του Αντισυνταγματάρχη (ε.α.) Πολύβιου Ζησιμόπουλου - βουλευτή Β΄ Θεσσαλονίκης του Λαϊκού Συνδέσμου
Με την ευκαιρία της επετείου της νίκης των δυνάμεων του έθνους επί του κομμουνισμού την 29η Αυγούστου 1949 καλό θα είναι να θυμηθούμε τα πραγματικά ιστορικά περιστατικά που οδήγησαν την Ελλάδα στην πολυετή και πολύνεκρη σύγκρουση που ονομάζουμε ανταρτοπόλεμο.
Μετά την κατάληψη της χώρας από τις δυνάμεις κατοχής την άνοιξη του 1941 το ΚΚΕ αποφάσισε να ιδρύσει το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) χρησιμοποιώντας τη λέξη ‘’εθνικό’’ προκειμένου να παρασύρει πατριώτες και να αποκρύψει αρχικά ποιος πραγματικά κρυβόταν στο παρασκήνιο. Το καλοκαίρι του 1942 άρχισε η συγκρότηση του ένοπλου τμήματος του ΕΑΜ του ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός) με πρωτοβουλίες του Άρη Βελoυχιώτη. Παράλληλα σε όλες της περιοχές της Ελλάδας ιδρύονταν και πολλές άλλες αντιστασιακές οργανώσεις οι οποίες όμως δεν είχαν κομμουνιστικά ιδεώδη και προσανατολισμό (ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ, ΠΑΟ κλπ). Μέχρι το τέλος του 1942 δεν υπήρξε καμία αξιόλογη δράση των ανταρτικών σωμάτων πλην της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου. Από το καλοκαίρι ιδίως του 1943 γενικεύονται οι επιθέσεις τμημάτων του ΕΛΑΣ εναντίον διάσπαρτων ανά την Ελλάδα εθνικών ανταρτικών ομάδων με σκοπό τη διάλυσή τους. Με τον τρόπο αυτό ο ΕΛΑΣ φιλοδοξούσε να μονοπωλήσει την "αντίσταση" κατά των Γερμανών αλλά απέβλεπε και στο να είναι η μόνη ένοπλη δύναμη που θα έλεγχε το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας μετά την απελευθέρωση. Οι συγκρούσεις αυτές, οι απαγωγές και δολοφονίες μη κομμουνιστών πολιτών αλλά και η συνεργασία κομμουνιστικών τμημάτων με Βουλγαρικά ιδίως στρατεύματα κορύφωσε την κατάσταση διχασμού και τρομοκρατίας στην κατεχόμενη Ελλάδα.
Η επίθεση τμημάτων του ΕΛΑΣ εναντίον πόλεων αλλά και αντικομμουνιστών κορυφώθηκε με την αποχώρηση από τις αντίστοιχες περιοχές των δυνάμεων κατοχής χωρίς καν να τις παρενοχλήσουν κατά την απαγκίστρωσή τους. Με αυτή την πρωτοφανή επίθεση ο ΕΛΑΣ προσπάθησε να καλύψει το κενό εξουσίας που προέκυψε αφού δεν υπήρχε επίσημη Ελληνική αρχή προκειμένου να είναι εύκολη η κομμουνιστοποίηση της χώρας. Έτσι τελειώνει ο πρώτος γύρος μέσα σε λουτρό αίματος και το ΚΚΕ ετοιμάζεται πυρετωδώς για την πρεμιέρα του δεύτερου γύρου αφού αρνήθηκαν να αφοπλίσουν τα ανταρτικά τους σώματα. Με προσχήματα και συνεχείς αντιδράσεις προς την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, παρά τις υποχωρήσεις προς το ΚΚΕ, υποβάλλονταν συνεχώς όλο και πιο παράλογες απαιτήσεις προκειμένου να μην ευοδωθεί καμία απολύτως συμβιβαστική προσπάθεια. Τελικά τον Δεκέμβριο του 1944 ξεσπούν σφοδρές μάχες για την κατάληψη και έλεγχο της Αθήνας όπου επικρατεί φοβερή τρομοκρατία, λεηλασίες και μαζικές δολοφονίες κυρίως από την ΟΠΛΑ (αστυνομική δύναμη του ΕΛΑΣ). Ο ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ ηττήθηκαν και αναγκάστηκαν να αποσυρθούν αλλά 25.000 πολίτες οδηγήθηκαν σε ομηρία ενώ η Αττική μετρούσε περί τους 15.000 νεκρούς. Στις 2 Φεβρουαρίου 1945 υπογράφεται η συμφωνία της Βάρκιζας μεταξύ κυβερνήσεως Πλαστήρα και ΕΑΜ. Δυστυχώς όμως ο δεύτερος γύρος δεν θα ήταν και ο τελευταίος αφού το ΚΚΕ εφάρμοσε την στρατηγική του υποχωρητικού ελιγμού, προς διατήρηση και αναδιοργάνωση των κυρίων δυνάμεών του και εφεδρειών για το πέρασμα στην καινούργια επίθεση. Με πρόσχημα τις ‘’διώξεις των αγωνιστών από τους μοναρχοφασίστες’’ οι κομμουνιστές άρχισαν πάλι να συγκεντρώνονται στα βουνά μαζί με μεγάλο αριθμό που είχε καταφύγει σε γειτονικές κομμουνιστικές χώρες συγκροτώντας εκ νέου ανταρτικά σώματα. Αρχίζει έτσι άτυπα η νέα ένοπλη σύγκρουση, γενικευμένη και ανελέητη. Επίσημα ο τρίτος γύρος ξεκινά με την αποχή του ΚΚΕ από τις εκλογές της του 1946 και την προσβολή του Σταθμού χωροφυλακής στο Λιτόχωρο.
