ΣΠΑΡΤΗ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Α. Γ. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ ΠΗΓΗ Άγαλμα του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες

«Η Σπάρτη είναι μια από τις πιο ολιγάνθρωπες πόλεις, που αποδεδείχθηκε η πιο δυνατή και πιο ονομαστή  στην Ελλάδα» (Ξενοφών, Λακεδαιμονίων Πολιτεία 1)

ΣΠΑΡΤΗ 2007

ΠΗΓΗ   http://www.krassanakis.gr/sparta.htm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’ ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ ΠΤΩΣΗ ΣΠΑΡΤΗ 1.  Απαρχές Σπάρτης: κτίση, ονομασία Η Σπάρτη βρίσκεται στη Λακωνία της Πελοποννήσου, στην περιοχή μεταξύ του όρους «Ταΰγετος» και του όρους «Πάρνων» και διασχιζόμενη  από τον «Ευρώτα» ποταμό. Ο Παυσανίας (Λακωνικά και Μεσσηνιακά) αναφέρει ότι κατά τους Λάκωνες, ο Λέλεγας ήταν ο πρώτος αυτόχθωνας βασιλιάς στη Λακωνική απ΄όπου και ονομάστηκαν αρχικά Λέλεγες οι Λάκωνες και Λελεγία η Λακωνία. Από το Λέλεγα γεννήθηκαν ο Μύλης και ο Πολυκάων. Όταν πέθανε ο Λέλεγας βασιλιάς έγινε ο Μύλης, ο οποίος όταν πέθανε και αυτός το θρόνο πήρε ο γιος του Ευρώτας, ο οποίος διαρρύθμισε την κοίτη του εκεί ποταμού και έτσι πήρε το όνομα Ευρώτας. Ο Ευρώτας απέκτησε μόνο μια κόρη τη Σπάρτη. Όταν πέθανε ο Ευρώτας το θρόνο πήρε ο Λακεδαιμόνιος, ο σύζυγος της Σπάρτης και γιος της Ταυγέτης – απ’ όπου πήρε το όνομα το εκεί βουνό - και ο γιος του Δία, όπως λέγονταν τότε. Ο Λακεδαίμονας στη συνέχεια έδωσε το όνομά του στους κατοίκους, στους Λάκωνες ή Λέλεγες, και την εκεί πόλη ονόμασε Σπάρτη προς χάρη της γυναίκας του. «ως δε αυτοί Λακεδαιμόνιοι λέγουσι, Λέλεξ αυτόχθων ων εβασίλευσε πρώτος εν τη γη ταύτῃ και από τούτου Λέλεγες ων ηρχεν ωνομάσθησαν. Λέλεγος δε γίνεται Μύλης και νεώτερος Πολυκάων. Πολυκάων μεν δη όποι και δι' ήντινα αιτίαν απεχώρησεν, ετέρωθι δηλώσω: Μύλητος δε τελευτήσαντος παρέλαβεν ο παίς Ευρώτας την αρχήν. ουτος τό ύδωρ τό λιμνάζον εν τω πεδίῳ διώρυγι κατήγαγεν επι θάλασσαν, απόρρυέντος δε--ην γαν δη τό υπόλοιπόν ποταμού ρεύμα-- ωνόμασεν Ευρώταν. [ατε δε ουκ όντων: αυτω παίδων αρρένων βασιλεύειν καταλείπει Λακεδαίμονα, μητρός μεν Ταϋγέτης όντα, αφ' ης και τό όρος ωνομάσθη, ες Δία δε πατέρα ανήκοντα κατα την φήμην: συνῴκει δε ο Λακεδαίμων Σπάρτῃ θυγατρι του Ευρώτα. τότε δε ως έσχε την αρχήν, πρώτα μεν τη χώρᾳ και τοίς ανθρώποις μετέθετο αφ' αυτού τα ονόματα, μετα δε τουτο ωκισέ τε και ωνόμασεν από τής γυναικός πόλιν, η Σπάρτη καλείται και ες ημας. (Παυσανία, Λακωνικά, Ι,  