οι θάμνοι, το χορτάρι, ακόμα και οι μυρωδιές στην Κύπρο πάντα οι ίδιες. Όμως… όμως εκείνες οι πινακίδες σε μπερδεύουν. Και συνεχίζεις τον δρόμο σου. Άλλο ένα μισογκρεμισμένο, έρημο και λεηλατημένο παρεκκλήσι … και προχωράς και βρίσκεις στον δρόμο σου χωριά και αν δεν κατάγεσαι από εκείνες τις περιοχές, χρειάζεσαι τον χάρτη για να τα αναγνωρίσεις. Χωριά με δύο ονόματα και εσύ ψάχνεις, βεβαιώνεσαι και ακολουθείς τον δρόμο. Και εκεί που νομίζεις ότι η διαδρομή δεν θα τελειώσει ποτέ, βλέπεις στην άκρη του δρόμου γράμματα «δικά σου». «Εστιατόριο Γιαννάκης» γράφει η πινακίδα. Μια σταγόνα ξεδιψά το απορημένο σου μυαλό. Λίγο ακόμα, σκέφτεσαι. Πατάς γκάζι και τραβάς προς το Ριζοκάρπασο. Το καμπαναριό ξεπροβάλλει από τον λόφο. Πλησιάζεις. Η εκκλησία στέκεται στη θέση της. Δεν είναι λεηλατημένη. Άλλωστε το ξέρεις, η καμπάνα της συνεχίζει να χτυπά κάθε Κυριακή.
Είναι μεσημέρι και ο Χότζας σου χαλά την ησυχία. Στον πάνω δρόμο άλλη μια εκκλησία και η πλατεία του Ριζοκαρπάσου στήνεται μπροστά σου. Καταστήματα, καφενεία και οι πινακίδες συνεχίζουν να είναι ξένες. Και πριν προλάβεις να φτάσεις στη στροφή, η ψυχή του χωριού σου μιλά στη μητρική της γλώσσα : «Καφενείο» λέει η πινακίδα. Έξω δεν υπάρχει ψυχή. Σταθμεύεις όμως γιατί …γιατί η ψυχή σου σου λέει πως το έχει ανάγκη. Σταθμεύεις και μπαίνεις στο καφενείο γιατί… γιατί έτσι. Όλα τα καφενεία εξάλλου, βρίσκονται στην καρδιά των κυπριακών χωριών. Στην πλατεία τους, στο κέντρο, στην ψυχή τους. Ένας καφές, μια ανάσα, μια κουβέντα ελληνική.
- «Καλημέρα», λέει ο καφετζής και εσύ ανταποδίδεις, μόνο που τούτη τη φορά η «καλημέρα» ακούγεται αλλιώτικα στα αφτιά σου. Είναι λες και σου φαίνεται παράξενο που την ακούς.
- «Γεια σας, πώς είστε»; Λες για να ακούσεις μάλλον μια ακόμα ελληνική πρόταση και παίρνεις απάντηση και τότε παραγγέλνεις τον καφέ σου.
Ο κ. Βασίλης, ο καφετζής, μπαίνει στην κουζίνα να σου τον φτιάξει και η μυρωδιά από το χαρμάνι που ψήνεται, σου τρυπά ευχάριστα τη μύτη. Στα ραφάκια τα μικρά φλιτζανάκια του καφέ. Δεν είναι όμως όποια κι όποια φλιτζανάκια… είναι εκείνα τα γνωστά, τα παλιά, τα τόσο συνηθισμένα άσπρα φλιτζανάκια που κατά καιρούς για μισό και πλέον αιώνα πάνε πακέτο με τον καφέ σε συσκευασίες προσφορών. Σε ποιο σπίτι άλλωστε στην Κύπρο δεν έχει ξεμείνει και το έχουμε κρυμμένο σε κάποιο ντουλαπάκι της κουζίνας έστω κι ένα από αυτά; Και σε ποιο καφενείο της Κύπρου μπορεί να μπεις και να μη σε σερβίρουν με αυτά; Τα πάντα αποκτούν διαφορετική όψη, διαφορετική μυρωδιά, διαφορετική αξία όταν τα βλέπεις στο Ριζοκάρπασο.
Ο κ. Βασίλης ρίχνει τον ένα καφέ σε φλιντζανάκι του «Λαϊκού» και τον άλλο σε φλιντζανάκι του «Χαραλάμπους». Ο δίσκος και εκείνος έχει κάτι να πει. Μεταλλικός με τη γνωστή σφραγίδα στη μέση του. Λεπτομέρειες αστείες που ποτέ δεν τις έλαβες υπόψη. Κι όμως, στα χέρια του κ. Βασίλη, ο δίσκος αποκτά διαφορετικό νόημα.
Έξω στη βεράντα, στην πίσω πλευρά του καφενείου κάθονται δυο-τρεις άνθρωποι. Τυχαίο; Είναι σαν να έχουν γυρίσει την πλάτη στην πρόσοψη και έχουν μαζευτεί εκεί που δεν τους βλέπει κανείς «ξένος». Είναι όλοι τους Ελληνοκύπριοι, εγκλωβισμένοι. Ανήκουν στην ομάδα των 336 που δεν εγκατέλειψαν ποτέ την Καρπασία. Ο κ. Βασίλης δεν διστάζει. Έρχεται και κάθεται δίπλα σου. Το έχει μάλλον και εκείνος ανάγκη να μάθει τα όσα συμβαίνουν «ποτζεί έξω», όπως λέει, εννοώντας τις ελεύθερες περιοχές.
-«Πάτε στον Απόστολο Ανδρέα;» Όχι εδώ, στο Ριζοκάρπασο. Στο σχολείο για τη γιορτή των παιδιών.
- «Ναι, έχουν τη γιορτή τους και θα πάμε. Έχω τζιαι εγώ αγγονούθκια στα σχολεία μας», λέει και ρουφά από τον καφέ του.
Είναι από εκείνες τις στιγμές που ψάχνεις στο μυαλό σου να βρεις κάτι για να πεις μόνο και μόνο για να συνεχίσεις τον διάλογο :
- «Τούτα τα φλιντζανάκια τελικά δεν λείπουν από κανέναν καφενέ. … και ενώ εσύ είπες κάτι απλώς για να το πεις, ο κ. Βασίλης σε ξαφνιάζει με την απάντησή του :
- «Ο καφές δαπάνω εν μεγάλη ιστορία», λέει και αρχίζει να εξηγεί : «Εν τον είχαμεν πριν. Ήταν μεγάλη υπόθεση να έρτει καφές του «Λαϊκού» ή του «Χαραλάμπους» ή άλλος καφές «δικός μας» ποδά. Αν επήαινε κανένας «έξω» τζιαι έφερνε μας, επερνούσαμεν λίον τζιαιρό τζιαι μετά πάλε στον άλλο τον τούρτζικο».
- Κύριε Βασίλη εννοείς που το ’74 και μετά δεν είχατε κανονικό καφέ να πίνετε;
- «Ε, είχαμε περιστασιακά και να δεις που μας έλειπε. . .» -Ενεν καλός ο καφές ο τούρκικος; Αφού ένεν ο ίδιος;
- «Όι, έχει άλλη γεύση. . .εν πιο νερωτός. . .τέλος πάντων εν διαφορετικός».
- Δηλαδή τούτα τα φλιντζανάκια εν κανούργια;
- «Καινούργια όι, αλλά αρκέψαμεν να έχουμε τούτον τον καφέ που το 2003 και μετά που ανοίξαν τα οδοφράγματα. Πριν ήταν μεγάλη υπόθεση να έχουμε τον καφέ μας. Έτο ευτυχώς τωρά έχουμέν τον».
- Πώς έρχεται δηλαδή; Φέρνει ο κόσμος;
- «Ε, οι χωρκανοί, όποιος πάει, άμα μας λείψει, λέουμέν του τζιαι φέρνει μας. Αφού εν άλλως πως ο καφές ο δικός μας».
Κοίτα να δεις που ο καφές έχει άλλη ιστορία στο Ριζοκάρπασο και αποκτά αξία για τους ανθρώπους που δεν φοβήθηκαν τη φωτιά του πολέμου και έμειναν εκεί, στο χωριό τους, στα σπίτια τους, ξένοι στη γη που τους γέννησε.
Ο κ. Βασίλης Κτίστης είναι ένας από αυτούς. Έμεινε εκεί με τη γυναίκα και τα δύο του παιδιά. Τα παιδιά του μεγάλωσαν και επίσης έμειναν εκεί στη γη των παππούδων τους και γέννησαν τα δικά τους παιδιά τα οποία αποτελούν πλέον μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά των Ελληνοκυπρίων της Καρπασίας, τη νέα φουρνιά των εγκλωβισμένων μας. Πριν την εισβολή του 1974 ο κ. Βασίλης ήταν όνομα και πράμα κτίστης. Οικοδόμος στο επάγγελμα συνέχιζε, όπως λέει, την ιστορία της οικογένειάς του που «έκτισε ούλλα τα χωρκά δαμαί γυρόν». Μετά την εισβολή βεβαίως τα πράγματα άλλαξαν …
- «Ε, ήταν άσχημα, εν ήταν; Όμως εμείναμεν τζιαι αναγιώσαμεν δαμαί τα παιθκιά μας».
Η γυναίκα του πέθανε και ο ίδιος έμεινε με τα δύο του παιδιά και τα τέσσερά του εγγόνια. Τώρα έχει πιάσει και δισέγγονα και μαζί με τους υπόλοιπους συνεχίζουν την ιστορία του τόπου.
- «Τον καφενέ έπιασά τον πριν πέντε χρόνια που αρρώστησε ο προηγούμενος καφετζής».
Έξω ακούγονται έντονες συνομιλίες, στην τουρκική πάντα γλώσσα. Ο κ. Βασίλης δείχνει να καταλαβαίνει τι λένε . . .
- Εμάθετε τη γλώσσα τους;
- «Ε θέλουμε, εν θέλουμε, τόσα χρόνια καταλάβουμε καμπόσα».
ΤΟ ΑΠΟΚΟΜΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ
Το καφενείο μοιάζει να ζει στον δικό του ξεχωριστό κόσμο. Ένας καθρέφτης και από πάνω του η Εθνική Ελλάδος να ποζάρει με το Ευρωπαϊκό Κύπελλο του 2004. -Εν έχετε πρόβλημα με την αφίσα;
-«Εμείς έχουμεν την τζιαμαί», απαντά χωρίς διπλωματία.
- Και τώρα τα Χριστούγεννα εν θα στολίσετε;
-«Αμα θέλουμε, στο σπίτι μας ή στον καφενέ μας θα στολίσουμε», λέει και στον τόνο της φωνής του διακρίνεις το πείσμα των εγκλωβισμένων.
Αμα ξαναέρτετε πίνουμεν καφέ…
Η ώρα περνά και εσύ πρέπει να συνεχίσεις τον δρόμο σου. Κοιτάς από το παράθυρο και ένα παράξενο συναίσθημα σε καταλαμβάνει. Νιώθεις ξαφνικά ότι εκείνη η τζαμαρία σε «προστατεύει» από κάτι. Δεν γίνεται όμως, πρέπει να φύγεις. Στο παράθυρο κολλημένη η φωτοτυπία μιας παλιάς φωτογραφίας του κεντρικού δρόμου του Ριζοκαρπάσου : «Στο χωριό Ριζοκάρπασο προσκυνητές κατευθύνονται προς τον Απόστολο Ανδρέα».
Το παίρνεις απόφαση και ανοίγεις την πόρτα :
- «Στο καλό να πάτε τζιαι άμαν ξαναέρτετε, πίνουμεν ακόμα έναν καφέ», λέει χαμογελαστός ο καφετζής.
- Θα τον πιούμε. Υπομονή και δύναμη και «Καλά Χριστούγεννα» κύριε Βασίλη .ΠΗΓΗ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)