Ο νέος γύρος περιλαμβάνει συγκρούσεις στρατιωτικές για τον έλεγχο τόσο της υπαίθρου όσο και για την κατάληψη σημαντικών πόλεων προκειμένου να ιδρύσουν πρωτεύουσα της ‘’κυβέρνησης του βουνού’’. Το 1948 και ενώ η κατάσταση είναι έκρυθμη, ο φόβος εξαπλωμένος σε όλη τη χώρα και η οικονομική καταστροφή υπαρκτή ο Τίτο στην προσπάθειά του για ανεξαρτητοποίηση από τη Σοβιετική Ένωση, κλείνει τα σύνορά του με την Ελλάδα αποκόπτοντας έτσι τους αντάρτες από τα ορμητήριά τους αλλά και από σοβαρές πηγές ανεφοδιασμού. Με τον ‘’εξοστρακισμό’’ του Βαφειάδη από τον Ζαχαριάδη στο ΚΚΕ, αλλά και την ανάληψη της ηγεσίας του στρατού από τον Αλέξανδρο Παπάγο αρχίζουν μεγάλης κλίμακας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και οι αντάρτες περιορίζονται στο ορεινό συγκρότημα Βίτσι-Γράμμος. Εκεί γράφηκε η τελευταία σελίδα του δράματος και οι κομμουνιστές ηττήθηκαν οριστικά από τον εθνικό στρατό καταφεύγοντας στην Αλβανία προκειμένου να αποφύγουν τη σύλληψη. Αυτά είναι τα πραγματικά γεγονότα και η ‘’εθνική αντίσταση’’ 1941-49 για την οποία κομπάζει ξεδιάντροπα το ΚΚΕ ακόμη και σήμερα.
Μέχρι το 1974 η πολιτεία απέδιδε τιμή σε όσους έδωσαν τη ζωή τους για να σταματήσουν την εξάπλωση του ‘’σιδηρούν παραπετάσματος’’ και στη χώρα μας. Δυστυχώς μετά τη μεταπολίτευση και ιδίως μετά το 1982 η ιστορία στην Ελλάδα άλλαξε και αντικαταστάθηκε από τα μυθεύματα των ηττημένων σε σημείο χλευασμού και διαπόμπευσης των νικητών. Με αποκορύφωμα την κυβέρνηση ‘’εθνικής ενότητας’’ του 1989 αναγνωρίστηκε η ‘’εθνική αντίσταση’’, στα πλαίσια της εθνικής συμφιλίωσης, χωρίς όρους και προϋποθέσεις που οδήγησε στην πλήρη διαστρέβλωση των γεγονότων και στην εξύμνηση των αριστερών ανταρτών ως ‘’υπερηρώων’’, οι οποίοι όμως σκοπίμως δεν αναφέρεται με ποιους πολεμούσαν. Όλοι οι πολιτικοί ταγοί έκλιναν το γόνυ σε κομμουνιστικά μνημεία γυρνώντας την πλάτη στους τόπους θυσίας όπου σκοτώθηκαν ή μαρτύρησαν χιλιάδες εθνικά σκεπτόμενοι Έλληνες. Φτάσαμε στο σημείο να ακούμε χωρίς κανένα αίσθημα ντροπής ή τύψεων το σύνθημα ‘’ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ’’ και να μη διαμαρτύρεται κανείς από την επίσημη πολιτεία ή τις τόσο ευαίσθητες δημοσιογραφικές ή εισαγγελικές αρχές.
Η ιθύνουσα πολιτική τάξη παρέδωσε τoν πολιτιστικό και ιδεολογικό χώρο αμαχητί στην αριστερά διανόηση έτσι ώστε οι παλαiοί να ξεχάσουν και οι νέοι να μη μάθουν ποτέ την αλήθεια. Επιτράπηκε σε όσους ηττήθηκαν ενόπλως, να νικήσουν μέσα από τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα βιβλία, τα ΜΜΕ τους ένδοξους νικητές. Αυτά όμως μέχρι εδώ. Φτάνει πια το ψέμα και η πολιτική απάθεια ή ανεπάρκεια. Το ΚΚΕ ακόμη και σήμερα δεν αναγνωρίζει τα εγκληματικά του λάθη και δεν αισθάνεται την ανάγκη να ζητήσει, έστω και ετεροχρονισμένα, συγγνώμη από τον Ελληνικό λαό. Η Νέα Δημοκρατία και οι λοιποί του ‘’συνταγματικού τόξου’’ τι γνώμη έχουν για όλα αυτά; Καμία απολύτως αφού επέτρεψαν ή ενορχήστρωσαν την σημερινή επικρατούσα κατάσταση. Τα μεγάλα όμως ψέματα δεν κρατούν αιωνίως. Ήδη άρχισε η αμφισβήτηση του ψεύδους και αυτό τους ενοχλεί αφάνταστα. Διότι η αλήθεια είναι μια και μοναδική!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου