Για την γενοκτονία του Μελιγαλά είναι απολύτως επιβεβαιωμένα τα εξής:
- Τα θύματα της κτηνώδους και βασανιστικής σφαγής δεν ήσαν μόνον αιχμάλωτοι Ταγματασφαλίτες, αλλά επίσης και ολότελα αμέτοχοι άμαχοι.
- Οι φόνοι οπωσδήποτε δεν ήταν τυχαίες αυτοδικίες, αλλά μεθοδικά οργανωμένες εκτελέσεις, που γίνονταν εκτός της πόλεως, στην τρομακτική «Πηγάδα».
- Τις εκτελέσεις δεν τις έκαναν κάποια «αδέσποτα» αγανακτισμένα - «αντιφασιστικά» στοιχεία της περιοχής, αλλά μπολσεβίκοι αντάρτες και «πολιτοφύλακες» με την καθοδήγηση του κόμματος και την έγκριση του «απελευθερωτή» Βελουχιώτη. Σε διαφορετική περίπτωση, αυτός ο απόλυτος εξουσιαστής των όχλων θα σταματούσε τις εκτελέσεις και θα ελευθέρωνε όλους τους δύστυχους αδιακρίτως κρατουμένους.
- Ο «Πρωτοκαπετάνιος» (Κλάρας - Βελουχιώτης - Μιζέριας - Σουλτάνα), παρέμεινε στον Μελιγαλά και στην γύρω περιοχή έως αργά την 16η ή τις πρωϊνές ώρες της 17ης Σεπτεμβρίου, που άρχισαν να γίνονται οι οργανωμένες εκτελέσεις στην Πηγάδα, ενώ έφυγε από τον Μελιγαλά για την Καλαμάτα, όπου παραβρέθηκε στο προσχεδιασμένο «πανηγυρικό» λυντσάρισμα των 18 σημαντικών κρατουμένων από τον Μελιγαλά, προς τέρψιν του κόκκινου όχλου.
- Η οργανωμένη σφαγή στην Πηγάδα κράτησε τέσσαρες ημέρες. Ξεκίνησε το Σάββατο, στις 16 Σεπτεμβρίου, και τελείωσε την Τετάρτη το μεσημέρι, στις 20 Σεπτεμβρίου.
Το αδιάψευστο και ξεκάθαρο συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα -από την απροκατάληπτη έρευνα των γεγονότων- είναι ότι μετά την μάχη στον Μελιγαλά, μεταξύ Παρασκευής 15 και Τετάρτης 20 του μηνός Σεπτεμβρίου του 1944, συντελέστηκε μια άνευ προηγουμένου γενοκτονία στην Ελλάδα! Η γενοκτονία αυτή είχε σχεδιαστές και φυσικούς αυτουργούς της τους μπολσεβίκους εθνοπροδότες και όπως κάθε γενοκτονία, δεν συνέβη τυχαία. Υπήρξε συστηματικός σχεδιασμός της. Δηλαδή η γενοκτονία του Μελιγαλά είχε σχεδιαστεί από τους μπολσεβίκους πριν από την διεξαχθείσα μάχη και εκτελέστηκε από συγκεκριμένους ανθρώπους για τους σκοπούς της κόκκινης «δημοκρατικής» παράταξης που υπηρετούσαν. Η γενοκτονία έγινε επειδή η ηγεσία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ-ΚΚΕ εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία της μάχης ώστε να εξοντώσει μαζί με τους θανάσιμους αντικομουνιστές εχθρούς της Ταγματασφαλίτες και όλους αυτούς τους μη μπολσεβίκους ή συνοδοιπόρους που είχαν καταφύγει στον Μελιγαλά, τους οποίους γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, τους θεωρούσε «επικίνδυνους αντίπαλους» και αντιδραστικούς.
Αντίθετα με τις άθλιες και χαλκευμένες κατηγορίες των απολογητών της αριστεράντζας, η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων στον Μελιγαλά δεν εκτελέστηκαν γι αυτά που είχαν κάνει, αλλά γι΄ αυτά που δεν δέχονταν να κάνουν. Η αντεθνική ηγεσία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ-ΚΚΕ είχε πειστεί ξεκάθαρα ότι τα θύματα δεν επρόκειτο ποτέ να δεχθούν αδιαμαρτύρητα την επικράτηση του μπολσεβικισμού στην Πατρίδα μας. Εφόσον δε οι Ταγματασφαλίτες για να αμυνθούν κατά της κόκκινης τρομοκρατίας είχαν παραλάβει οπλισμό από τους Γερμανούς, αντί να προσχωρήσουν στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ-/ΚΚΕ, θα συνέχιζαν συνεπώς και στο μέλλον να είναι αντίπαλοι. Αυτή ακριβώς η απροσκύνητη αντικομουνιστική στάση τους υπέγραψε την θανατική τους καταδίκη και οδήγησε στην μαρτυρική τους εξόντωση!
69 χρόνια μετά, το Κίνημα αναδεικνύει για μιαν ακόμη φορά το ανείπωτο έγκλημα και το καθιστά γνωστό στον Λαό μας στο πραγματικό εύρος του, ενώ το προάγει ως ιστορικά γεγονός, αποδεκτό από όλους τους Ελεύθερους Έλληνες. Για τούτο καταγγέλλουμε ιδιαίτερα την ηγεσία της όποιας «Αριστεράς» αλλά κυρίως τους αγύρτες εθνοαποδομητές - απολογητές των έργων της κόκκινης αγέλης. Περιφρονούμε και αποκαλύπτουμε τους διαφόρους ψεύτες και ιστορικούς παραχαράκτες που αρνούνται να παραδεχθούν τις φρικαλεότητες που διέπραξαν οι οργανώσεις ΟΠΛΑ, ΕΑΜ, κι ΕΛΑΣ στον Κατοχικό Εμφύλιο (και στις δύο περιόδους της ΕΑΜοκρατίας και της συστηματικής Κόκκινης Τρομοκρατίας: Στην πρώτη περίοδο: «Σεπτέμβριος 1943 -Σεπτέμβριος 1944», και στην δεύτερη: «Οκτώβριος 1944-Φεβρουάριος 1945»).
Κορυφαίο έγκλημα των ξενοκίνητων μπολσεβίκων συμμοριτών υπήρξε η μαζική εκτέλεση των κρατουμένων Ταγματασφαλιτών, αλλά και αμάχων στο τετραήμερο 16-20 Σεπτεμβρίου του 1944 στον Μελιγαλά! Ο θυμόσοφος Λαός μας διασώζει την ιστορική αλήθεια και την διαχρονική κοινωνική πραγματικότητα στην πικρόχολη και χλευαστική παροιμία του: «Θέλει η πόρνη να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει». Την, γνωστή αυτήν παροιμία μας θυμίζουν εν προκειμένω τα κλιμακούμενα εμετικά, τρισάθλια και άνανδρα αφιερώματα «περιέργων, παραδόξων και ιδιαιτέρων» «ερευνητών» σχετικά με την σφαγή στον Μελιγαλά, όπου εξαίρεται το «δημοκρατικό» ήθος, η γενναιότητα και το δίκιο των μπολσεβίκων κτηνανθρώπων.
Παρουσιάζοντας σελίδες με φωτογραφικά κολάζ γεμάτα συνθήματα των κομμουνιστών, «αντιφασιστών» και «αντιεξουσιαστών», (όπου η ολοένα και μεγαλύτερη χυδαιότητα του νοσηρού υμνολογίου στους αιμοσταγείς δολοφόνους του εγχώριου μπολσεβικισμού ξεπερνά αχαλίνωτη κάθε όριο φαντασίας και ψυχοπαθολογίας), οι υμνογράφοι (άρρενες, θήλεις και ενίοτε αρρενόθηλεις) φροντίζουν επιτηδευμένα με… κακιασμένη διάθεση να «βγάλουν το άχτι τους» κατά των... φασιστικών κτηνών. Κονδυλοφόροι και πτερωτοί (δλδ… με φτερά) κάλαμοι μορφοποιούν σε κείμενα και άρθρα το τρέχον - ανανεωμένο σύνθημα των συγχρόνων «αντιεξουσιαστών-αντιφασιστών»: «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ».
Το όλο σκηνικό προσομοιάζει με βαλκάνια παραλλαγή σοσιαλρεαλιστικού splatter. Αφιερώματα όλο λαϊκοαπελευθερωτικό μπαρόκ, μπόλικο ΕΑΜ. άφθονους (γενειοφόρους και... νταβραντισμένους πάντα) ελασίτες - κατά προτίμηση Μαυροσκούφηδες- μπόλικη «λεβέντικη» συμπεριφορά και αντιστασιακή τάχα «παλληκαριά». Επευφημίες κι επικρότηση για ειδεχθή εγκλήματα σε βάρος Ελλήνων, μεγάλο μέρος των οποίων ήταν γυναικόπαιδα και άμαχοι ηλικιωμένοι. Αποπατώντας πάνω στην Ιστορική Αλήθεια, διάφοροι ανάλγητοι ψευδολόγοι γράφουν παριστάνοντας τον ιστοριοδίφη σωρείες ανακριβειών, αυθαιρεσιών και στρεβλωμένων ημιαληθειών, όπως πολύ πρόσφατα, οπότε ειδικά για το ερυθρό έγκλημα του Μελιγαλά ένας «έγκριτος» θεράπων της «πληροφόρησης» έγραψε ότι «…σε ποσοστό 97% τα εθνικόφρονα θύματα της πενθήμερης μάχης και σφαγής ήταν άνδρες μάχιμης ηλικίας, με ελάχιστες γυναίκες ή ηλικιωμένους και απολύτως κανένα παιδί».
Για τα μεταπολιτευτικά ορφανά οντά-ογλάν του Μαρξ ο Μελιγαλάς αποτελεί ανζωπυρωμένη «έμπνευση», «επαναστατική κληρονομιά», «πρότυπο αντιφασιστικής νίκης», ενώ στην δεκαετία του 2000 ο Μελιγαλάς «διεκδικείται ρητά» και ως «συμβολικό θετικό υπόδειγμα», ως πρότυπο «μοντέλο» «μιας αποφασιστικής στάσης απέναντι στον ντόπιο φασισμό». Δηλαδή ως... πρότυπο, συμβολικό θετικό υπόδειγμα και... αποφασιστική στάση νοηματοδοτείται απροκατάληπτα η σφαγή αθώων αιχμαλώτων ανθρώπων που διέταξε ο παράφορος κίναιδος Βελουχιώτης και αναπαράγουν μαξιμαλιστικά τα διάφορα φοβικά σύγχρονα υποκείμενα - θαυμαστές του.
Οι ποικίλοι βολεμένοι ψευτοεπαναστάτες της μεταπολιτευτικής υστερίας, σημερινοί χορτάτοι – αχόρταγοι μεσήλικες κονδυλοφόροι, συναθροισμένοι σε θλιβερές ιοβόλες αντεθνικές παρεούλες «καταξιωμένων», που ανήγαγαν το «ρουφιανιλίκι» σε κοινωνική επιστήμη, κάτω από τον μανδύα της ελευθερίας του τύπου και της «δημοκρατικής» αρθρογραφίας. Αξεδιάλυτα συμπλεγματικοί και «ανορθόδοξοι ηδονιστές», ανθέλληνες κι ανθελληνίδες, οι οποίοι αδυνατώντας να κορέσουν τις όποιες νυκτερινές ενορμήσεις τους (πολιτικού και προσωπικού περιεχομένου), ασεβούν συστηματικά πάνω στη μνήμη των νεκρών του Έθνους και διαστρέφουν την ιστορική Αλήθεια!
Όλο αυτό το παρφουμαρισμένο και ψωραλέο σκυλολόϊ της παραδιανόησης, αποτελεί ένα καλοπληρωμένο αντεθνικό εσμό που έχει πάρει «εργολαβία» την δυσφήμιση της Πατρίδας, την υπεράσπιση των εχθρών του Ελληνισμού, την λαγνεία προς τους λαθρομετανάστες, το ανεξήγητο (;) ενδιαφέρον για τα «ιερά δικαιώματα» των ομοφυλοφίλων. Είναι εδώ μαζί μας «καταξιωμένοι», «σπουδαίοι» και «έγκριτοι». Ανυπόστατες σκιές ανθρώπων που θεωρούν θρασύτατα πως όλος ο κόσμος κινείται στον αρρωστημένο μικρόκοσμο των ναρκισσιστικών συντεχνιών τους και δεν καταλαβαίνουν ότι αιωρούνται ατάλαντα στις παραισθήσεις της μαρξιστικής του παραζάλης.
Στέκουν μπροστά μας προκλητικοί και πρόστυχοι: Οι κόκκινοι κουραδόμαγκες, οι νταήδες των καταλήψεων, οι παρτιζάνοι της δημοσιογραφίας, οι... άντρακλες κι οι «φρεγάτες», που δεν παραλείπουν να κόβουν ακάματα λαρύγγια φασιστών στα γραφόμενά τους, ή για να είμαστε πιο ακριβείς, ν΄ αποθεώνουν εκείνους τους «γενναίους» που το έκαναν στο παρελθόν. Η φρασεολογία τέτοιων σκληρών «ανδρών» παραπέμπει στους υφέρποντες κι ανομολόγητους παραφιλικούς πόθους τους για μια σύγχρονη επανάληψη της σφαγής του Μελιγαλά.
Εξ άλλου είναι ιστορικά γνωστό πως οι ατρόμητοι μαχητές του αντιφασισμού, δεν «κωλώνουν» πουθενά και οραματίζονται ζηλωτικά τον δρόμο που περπάτησε ο «πρωτοκαπετάνιος» Άρης, ο «Mιζέριας» (γνωστός και ως... Σουλτάνα). Οι διεστραμμένοι οραματισμοί ανθρωποσφαγών είναι χαρακτηριστικοί ενός μακρινού παρελθόντος, τόσο μακρινού όσο τα.. οπισθογεμή όπλα. Αποτελούν δε συνηθέστατα προβολές ανεκπλήρωτης libido πρωκτικών σαδιστών.
Οπότε, επειδή θα μπορούσε να παρερμηνευτεί η προτροπή μας «να έρθουν με φόρα» (και εν τέλει να οδηγηθούν σε άλλες ατραπούς), τους λέμε ξεκάθαρα κι ευγενικά: Όλα μαζί τα…καλόπαιδα, απολογητές, κήρυκες και δράστες της διεθνιστικής τρομοκρατίας, δεν μπορούν πλέον να εκδηλώνουν ανενδοίαστα τα μισάνθρωπα κόμπλεξ τους σε βάρος ανήμπορων και αθώων. Αν το αποτολμήσουν, υπάρχουν σήμερα εκείνοι που θα τοποθετήσουν τα δολοφονικά σύνεργα των εγκληματιών... όπου δει. Ας καταλάβουν λοιπόν τα ανθρωπάκια ότι οι καιροί άλλαξαν οριστικά και αμετάκλητα.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΛΑΜΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου