-Οι πόλεμοι έχουν αλλάξει πλέον και διεξάγονται με νέες μορφές. Όπως συνδυασμό αεροπορικών δυνάμεων και μισθοφόρων (Λιβύη). Και η τρομοκρατία αλλάζει, πχ η Αλ Κάιντα δεν είναι η οργάνωση που θυμόμαστε το 2000. Υπάρχει, με τις παραφυάδες της, όμως δεν είναι τόσο ισχυρή όσο κάποτε.
-Η αραβική άνοιξη είναι σαφώς υποκινούμενη από τις ΗΠΑ. Εμπλέκονται και αραβικοί κύκλοι και χώρες, που χρηματοδοτούν αφειδώς τους επαναστάτες, με πρώτον τον εμίρη του Κατάρ. Το ανησυχητικό είναι πως σήμερα, μέρος της συριακής αντίστασης σχετίζεται με κύκλους της Αλ κάιντα. Μέσα στους 17.000 περίπου άνδρες του ''απελευθερωτικού συριακού στρατού'', υπάρχουν 700-800 τζιχαντιστές, και μέρος αυτών σχετίζεται με την Αλ Κάιντα, ενώ οι περισσότεροι είναι Λίβυοι μισθοφόροι.
-Ιδιαίτερα επικίνδυνες στην προσπάθεια αποσταθεροποίησης είναι οι τουρκικές ενέργειες, ο τουρκικός ρόλος. Και βέβαια μετρά το τι θα αποφασίσει τελικά το ΝΑΤΟ. Παρ’ ότι πολλοί ΝΑΤΟικοί στρατηγοί εμφανίζονται κουρασμένοι από τους συνεχείς πολέμους, έξι με επτά χώρες της Συμμαχίας ετοιμάζονται για επέμβαση στη Συρία μετά τις αμερικανικές εκλογές. Εκτίμησή μου: Το καθεστώς Άσαντ θα αντέξει άλλους 6-8 μήνες.
-Οι εξελίξεις θα εξαρτηθούν σε μεγάλο βαθμό από τη θέληση της Ρωσίας να αντισταθεί, και να υπερασπίσει το καθεστώς Άσαντ. Στο συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ακόμη κι αν ίσως η Κίνα αλλάξει στάση, η Ρωσία δεν θα το κάνει ποτέ. Δεν είμαι σίγουρος πάντως αν οι Ρώσοι το έχουν αποφασίσει να στηρίξουν μέχρις εσχάτων Συρία και Ιράν.
-Ως προς το Ιράν, τέτοια καθεστώτα δεν πέφτουν με κυρώσεις. Μένει η περίπτωση προληπτικού πλήγματος. Αν το κάνει μόνο του το Ισραήλ, έχει πιθανότητες, αλλά με απώλειες. Αν γίνει από κοινού με τις ΗΠΑ, οι δυνατότητες επιτυχούς πλήγματος διευρύνονται. Πέριξ του Ιράν οι ΗΠΑ διατηρούν 42 στρατιωτικές βάσεις. Υπάρχει όμως και το θέμα του πως θα αντιδράσει το Ιράν. Η δική μου πρόταση: Μια πλήρως αποπυρηνικοποιημένη ζώνη, χωρίς πυρηνικά, από το Μαρόκο έως το Ιράν και την Κασπία, με συμμετοχή και του Ισραήλ.
-Η Ελλάδα στρατιωτικά είναι σε δύσκολη θέση. Πως θα υπερασπίσει την ΑΟΖ της αύριο, όταν δεν διαθέτει πιά ούτε αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας; Και από την άλλη, χάνουμε και ευκαιρίες. Προ δύο ετών, το ΝΑΤΟ μας πρότεινε τη δημιουργία, επί ελληνικού εδάφους, Κέντρου Ενεργειακών Ζητημάτων. Αρνηθήκαμε, και το Κέντρο ιδρύθηκε τελικά στην Λιθουανία.
-Το μείζον ερώτημα ως προς την εξέλιξη στο τρίγωνο Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ είναι: Θα μας στηρίξει το Ισραήλ σε μια δύσκολη στιγμή, αν Ελλάδα και Κύπρος κινδυνέψουν ακόμη και με καταστροφή; Ή θα υπερασπίσει το Ισραήλ μόνο τα κοιτάσματα, τα δικά του συμφέροντα; Δεν είναι όλα μέλι-γάλα στη σχέση μας. Οι συμφωνίες που κάνουμε με το Ισραήλ καλύπτουν κάποια εθνικά μας συμφέροντα; Αν είναι μόνο να δίνουμε, δεν χρειάζεται. Είμαστε πρόθυμοι να βοηθήσουμε το Ισραήλ, προσπαθώντας όμως παράλληλα να μην διαταράξουμε τη σχέση μας με τους Άραβες .ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου