Ο δημοκρατικός… σταλινισμός

http://www.sigmalive.com/simerini/columns/eks%20aformis/380977

| Εκτύπωση | 10/05/2011 | Με τον Μάριο Δημητρίου

Με μια θα έλεγα ατελή αναφορά, ο υπουργός Παιδείας Ανδρέας Δημητρίου έκανε μνεία της Ημέρας της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 9 Μαΐου.
Σε μήνυμά του προς τους εκπαιδευτικούς, μαθητές και φοιτητές, ανέφερε ότι αυτή η μέρα «λειτουργεί ως εγερτήριο της μνήμης, θυμίζοντας στην ανθρωπότητα τη φρίκη του πολέμου και τις εκατόμβες των νεκρών, καθώς και σε ποια όρια βαρβαρότητας μπορούν να οδηγήσουν την ανθρωπότητα οι φανατικές ιδεολογίες, όπως ο φασισμός, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία».
Ο υπουργός ξέχασε να αναφέρει τον σταλινισμό ανάμεσα στις φανατικές ιδεολογίες που αιματοκύλισαν τον κόσμο τον περασμένο αιώνα κι αυτό βέβαια δεν είναι ακριβώς ένα «εγερτήριο της μνήμης», αλλά είναι περισσότερο μια ιδιαίτερη, επιλεκτική μεταχείριση της μνήμης.
«Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, συγκρούστηκε συνασπισμένη η δημοκρατική κοινότητα εναντίον του φασισμού-ναζισμού και βγήκε κερδισμένη», υπέμνησε ο Ανδρέας Δημητρίου και ασφαλώς ο σταλινισμός συγκρούστηκε και πολέμησε τον φασισμό-ναζισμό, αλλά με κανένα τρόπο δεν αποτελούσε μέρος της «συνασπισμένης δημοκρατικής κοινότητας».
Αν ο συμπαθής υπουργός ήθελε να τιμήσει ολοκληρωμένα και όχι μερικώς τη μνήμη της χθεσινής Ημέρας, όφειλε, νομίζω, να υπομνήσει το γεγονός ότι ο ψυχοπαθής δικτάτορας Στάλιν, απόλυτος ηγεμόνας της Σοβιετικής Ένωσης από το 1928 μέχρι το θάνατό του το 1953, αναγκάστηκε να πολεμήσει τον Χίτλερ και το ναζισμό. Ο πόλεμος ήταν επιλογή του Χίτλερ, όχι του Στάλιν. Αυτό έγινε, μετά που τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν αιφνιδιαστικά στη Ρωσία τον Ιούνιο 1941 και μέσα σε λίγες μέρες κατέλαβαν τεράστια εδαφική έκταση, κυρίως γιατί ο σοβιετικός στρατός ήταν αποδυναμωμένος από τις σταλινικές εκκαθαρίσεις.
Στην πραγματικότητα ο Χίτλερ επιτέθηκε στη σταλινική Ρωσία καταστρατηγώντας το κακόφημο στην παγκόσμια ιστορία Σύμφωνο Μη Επίθεσης, που υπέγραψε με τους Σοβιετικούς τον Αύγουστο 1939, ανυπομονώντας να τους «ουδετεροποιήσει» για να μπορέσει να εισβάλει ανενόχλητος στην Πολωνία. Με την επαίσχυντη αυτή συμμαχία, Στάλιν και Χίτλερ χώρισαν την ανατολική Ευρώπη σε σοβιετική και γερμανική ζώνη, με πρώτο θύμα τους την Πολωνία, που άρπαξαν από μισή.
Ο Στάλιν ήθελε να μείνει ουδέτερος σε έναν πόλεμο μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και των δημοκρατικών δυτικών δυνάμεων - Γαλλίας και Αγγλίας - που θα αποδυνάμωνε και τις δύο πλευρές, τις οποίες θεωρούσε εχθρικές στη Σοβιετική Ένωση και θα κατέληγε ίσως σε μια κομμουνιστική επανάσταση και στις δύο. Όπως δήλωσε τότε στην Κομιντέρν (Κομμουνιστική Διεθνή) «δεν αντιτιθέμεθα στον πόλεμο, αφού θα αφήσει εξαντλημένες και τις δύο πλευρές».
Δεν ήταν η «δημοκρατική» συνείδηση του Στάλιν που τον έφερε αντιμέτωπο με το ναζισμό, αλλά η απληστία και η μεγαλομανία του ναζιστή τύραννου.