Το χρήμα

Εν αναμονή των νέων αντιλαϊκών μέτρων νομίζω ότι είναι σώφρον να μιλήσουμε για την πέτρα του σκανδάλου, το χρήμα. Θα προσπαθήσω να μείνω εκτός επικαιρότητας για τους εξής λόγους: Πρώτον δεν πιστεύω πως υπάρχει έστω και ένας νοήμων άνθρωπος που δεν καταλαβαίνει ότι όλες η επικαιρότητα των μεγάλων καναλιών υπάρχει για να εξυπηρετεί σκοπιμότητες και τίποτε παραπάνω. Δεύτερον αν μείνουμε εντός επικαιρότητας μπορεί και να χρειαστεί να θίξουμε κάτι το οποίο η «δημοκρατική» κυβέρνηση  έχει ήδη ποινικοποιήσει, όπως σιγά σιγά γίνεται με όλες τις απόψεις που είναι διαφορετικές με τις κυβερνητικές. Τρίτον πιστεύω ότι μία ιδεολογική και ιστορική ανάλυση του ζητήματος θα είναι ενδιαφέρουσα, ως μέσο για να απομακρυνθούμε λίγο από τον κυκεώνα των γεγονότων και να δούμε το ζήτημα λίγο πιο ψύχραιμα. Θα ξεκινήσουμε λοιπόν με μία μικρή ιστορική αναδρομή με στάσεις σε κύριες φάσεις της ιστορίας του χρήματος, θα δούμε την ανά τους καιρούς αντιστοιχία του χρήματος με κάτι άλλο και τέλος θα παραθέσω κάποιες διαφορετικές σκέψεις σχετικά με αυτή ακριβώς την αντιστοιχία. Αυτή δεν είναι μία έννοια επουσιώδης αφού ουσιαστικά είναι αυτή που επιτρέπει τα οικονομικά παιχνίδια που σχηματίζουν την μέγγενη που συνθλίβει τους λαούς.

Ιστορική Αναδρομή

Η χρήση νομισμάτων για τις συναλλαγές των ανθρώπων χρονολογείται από το 3000 π.χ. Ουσιαστικά αυτό αποτέλεσε το αναπόφευκτο τέλος των συναλλαγών με ανταλλαγές προϊόντων. Αυτό κατέστη αναπόφευκτο λόγω της πληθυσμιακής αύξησης των κοινωνιών στις οποίες ζούσαν οι άνθρωποι και της δυσκολίας που εμπεριείχαν αυτές οι συναλλαγές. Φανταστείτε να χρειαζόταν να κουβαλήσετε δύο αγελάδες στο κέντρο των Αθηνών για να κάνετε τις απαραίτητες αγορές. Ας δούμε τώρα κάποια χαρακτηριστικά σημεία στην ιστορία των νομισμάτων. Πρώτη μας στάση θα είναι η Σπάρτη του Λυκούργου, ο οποίος έκανε τα νομίσματα μεγάλα, σιδερένια και άρα πολύ βαριά έτσι ώστε να δυσκολέψει την χρήση τους. Ο σκοπός αυτής της ενέργειας ήταν να αφαιρέσει από την ζωή των Σπαρτιατών το χρήμα και όλες του τις προεκτάσεις, έτσι ώστε να δημιουργήσει την Σπάρτη των Ομοίων που όλοι γνωρίζουμε από τα βιβλία Ιστορίας, έστω και αν αυτά είναι άθλια και προπαγανδιστικά. Η δεύτερη στάση μας θα γίνει στην σημιτική αποικία της Καρχηδόνας για να δούμε τα περίφημα "πέτσινα" νομίσματα τους. Στην Καρχηδόνα εκδόθηκαν τα πρώτα χαρτονομίσματα που ήταν κατασκευασμένα από λωρίδες δέρματος, με σκοπό να διευκολύνουν τις συναλλαγές. Η τρίτη και τελευταία μας στάση πριν την σύγχρονη εποχή θα γίνει στην Ιερουσαλήμ του 1100 μ.χ. και στους Ναΐτες που ιδρύουν την πρώτη μορφή τραπεζικού συστήματος και πρωτοχρησιμοποιούν επιταγές.

Αντιστοιχία του Χρήματος

Ασφαλώς θα παρατηρήσατε ότι η ιστορική αναδρομή σταμάτησε απότομα στους Ναΐτες και δεν έφτασε ποτέ στην σύγχρονη εποχή. Αυτό έγινε γιατί η επόμενη στάση που θα κάναμε είναι συνδεδεμένη με την αλλαγή, ή μάλλον τις αλλαγές, της αντιστοιχίας του χρήματος με άλλα πράγματα. Αμέσως μετά την ουσιαστική κατάργηση των συναλλαγών με ανταλλαγές τα νομίσματα κατασκευαζόντουσαν από μέταλλα, στο βάρος των οποίων αντιστοιχούσε η αξία του νομίσματος. Σε άλλες περιοχές γινόντουσαν συναλλαγές με κοχύλια και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Η πρώτη ουσιαστική αντιστοιχία του χρήματος ήταν με τον χρυσό. Η δημιουργία του πρώτου τραπεζικού συστήματος, που προείπαμε, επέτρεψε την δημιουργία της πρώτης "φούσκας", δηλαδή τον δανεισμό και την διαχείριση χρημάτων που ουσιαστικά δεν υπάρχουν και με την βοήθεια των τόκων άρχισε η δημιουργία χρηματικού κέρδους από το πουθενά. Κάπως έτσι ξεκίνησε η μετέπειτα διεθνής κυριαρχία της τοκογλυφίας και των τοκογλύφων, την οποία ενίσχυσε η ελευθερία που δόθηκε στις τράπεζες να ρυθμίζουν κατά βούληση την αντιστοιχία των νομισμάτων, όπως και το να εκδίδουν και οι ίδιες ουσιαστικά χρήματα. Ύστερα επήλθε η νομισματική ένωση της Ευρώπης, πάντα υπό την ηγεμονία των τοκογλύφων, οι οποίοι σύμφωνα με την "πατριωτική" άποψη της ΝΔ είναι απαραίτητοι για την σωτηρία της πατρίδας. Έτσι καταστρατηγήθηκε η οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία των Ευρωπαϊκών Εθνών και η ηγεμονία των τοκογλύφων. Όχι φυσικά ότι πριν τα Έθνη ήταν ανεξάρτητα με όλα αυτά τα τεχνητά χρέη που οι τοκογλύφοι και οι εγχώριοι (ανά χώρα) υπηρέτες τους φόρτωναν στην πλάτη του εκάστοτε λαού, αλλά τέλος πάντων. Σίγουρα το κοινό νόμισμα τους ευνόησε δίνοντας τους μεγαλύτερη ευελιξία στα οικονομικά παιχνίδια και περιόρισε την δυνατότητα αντίστασης των Εθνών. Μετά την κατάρρευση του Κομμουνισμού και άλλα Έθνη εξασθενισμένα από τον Κομμουνισμό μπήκαν περιχαρή στην ουρά για να "απολαύσουν" τις υπηρεσίες των τοκογλύφων του Δ.Ν.Τ.

Το "πέρασμα" από τον Κομμουνισμό

Τα αίτια της πτώσης του Κομμουνιστικού Καθεστώτος στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ θα μπορούσε να είναι μια εξαιρετικά χρήσιμη μελέτη, για το Κ.Κ.Ε αλλά και γενικότερα, που θα βοηθούσε να ξεσκουριάσουν μερικοί από τους καλοπληρωμένους ινστρούχτορες του Περισσού. Δυστυχώς, βέβαια, μία τέτοια μελέτη δεν θα εκπονηθεί ποτέ, αφού τα αποτελέσματα της δεν θα έδειχναν μόνο την δυσωδία των κομμουνιστικών ινδαλμάτων, αλλά θα καταδείκνυαν την ιδεολογική γύμνια του ίδιου του Μαρξισμού. Υπάρχουν τρεις αλήθειες που δεν θα ήθελαν ποτέ να παραδεχτούν τα ορφανά του Μάρξ είτε αυτά αυτοαποκαλούνται αναρχικοί, κνίτες ή μέλη της "ανανεωτικής πτέρυγας". Η πρώτη είναι ότι ουσιαστικά η αποδόμηση του Κομμουνιστικού "παραδείσου" άρχισε από την πρώτη ουσιαστικά μέρα της διακυβέρνησης του Λένιν καθώς τα όνειρα για λαοκρατία πνίγηκαν στα γκούλαγκ και τον "Κόκκινο Τρόμο". Η δε Ισότητα ήταν πολύ απασχολημένη με την εργασία της στα χωράφια του Γκόρι, όπου παραγόταν το κρασί που προοριζόταν μόνο για τον Στάλιν. Οι εργάτες παρά τις υποσχέσεις που τους είχαν δοθεί δεν βρήκαν καμία διαφορά στην ζωή τους, παρά μόνο ότι πλέον τον δυνάστη τους έπρεπε να τον λένε κομισάριο ή σύντροφο. Ως ελαττωματικό αερόστατο ο Κομμουνισμός άρχιζε να "αλαφραίνει" για να καταφέρει να επιζήσει, πετώντας την ιδεολογική του "σαβούρα". Ο Χρουτσώφ "αποσταλινικοποίησε" το Καθεστώς και ο Γκορμπατσώφ (ναι, αυτός της Pizza Hut) το "δυτικοποίησε". Οι ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να καταφέρουν να φέρουν εις πέρας την αποστολή που τους είχε ανατεθεί. Και τα κατάφεραν να αντέξουν μέχρι το 1991, αφού βεβαίως είχαν πνίξει στο αίμα όλες τις αντιδράσεις του κόσμου. Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι ο κομμουνισμός στην ουσία εξυπηρέτησε τις επιταγές των τοκογλύφων της Δύσης με την ύπαρξη και πορεία του καθώς χρησίμευσε ως το άλλοθι των καπιταλιστών. Ήταν επίσης και πολύτιμο εργαλείο στα χέρια τους καθώς έριξε τους λαούς της ανατολικής Ευρώπης πεινασμένους στα χέρια τους. Οι αυτονόητες ελευθερίες (π.χ η εξάσκηση της Θρησκείας)που παρείχε ο καπιταλισμός σε αντίθεση με τον κομμουνισμό κάναν τους πρώην Σοβιετικούς πολίτες να δεχτούν με χαρά την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Γιατί την αξιοπρέπεια που ο κομμουνισμός τους έκλεψε με τον τρόμο, ο καπιταλισμός θα την πνίξει στον υλισμό και τις θρησκείες στην αδιαφορία. Την δε Πατρίδα και την Φυλή που ο κομμουνισμός αρνιόταν τόσο πεισματικά, ο καπιταλισμός θα τις ονομάσει "φασισμό" και θα τις δαιμονοποιήσει. Αυτή είναι η τρίτη και τελευταία αλήθεια που δεν θα θελήσει ποτέ να κοιτάξει κατάματα ένα ορφανό του Στάλιν, ότι δηλαδή ο κομμουνισμός και ο καπιταλισμός υπήρξαν δύο διαφορετικοί τρόποι διαχείρισης δύο διαφορετικών περιοχών της Ευρώπης που εκπορευόντουσαν από τον ίδιο δάκτυλο και σκοπό τους είχαν να φέρουν αυτές τις δύο περιοχές στον ίδιο παρανομαστή.

Το πρόβλημα και μια άλλη πρόταση για την αντιστοιχία

Το ουσιαστικό πρόβλημα του Δυτικού κόσμου, όπως αυτό έχει αναλυθεί από πολλούς σοβαρούς στοχαστές, είναι ότι το χρήμα έγινε από μέσον σκοπός. Η οικονομία ξεπέρασε τον ρόλο της δημιουργίας της και έγινε αυτοσκοπός. Τα υλικά αγαθά αντικατέστησαν τις αξίες και τα ιδανικά. Στα αυτιά ενός δυτικού ακούγεται εντελώς αυτονόητο ότι κάποιος θα κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποκτήσει ένα παραπάνω επίπεδο ευημερίας. Ακούμε για τους πολιτικούς μας ότι κλέβουν και η αντίδραση μας είναι τουλάχιστον παράξενη, για μένα. Μια από τις πιο συνήθεις φράσεις που ακούγονται σχετικά με το ζήτημα, είναι "εντάξει κλέβουν, αλλά ας κάνουν και καμία δουλειά". Έχουμε καταντήσει ένας λαός χωρίς καμία αίσθηση αξιοπρέπειας. Βλέπω γύρω μου μία ψυχοπάθεια, μία εμμονή με τα χρήματα. Μια εμμονή που δεν συνδέεται με τα αντιλαϊκά μέτρα, γιατί προϋπήρχε αυτών. Ξεχάσαμε τον αγώνα για τα Ιδανικά και την αυτοβελτίωση και αναλωθήκαμε σε έναν αέναο αγώνα για να γίνουμε πιο πλούσιοι με κάθε κόστος. Όπως τα παιδιά που αναπτύσσουν εμμονή για ένα παιχνίδι έτσι και εμείς ίσως θα είναι καλύτερο να το χάσουμε για λίγο ώστε να δούμε την ζωή αλλιώς. Επανέρχομαι όμως τώρα στο ζήτημα της αντιστοιχίας του χρήματος μιας και ήδη ξεφύγαμε αρκετά. Το πρόβλημα που είχαν όλες οι μέχρι τώρα ισχύουσες αντιστοιχίες του χρήματος ήταν ουσιαστικά το μονοπώλιο. Η μόνη πραγματική αντιστοιχία που δεν θα μπορούσε ούτε να αποτελέσει αντικείμενο μονοπωλίου, ούτε παραχάραξης είναι αυτή η ίδια η εργασία. Θα πρέπει να καταλάβουμε στην Ελλάδα ότι δεν γίνεται ένα ολόκληρο Έθνος να μην παράγει τίποτα και παράλληλα να έχει και αξιώσεις οικονομικές ή οτιδήποτε άλλο. Η εργασία και η αντιστοιχία του χρήματος προς αυτήν θα μας εξασφαλίσει και την αξιοπρεπή διαβίωση και την έξοδο από την κρίση. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είναι η οικονομία που καθορίζει την πολιτική, όπως μας λένε οι απανταχού φιλελεύθεροι είτε αυτοί βρίσκονται εκ δεξιών του συστήματος είτε εκ αριστερών, αλλά η πολιτική που καθορίζει την οικονομία ή μάλλον μπορεί να την καθορίσει άμα υπάρχει η βούληση. Ο μηδενισμός της ανεργίας είναι μονόδρομος για την ελληνική κοινωνία που θα σπάσει τον φαύλο κύκλο ύφεσης-κρίσης και θα οδηγήσει στην ανάπτυξη, όχι την πράσινη που μας ληστεύει, αλλά αυτή που μας είναι πλέον αναγκαία. Αυτό όμως δεν θα πρέπει να γίνει με τους τρόπους του παρελθόντος που δημιουργούσαν θέσεις εργασίας χωρίς αρμοδιότητες και αντικείμενο εργασίας, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν μικροκομματικοί σκοποί. Το υδροκέφαλο Κράτος θα πρέπει να αναδιοργανωθεί, όπως και ο ιδιωτικός τομέας θα πρέπει να ελεγχθεί και να ανθίσει έτσι ώστε και οι δύο να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Ελλάδας και των Ελλήνων. Αυτό είναι εφικτό και υπάρχουν ιστορικά παραδείγματα που μας δείχνουν τον δρόμο, ασχέτως με τα ψέμματα της πράσινης και της γαλάζιας πολιτικής, αρκεί να ανακαλύψουμε το δρόμο του κοινού καλού και να εγκαταλείψουμε τον ατομισμό.

Ο δικηγόρος του διαβόλου

Θα μου πείτε όμως και με το δίκιο σας: "Καλά όλα αυτά, αλλά γιατί κανείς οικονομολόγος δεν τα έχει προτείνει ως τώρα;". Υπάρχει ένα ουσιαστικό πρόβλημα με την αντιστοιχία χρήματος-εργασίας το οποίο στα μάτια των πολιτικών μας φαντάζει ανυπέρβλητο. Αυτό το πρόβλημα είναι ότι η εργασία δεν τοκίζεται και μέχρι προσφάτως δεν δανειζόταν. Η απουσία αυτή του τόκου θα περιορίσει την συσσώρευση κερδών σε συγκεκριμένος "οίκους" και θα σταματήσει την αισχροκέρδεια εις βάρος του Ελληνικού λαού. Το άλλο μεγάλο "μειονέκτημα" αυτής της μεθόδου είναι ότι θα πρέπει να σταματήσουν να υπάρχουν οι "παχιές αγελάδες" του σύγχρονου Ελληνικού κράτους με την ελάχιστη εργασία τους και τις μεγάλες τους αμοιβές. Ακόμα και αυτοί που έχουν βολευτεί σε μία θέση στο Δημόσιο ώστε να παίρνουν το "χιλιαρικάκι" τους χωρίς να εργάζονται θα πρέπει να το ξεχάσουν. Στο σύστημα που σας περιγράφω όλοι εργάζονται κανονικά για το συμφέρον όλων μας. Θα χαθούν πολλά "ωραία" καταναλωτικά δάνεια φυσικά και θα πρέπει ο καθένας από εμάς επιτέλους να δουλέψει αντί να παρασιτεί. Στο ίδιο μοτίβο με τα Εθνικά θέματα θα πω το εξής: Αν το παιδί σας είναι στο Δημόσιο και παρασιτεί, η είσοδος του έγινε με το γνωστό θεσμό του "ρουσφετιού" και επιθυμείτε να αλλάξει η κατάσταση στην οικονομία μας, αλλά θέλετε και το παιδί σας να συνεχίσει να ζει έτσι τότε ξεχάστε το. Δεν γίνεται τίποτα! Η κατάσταση σας είναι μη αναστρέψιμη και σας συνιστώ να ψηφίσετε ΝΔ για να μετέχετε και εσείς της "πατριωτικής" προσπάθειας που προστάζει την υποδούλωση στο ΔΝΤ. Σε αυτά τα θέματα πλέον δεν μπορούν να υπάρξουν μεσοβέζικες λύσεις και πίτες ολόκληρες με σκύλους χορτάτους. Το σπυρί έχει φτάσει σε σημείο τέτοιο που πρέπει να σπάσει με κάθε θυσία. Η απόφαση δική σας και να θυμάστε ότι ο χρόνος είναι εναντίον σας.
Κώστας Αλεξανδράκης
Μέλος Κεντρικής Επιτροπής
Λαϊκός Σύνδεσμος Χρυσή Αυγή                                                                                            ΠΗΓΗ