Στον πόλεμό τους οι Σιωνιστές, που είχαν και έχουν την δυνατότητα να ελέγχουν τα παγκόσμια ΜΜΕ και προπαντός την Αμερικανική βιομηχανία του κινηματογράφου, χρησιμοποίησαν κατά κόρον το περίφημο “ολοκαύτωμα”. Δεν είναι τυχαίο ότι ο όρος “ολοκαύτωμα”, αλλά και η περί αυτού φιλολογία άρχισε να χρησιμοποιείται ευρύτατα κυρίως μετά την δεκαετία του 1960, μετά δηλαδή την εποχή, που απέκτησε ισχύ ο Αραβικός εθνικισμός και αποτελούσε πλέον άμεση απειλή για τα σιωνιστικά σχέδια.
Ταυτόχρονα βεβαίως, με όλην αυτήν την αναπαραγωγή μιας φανταστικής φρίκης, εμπόδιζε σταθερά την προοπτική για την άνοδο ενός εθνικοσοσιαλιστικού ή φασιστικού κινήματος σε Ευρώπη και Βόρειο Αμερική. Από τα πρώτα ακόμη χρόνια μετά τον πόλεμο εμφανίστηκαν οι πρώτες αντιρρήσεις για το περίφημο “ολοκαύτωμα” και για το εάν αυτό ποτέ υπήρξε. Η αντίδραση των Σιωνιστών ήταν λυσσώδης. Έφθασαν μέχρι του σημείου να δώσουν εντολή στις κατευθυνόμενες από αυτούς κυβερνήσεις, να νομοθετήσουν και να ορίσουν σαν ποινικό αδίκημα κάθε άρνηση του “ολοκαυτώματος”. Καθηγητές πανεπιστημίων έχασαν τις θέσεις τους, άνθρωποι κτυπήθηκαν και προπηλακίστηκαν, νέοι φυλακίστηκαν και βρίσκονται ακόμη και σήμερα στη φυλακή σε Αυστρία και Γερμανία.
Πολιτικοί έχασαν την θέση στο κόμμα στο οποίο ανήκαν μόνο και μόνο γιατί τόλμησαν να ψελλίσουν έστω και μία λέξη ότι δεν υπήρξε το “ολοκαύτωμα”. Το “ολοκαύτωμα” πρέπει να αντιληφθούμε ότι δεν αποτελεί απλά την αναφορά σε ένα ιστορικό γεγονός, αλλά μία κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής μας, που λειτουργεί αφ’ ενός μεν σαν η απόλυτη δικαιολογία κάθε πράξεως του διεθνούς εβραϊσμού και του Ισραήλ, αφ’ ετέρου δε το μόνιμο ανάθεμα εναντίον κάθε προσπάθειας να δημιουργηθεί ένα αυθεντικά λαϊκό και εθνικιστικό κίνημα. Για το εάν υπήρξε ή όχι το “ολοκαύτωμα” δεν είναι σκοπός του παρόντος κειμένου να το εξετάσει. Απλά θα σας παραθέσει ένα απόσπασμα από ένα κείμενο του πλέον γνωστού αρνητού του “ολοκαυτώματος” του Γάλλου καθηγητού πανεπιστημίου Ρομπέρ Φωρισόν, που στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπήρξε αντιστασιακός και κρατούμενος σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Γράφει λοιπόν σχετικά με το “ολοκαύτωμα” ο Ρομπέρ Φωρισόν:
“Οι πρώτες δίκες Γερμανών, που κατηγορήθηκαν ότι χρησιμοποίησαν “θαλάμους αερίων” ή “φορτηγά αερίων” για να σκοτώσουν ανθρώπους, άρχισαν το 1943 στη Σοβιετική Ένωση. Συνεχίζονται μέχρι σήμερα στο Ισραήλ, την Δυτική Γερμανία και Γαλλία και σύντομα θα γίνουν στην Αυστραλία, στον Καναδά και στη Βρετανία. Σήμερα μετά από 46 χρόνια τέτοιων δικών, ακόμη δεν έχουμε:
1. Κάποια αναφορά ειδικού που να συμπεραίνει ότι ένα ορισμένο μέρος ή ένα ορισμένο φορτηγό χρησιμοποιήθηκε για ανθρωποκτονία με αέρια.
2. Κάποια αναφορά αυτοψίας που να συμπεραίνει ότι το θύμα σκοτώθηκε από το δηλητηριώδης αέριο υδροκυάνιο, που ήταν η βάση του εντομοκτόνου, Κυκλώνιο Β (Zyklon B).
3. Κάποια αναφορά της αναπαράστασης μιας επιχείρησης εξόντωσης με αέρια, χρησιμοποιώντας τα χιλιάδες θύματα που ισχυρίζονται και τις ενέργειες που έγιναν, και παίρνοντας υπ’ όψιν τα επικίνδυνα χημικά που χρησιμοποιήθηκαν.
4. Κάποιον υπολογισμό, μια έστω επί τόπου επίσκεψη για την εξέταση ενός μέρους ή ενός φορτηγού ύποπτου ότι χρησιμοποιήθηκε για ανθρωποκτονίες με αέρια, χρησιμοποιώντας τις δικαστικές τεχνικές έρευνας που χρησιμοποιούνται στην μοντέρνα εγκληματολογία.
Κατά την διάρκεια της δίκης σχετικά με το στρατόπεδο Στρούτκοφ-Νατσβάιλερ στην Αλσατία, μια ειδική μελέτη έγινε στους “θαλάμους αερίων” και στα πτώματα που πέθαναν από τα “αέρια” (που ήταν φυλαγμένα στο πολιτικό νοσοκομείο στο Στρασβούργο). Ο καθηγητής Ρενέ Φαμπρ, ένας τοξικολόγος, που τα εξέτασε, έβγαλε το συμπέρασμα ότι κανένας δεν είχε πεθάνει από αέρια. Σχετικά με το Νταχάου, στην πραγματικότητα υπήρξε κάποια μορφή ειδικής έρευνας που έγινε από τον Λοχαγό Φρίμπουργκ του Γαλλικού στρατού, αλλά όταν η αναφορά έβγαλε το συμπέρασμα ότι θα ήταν αναγκαία η εξέταση του δωματίου, που προσωρινά απεκαλείτο “θάλαμος αερίων”, καμμία εξέταση δεν πραγματοποιήθηκε.
Κάποιες επί τόπου επισκέψεις από τα δικαστήρια, πράγματι έγιναν κατά την διάρκεια μερικών δικών, ιδιαίτερα στην δίκη της Φρανκφούρτης (1963-65). Το σκάνδαλο είναι ότι κάποια σημεία του στρατοπέδου του Άουσβιτς εξετάσθηκαν τότε από την επίσημη ομάδα της επίσκεψης, αλλά όχι οι υποτιθέμενοι “θάλαμοι αερίων”, παρ’ όλο που ήταν πράγματι εκεί, είτε στην αρχική τους μορφή (όπως ισχυρίζονται σήμερα οι Πολωνοί επίσημοι κομμουνιστές και οι εκδόσεις τους) ή ερειπωμένοι απ’ όπου πολλά θα μπορούσαν να προσδιορισθούν (δες Βίλχελμ Στέγκλιχ, “Ο μύθος του Άουσβιτς”, του Ινστιτούτου για Ιστορική Αναθεώρηση 1986).
Μια αναπαράσταση, που είναι εξ’ ορισμού μια εξομοίωση, θα ήταν εύκολο να πραγματοποιηθεί στο Μπίρκεναου. Θα έδειχνε αμέσως την ηλιθιότητα των κατηγοριών περί θανάτου από αέρια. Παραγωγοί ταινιών μερικές φορές γυρίζουν Χολιγουντιανά ντοκυμαντέρ-δράματα στο Μπίρκεναου, ισχυριζόμενοι ότι αναπλάθουν την άφιξη των εβραϊκών φαλαγγών στο στρατόπεδο του Μπίρκεναου, κοντά στα κτίρια των κρεματορίων που υποτίθεται ότι περιείχαν:
α) Αποδυτήρια, όπου τα θύματα έβγαζαν τα ρούχα τους,
β) έναν ανθρωποκτόνο θάλαμο αερίων,
γ) ένα θάλαμο με πέντε φούρνους αποτέφρωσης με τρεις αποστακτήρες ο κάθε ένας.
Μας είπαν ότι κάθε ομάδα θυμάτων αποτελείτο από 2.000 περίπου άτομα και υπήρχαν αρκετές τέτοιες ομάδες, που αποτεφρώνονταν κάθε μέρα σε κάθε κρεματόριο. Μπορούμε να δούμε από το μέγεθος των κτιρίων και τον διακανονισμό της γύρω περιοχής ότι οποιαδήποτε αναπαράσταση θα είχε αμέσως σαν αποτέλεσμα τρομερή παρεμπόδιση και συνωστισμό. Το φράξιμο των κρεματορίων θα ήταν θεαματικό. Αποσυντιθεμένα, σαπισμένα πτώματα θα στοιβάζονταν σε όλη την περιοχή! Αν υποθέσουμε ότι η μέση ώρα που χρειαζότανε η …επικήδεια βιομηχανία για να αποτεφρώσει ένα πτώμα είναι μία και μισή ώρα, συνεπάγεται ότι όταν πέρναγε μιάμιση ώρα, θα βρισκόμασταν με τα αρχικά 2.000 πτώματα μείον 15 που θα είχαν καεί, αφήνοντας ακόμη άλλα 1.985 πτώματα, χωρίς να υπάρχει χώρος για να τα βάλουμε πριν αποτεφρωθούν! Η “Μηχανή του θανάτου” θα διαλυότανε με τους πρώτους θανάτους. Θα χρειάζονταν οκτώ μέρες και οκτώ νύχτες για να καούν 2.000 πτώματα, υποτίθεται με συνεχή λειτουργία των κρεματορίων. Σύμφωνα με ειδικούς σχετικά με την αποτέφρωση και τους οδηγούς χρήσης κρεματορίων, λοιπόν, κανένα κρεματόριο δεν μπορεί να λειτουργήσει συνεχόμενα, μέρα και νύχτα, όπως αυτό.
Ας μιλήσουμε σχετικά με τους μάρτυρες, που κατέθεσαν σε αυτές τις σύγχρονες δίκες μαγισσών. Σε όλες τις εξετάσεις, άτομα παρουσιάστηκαν σαν ζωντανοί μάρτυρες του “Ολοκαυτώματος” και των “θαλάμων αερίων”. Πως αυτοί, σχετικά με τις ιστορίες τους, διέφυγαν τους θαλάμους αερίων; Η απάντησή τους ήταν πολύ απλή: Ο καθ’ ένας τους είχε ευεργετηθεί από ένα θαύμα. Όσο ο κάθε επιζών πέρναγε το ένα περίφημο “στρατόπεδο εξόντωσης” μετά το άλλο, θεώρησε τη ζωή του ένα σύνολο θαυμάτων. Τα μέλη των “Sonderkommandos” σπάνε όλα τα ρεκόρ. Σύμφωνα με τις ιστορίες τους, οι Γερμανοί συνήθως τους θανάτωναν με αέρια κάθε τρεις μήνες, που σημαίνει ότι δύο χρόνια που πέρασαν στο Άουσβιτς και το Μπίρκεναου θα σήμαινε ένα τελικό αποτέλεσμα επτά ή οκτώ διαδοχικών θαυμάτων για αυτούς τους …πρωταθλητές. Πολύ σπάνια σε τέτοιες δίκες οι δικηγόροι ή οι δικαστές τολμούσαν να δείξουν την έκπληξή τους σε τόσα πολλά “θαύματα” και σε τόσους πολλούς ανθρώπους, που σώθηκαν από “θαύματα”.”
Το κίνημα των αρνητών του «ολοκαυτώματος» παρ’ όλο το πλήθος των δικών και των καταδικών τις πιέσεις και τις διώξεις πήρε παγκόσμιες διαστάσεις και ονομάστηκε κίνημα των Αναθεωρητών Ιστορικών. Στην Ελλάδα το πρώτο κείμενο, που αμφισβήτησε το «ολοκαύτωμα» ήταν ένα μικρό φυλλάδιο, που εξεδόθη στα 1970 από το βιβλιοπωλείο Κόκκινη Μηλιά. Στη συνέχεια έγινε η πρώτη έκδοση του περίφημου βιβλίου του Χάργουντ «6.000.000 ΝΕΚΡΟΙ – ΜΥΘΟΣ Ή ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ». Στο wikipedia, ανάμεσα στα ονόματα των "αρνητών του ολοκαυτώματος" αναγράφεται και το όνομα του Κωνσταντίνου Πλεύρη, πράγμα που αποδεικνύει πόσο εύκολα μπορεί να βρεθεί κάποιος στο περιθώριο αν τολμήσει να τα βάλει με τον "περιούσιο λαό". ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου