Posted by xryshaygh στο Δεκεμβρίου 23, 2010
«…Όλοι οι λαοί έχουν σημείο αναφοράς εποχές που τους ανάγκασαν να υπερβούν το παρακμιακό πρότυπο του ατομισμού, του μίσους και της «πάλης των τάξεων», και να αναζητήσουν την ευτυχία σε έναν τρόπο ζωής που τους έκανε να νιώσουν αδελφικά με την ανθρώπινη ομάδα τους, μα και να ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι, να ονοματίσουν το Έθνος τους αδελφό και να αναγνωρίσουν τον κοινό εχθρό.»Η επιτυχία ενός καθεστώτος και κάθε πολιτικού ηγέτη, έγκειται στο πόσο ευτυχή έκανε το λαό του. Γι’ αυτό και για τον Αριστοτέλη το κράτος έχει ρόλο υπάρξεως κύρια ηθικό, για τη δημιουργία μιας κοινωνίας ίσων που σκοπό θα είχε την καλύτερη δυνατή ζωή. Η ευτυχία αυτή της αρμονικής συνύπαρξης των πολιτών με σκοπό μια ζωή καλή για όλους, σπάνια ή ποτέ έχει να κάνει με το πολίτευμα και τη λειτουργία του θεωρητικά ιδανικού πολιτεύματος που ονομάζεται αυθαίρετα Δημοκρατία, χωρίς βέβαια να έχει πλέον καμία σχέση με το αυθεντικό ομώνυμο πολίτευμα της αρχαιότητας.
Οι κυβερνήσεις των Γιώργου Παπανδρέου και Κώστα Καραμανλή ήσαν και είναι κατά τους θεσμούς «δημοκρατικές». Κανείς όμως δε θα τις θυμάται με νοσταλγία και θαυμασμό, αφού οι εποχές που δημιούργησαν ήσαν και είναι γεμάτες σκάνδαλα, κοινωνική αδικία, μιζέρια και καχυποψία.
Μα και οι πρώτες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, αν και φορτισμένες συναισθηματικά από την πτώση ενός δημοκρατικά εκλεγμένου καθεστώτος που ακολούθησε το στρατιωτικό κίνημα των Παπαδόπουλου-Παττακού-Μακαρέζου, και την εγκαθίδρυση ενός αβασίλευτου κοινοβουλευτικού καθεστώτος υπό τον «αυτοεξόριστο» στο . Παρίσι , Κωνσταντίνο Καραμανλή, ποτέ δεν αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για το λαό μας.
Σε ολόκληρο τον μεταπολιτευτικό βίο συχνά ακούει κανείς το «καημένε Παπαδόπουλε, πού είσαι;» μα ποτέ «ν’ αγιάσει η ψυχή του Καραμανλή», κι ας ήρθε σαν ελευθερωτής από τον «κακό» του παραμυθιού.
Μα και σε άλλους λαούς, οι εποχές που προκαλούν αισθήματα ευφορίας και νοσταλγίας, δεν είναι εποχές «δημοκρατικής» διακυβέρνησης. Μήπως οι Ρώσοι αναπολούν τον Γέλτσιν; Μήπως οι Γερμανοί δεν αναπολούν την εποχή του Χίτλερ, κι ας τους υπαγορεύουν τι να πιστέψουν, τι να πουν και τι να σκεφτούν οι νόμοι του «δημοκρατικού» μεταπολεμικού κράτους.
Όλοι οι λαοί έχουν σημείο αναφοράς εποχές που τους ανάγκασαν να υπερβούν το παρακμιακό πρότυπο του ατομισμού, του μίσους και της «πάλης των τάξεων», και να αναζητήσουν την ευτυχία σε έναν τρόπο ζωής που τους έκανε να νιώσουν αδελφικά με την ανθρώπινη ομάδα τους, μα και να ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι, να ονοματίσουν το Έθνος τους αδελφό και να αναγνωρίσουν τον κοινό εχθρό.
Γιατί άραγε οι λαοί να μην νιώθουν ικανοποιημένοι από τη «δημοκρατική» πανάκεια από υποτιθέμενα «τυραννικά» καθεστώτα, αλλά αναπολούν την εποχή που είτε έζησαν, είτε διδάχτηκαν τόσα αρνητικά γι’ αυτήν;
Αναπολεί κανείς και αναζητά αυτό που του δίνει χαρά. Αυτή η εύλογη διαπίστωση έχει σήμερα πλήρως και αφύσικα ανατραπεί από «δημοκρατικούς» ηγέτες και τις κυβερνήσεις τους, που δεν έχουν κανένα πραγματικό δεσμό με το λαό, αλλά τον υποτιμούν και τον περιφρονούν.
Το όραμα της ΟΝΕ του «δημοκρατικού» Σημίτη και της «δημοκρατικής» κυβέρνησής του, αποδείχθηκε ότι αφορούσε όχι το λαό αλλά μια μερίδα κερδοσκόπων που πλούτισαν από το χρηματιστήριο και τα Ευρωπαϊκά προγράμματα, μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που ο αμέσως προηγούμενος ηγέτης του ίδιου κόμματος , ο Ανδρέας Παπανδρέου, καταριόταν στη ρητορική του.
Όσες λαϊκές ομάδες παραμένουν ακόμα ζωντανές, ψυχικά και πνευματικά, αρνούμενες το λήθαργο μιας εικονικής πραγματικότητας που προωθούν τα ΜΜΕ, αναζητούν στον αγώνα, τη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής στην κατ’ επίφαση δημοκρατία που εκλέγει κυβερνήσεις ενισχυμένης μειοψηφίας, και την ιδεολογική συγκρότηση, το δρόμο προς μια ατομική ακεραιότητα αλλά και μια συλλογική ευτυχία. Αναζητούν την ψυχική ανάταση, μακριά από το χοιροστάσιο των ανδρείκελων που καμώνονται τους ηγέτες τους, μακριά από την τηλεοπτική προπαγάνδα και καταθλιπτική αποχαύνωση.
Αναζητούν τα μαθήματα από το παρελθόν, από εποχές που οι ηγέτες προέρχονταν από το λαό, που δεν σκαρφάλωναν στην εξουσία για να αποκομίσουν προσωπικά πολιτικά και οικονομικά οφέλη, να βολέψουν συγγενείς και φίλους, που δεν περιφρονούσαν το λαό, αλλά φρόντιζαν για την οικογένεια, την υγεία, την παιδεία, την εργασία και την αξιοπρέπεια του λαού, και της μεγάλης οικογένειας που ονομάζουμε Πατρίδα.
ΔΗΚΤΙΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου