Οι “υπέρ της Αχαϊκής Συμπολιτείας πολεμήσαντες” και οι “αντιφασίστες”

 ΠΗΓΗ

Επετειακής ευκαιρίας δοθείσης, πεδίον δόξης λαμπρόν απλούται και πάλιν ευρύχωρον προ των οφθαλμών πάσης "αντιφασιζούσης" εν τη χώρα... οντότητος. Μόνο που καμμιά απ' όλες αυτές τις...οντότητες που αναπαράγουν το ψεύδος του "αντιφασιστικού" χαρακτήρα της εποποιΐας του σαράντα, δεν μπόρεσε ποτέ να δώσει πειστική απάντηση σ' ένα παλιό ερώτημα που από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής της έθεσε η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ:  Αν κύριοι "αντιφασίστες" ο πόλεμος στα  β ο ρ ε ι ο η π ε ι ρ ώ τ ι κ α  βουνά ήταν αγώνας κατά του φασισμού, με δεδομένο ότι φασιστικά (όπως οι ίδιοι το λέτε) καθεστώτα είχαν και η Ελλάδα και η Ιταλία, τι απ' τα δυο ακόλουθα συνέβη: Οι Έλληνες πολέμησαν κατά του ιταλικού φασισμού του Μουσσολίνι ή οι Ιταλοί κατά του ελληνικού φασισμού του Μεταξά ; Ομοίως κανείς σας δεν απάντησε ποτέ στο ερώτημα, γιατί ο Στάλιν, στριμωγμένος ων στα πεδία των μαχών από τα γερμανικά στρατεύματα, αποφάσισε ν' αφήσει (καίτοι ο ίδιος Γεωργιανός) κατά μέρος τον ..."προλεταριακό διεθνισμό" και ν΄απευθυνθεί στο πηγαίο πατριωτικό αίσθημα των Ρώσων, καλώντας τους να πολεμήσουν για την πατρίδα και μόνο γι' αυτήν, υπενθυμίζοντας αγώνες και θυσίες του παρελθόντος και ανασύροντας από τη λήθη εθνικούς ήρωες που η  (κλονίσασα καταλυτικά  το ηθικόν των ρωσικών στρατευμάτων κατά τον Α΄παγκόσμιο πόλεμο )  μπολσεβικική προπαγάνδα είχε εξοβελίσει στ ...πυρ το εξώτερον;
Δεν είναι το παρόν κείμενο, αγαπητέ αναγνώστη, ευκαιρία για κανενός είδους "ιδεολογική σπέκουλα" και προπαντός ψηφοθηρικό εγχείρημα κανενός κόμματος (ούτε κι' αυτού του υπογράφοντος). Είναι ένα μνημόσυνο για κάθε ανυστερόβουλο πατριώτη της κάθε πατρίδας που έπεσε στο πεδίο της μάχης, πράττοντας κάτι που στις μέρες μας φαντάζει αλλόκοτο: το χρέος για την πατρίδα!
"Η πατρίδα, στρατηγέ μου, έλεγε στην παλιά ελληνική ταινία ο (ιδεαλιστής) γλύπτης του αγάλματος που στήθηκε για το στρατηγό, δεν χρωστά σε κανέναν. Ό,τι  κάνεις για την πατρίδα το κάνεις από καθήκον!".  Κι' ο (επίσης ιδεαλιστής) στρατηγός σεμνά το επιβεβαίωσε. Όσο για τον εθνοκάπηλο λοβιτουρατζή παρατρεχάμενο του πολιτικάντη που 'χε την ιδέα να στήσει το άγαλμα για να "κονομήσει" απ' την... υπερτιμολόγιση, είχε κι' αυτός τη δική του ...ηθική ικανοποίηση : εναρμονίστηκε πλήρως με τον ηθικό υλισμό που υπαγόρευσε τη δική του στάση.
Με μια μικρή "λεπτομέρεια" που κάνει τη διαφορά : Υπάρχει στον κόσμο κάτι το ανέκφραστον, ένας άρρητος λόγος που πληρεί το κενό της γνώσεως, ένας ου τόπος που κατοικεί το ασώματον είναι της ύπαρξης. Εκεί "φιλοξενείται" η μορφή η αόρατη που πρόκειται να "μεταφερθεί" από τη σμίλη στον ασχήματο όγκο μαρμάρου, εκεί κυοφορείται η άσαρκη οντότητα πριν λάβει σάρκα και οστά. Είναι το αιώνιο αίνιγμα, ο άτοπος τόπος,  που φιλόσοφοι, θεολόγοι και επιστήμονες ερίζουν για το πώς θα χωροθετήσουν - τρομάρα τους !  Είναι ο κόσμος του ποιητή, κι' εν προκειμένω του στρατηγού και του γλύπτη. Ο κόσμος που ο λοβιτουρατζής παρατρεχάμενος του πολιτικάντη, δεν θα μπορέσει να προσεγγίσει ποτέ. Ίσως απόμακρα να τον δει όταν μάταια θα επέστρεφε  κάθε στιγμή ανέντιμου βίου για να μπορέσει να επιστρέψει στη χρονική στιγμή που τέθηκε το μεγάλο δίλημμα : τιμή ή συμφέρον ; Είναι ο κόσμος όπου τα φυλετικά αρχέτυπα κάθε λαού της οικουμένης ενώνουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον στην αδιάσπαστη ενότητα που συνθέτει την οντότητα ενός έθνους.
Εδώ προκύπτει αναπόδραστα το ερώτημα : Μπορεί ιδεατά να γίνει η θέαση του παρελθόντος και του μέλλοντος, ποια όμως η σχέση των ζώντων με το "χειροπιαστό" παρόν ; Απλούστατα, μόνον  η συνείδηση της διαχρονικότητας ενός έθνους είναι και η απαραίτητη προϋπόθεση για την τωρινή του ύπαρξη. Αν αυτή η τρισυπόστατη σχέση (παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος) διαρραγεί τότε το παρόν γίνεται απλώς ο καταπέλτης ο ικανός να εξωθήσει ένα έθνος από την ύπαρξη στην ανυπαρξία.
Οι ήρωες της πατρίδας, αυτοί που θυσιαζόμενοι περιφρόνησαν τα ειωθότα της καθημερινότητας, είναι αυτοί που καθίστανται κρίκος απαραίτητος της αδιάσπαστης αυτής ενότητας. Το δικό τους το παρόν, που 'ναι το παρελθόν το δικό μας, είχε αξία γιατί τόλμησαν και κοίταξαν κατάματα το μέλλον, δηλαδή το δικό μας παρόν.
Οιαδήποτε  "ερμηνεία" της θυσίας τους είναι γι' αυτούς προσβολή και βαρύτατη ύβρις.  Υπάρχει μόνον η μια και μοναδική, η (βιωματική της θυσίας τους) Αλήθεια : ΕΠΕΣΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ !

ΟΔΥΣΣΕΥΣ  ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ
Τ.Ο. ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