1 -2) «Απόθανόντος Λέλεγος, ος εβασίλευεν εν τη νυν Λακωνική, τότε δε απ' εκείνου Λελεγίᾳ καλουμένῃ, Μύλης μεν πρεσβύτερος ων τών παίδων έσχε την αρχήν, Πολυκάων δε νεώτερός τε ην ηλικίᾳ και δι' αυτό ιδιώτης, ες ο Μεσσήνην την Τριόπα του Φόρβαντος έλαβε γυναίκα εξ Άργους. (Παυσανία, Μεσσηνιακά, 1 -2) Σημειώνεται ότι: 1) Η ετυμολογία της ονομασίας «Λακωνία» φανερώνει ότι η περιοχή αυτή ονομάστηκε έτσι επειδή ήταν λάκ(κ)ος («κοίλη Λακεδαίμων», Ιλιάδα Β, 581 – 590), εξ ου, προφανώς,  και το Λάκων > Λέλακες – Λέλεγες κ.α. 2) Η ετυμολογία της ονομασίας «Σπάρτη» φανερώνει ότι η πόλη αυτή ονομάστηκε έτσι, επειδή ήταν (διά)σπαρτη και  «Λακεδαίμων» =  της Λακωνίας «αι δάμοι» (ιωνικά δήμοι) - δαισμός, πρβ και «νεοδαιμώδης = ο νεωστί περιληφθείς στο δήμο της Σπάρτης είλωτας», “και γαρ ούτοι του δήμου αύξαντος (Πλουτάρχου, Άγης και Κλεομένης).  Οι Σπαρτιάτες επί δωρικής περιόδου διέμεναν σε πέντε «δάμους» (δήμους), οι οποίες συγκροτούσαν τη Λακωνική Πολιτεία: Αμύκλαι, Κυνόσουρα, Λίμναι, Μεσόα και Πιτάνα. Ο υπόλοιπος πληθυσμός ήταν κατανεμημένος σε εκατό "πολίσματα", αποτελώντας τους περιοίκους.  2. Η αχαϊκή και η δωρική Σπάρτη Η ιστορία της Σπάρτης χάνεται στα βάθη των αιώνων και η αρχαία χωρίζεται σε δυο μεγάλες περιόδους, την αχαϊκή και τη δωρική. Ι. Η ΑΧΑΙΚΗ ΣΠΑΡΤΗ – ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ Σύμφωνα με τον Όμηρο στη Λακωνία υπήρχαν οι εξής πόλεις: η Μέσση, η Σπάρτη,  η Φάρης, οι Βρυσειές, οι Αιγειές, οι Αμύκλες, το Έλος, ο Οίτυλος και ο Λάας. Όλων αυτών των πόλεων στον πόλεμο της Τροίας αρχηγός ήταν ο Μενέλαος, σύζυγος του οποίου ήταν η ωραία Ελένη, την οποία απήγαγε ο πρίγκιπας της Τροίας Πάρις ή Αλέξανδρος αρχίζοντας  έτσι  το μακροχρόνιο, οδυνηρό και φημισμένο  Τρωικό πόλεμο. Οι δ᾽ ειχον κοίλην Λακεδαίμονα κητώεσσαν Έστειλεν άνδρες η κλειστή στα όρη Λακεδαίμων, η Μέσσ’ η πολυτρύγονη, η Σπάρτη και η Φάρις, οι Βρυσειές, οι Αιγειές οι πάντερπνες, οι Αμύκλες, το Έλος, χώρ’ ακρόγιαλη, ο Οίτυλος και ο Λάας και τούτους ο Μενέλαος ο ανδρείος αδελφός του εδιοικούσε κι έφερνε μαζί του εξήντα πλοία. Και ανάμερ’ αρματώνονταν και αυτός με προθυμίαν στην μέση τους επρόβαινε και τους παρακινούσε στον πόλεμον και του’καιε τα σπλάχνα μέσα ο πόθος να εκδικηθή τους στεναγμούς, τα δάκρυα της Ελένης (Ιλιάδα Β, 581 – 590) Η Σπάρτη επί Τρωικού πολέμου ήταν πρωτεύουσα της Λακωνίας, όμως μια όχι και τόσο ισχυρά, οικονομικά και  στρατιωτικά πόλη-κράτος. Η ισχυρότερη τότε πόλη της Πελοποννήσου, αλλά και ολόκληρης της αρχαίας Ελλάδας ήταν οι Μυκήνες. Ο βασιλιάς Μενέλαος  ήταν ο μικρότερος αδελφός του Αγαμέμνονα, του βασιλιά των Μυκηνών και αρχιστράτηγου των Ελλήνων στον πόλεμο της Τροίας. Σημειώνεται επίσης ότι ο Τρωικός πόλεμος, σύμφωνα με τους Θουκυδίδη (Α), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός), Πλάτωνα (Μενεξενος) κ.α., έγινε  γιατί οι βάρβαροι (Τρώες, Κάρες, Φοίνικες κ.α.), όπως λέγονταν τότε οι απολίτιστοι ή μη Έλληνες, έρχονταν στην Ελλάδα και έκλεβαν τις περιουσίες και τις γυναίκες (όπως την ωραία, Ελένη, την Ιώ κ.α.)  των Ελλήνων με συνέπεια η Ελλάδα να μην προκόβει. Κράτησε από το 955 – 945 πριν από το Διόγνητο = το 1218 – 1209 π.Χ., σύμφωνα με το Πάριο χρονικό. ΙΙ. ΚΑΘΟΔΟΣ ΔΩΡΙΕΩΝ - ΔΩΡΙΚΗ ΣΠΑΡΤΗ Ο Ηρόδοτος (Α 57 σε συνεργασία με το  Η 43) ), ο Θουκυδίδης (Α 12),  ο Πλάτωνας (Νόμοι Γ, 682, e ), ο Ισοκράτης (Αρχίδαμος 16-19, Παναθηναϊκός 91-94 κ.α..) κ.α. αναφέρουν  ότι αρχικά στη Σπάρτη και στις άλλες πόλεις της Πελοποννήσου ζούσαν οι καλούμενοι Αχαιοί.  Ογδόντα χρόνια μετά  τα Τρωικά, (= το 1129 π.Χ, σύμφωνα με το Πάριο Χρονικό), οι καλούμενοι Δωριείς, οδηγούμενοι από τους Ηρακλείδες, φεύγουν από την Πίνδο και πάνε στην Πελοπόννησο, εξ ου και «Κάθοδος των Ηρακλειδών με τους Δωριείς»,  και καταλαμβάνουν όλες σχεδόν τις πόλεις (Άργος, Σπάρτη, Μεσσήνη κ.α.), κάτι που δεν έπρεπε λέει,  γιατί ήσαν και αυτοί Έλληνες. Ηρακλείδες λέγονταν βασιλική οικογένεια του Άργους, επειδή έλεγε ότι ήσαν απόγονοι του ημίθεου Ηρακλή.  Οι Ηρακλείδες έφυγαν από το Άργος, επειδή από τη μια σφετερίστηκε το θρόνο ο συγγενής τους Ευρυσθέας και από την  άλλη φοβήθηκαν μη φονευθούν.  Στην αρχή κατάφυγαν στην Αθήνα και από εκεί μετά  πήγαν στη Δωρίδα απ όπου μάζεψαν μισθοφόρους Δωριείς, ένα φύλο των Μακεδόνων ή Μακεδνών, και κατέβησαν στην Πελοπόννησο, για να πάρουν και πάλι το θρόνο. Και ενώ οι Δωριείς βοήθησαν τους Ηρακλείδες να πάρουν το θρόνο, δεν ξαναγύρισαν στον τόπο τους , αλλά παρέμειναν εκεί ως προασπιστές του θρόνου, και έτσι έκτοτε η αρχίζει η καλούμενη Δωρική περίοδος της Σπάρτης. Στη συνέχεια η Σπάρτη εφαρμόζει στρατιωτικό-κουμμουνιστικό καθεστώς και σε σύντομο διάστημα γίνεται η πρώτη δύναμη του αρχαίου γνωστού κόσμου και η πόλη εκείνη που ηγεμόνευε ολόκληρη την Ελλάδα. Οι άλλες αρχαίες πόλεις της Πελοποννήσου: Αργος, Μυκήνες, Μεσήνη, Κόρινθος κλπ είχαν τώρα  ηγεμονεύουσα τη Σπάρτη και σε περίοδο εξωτερικού κινδύνου η Σπάρτη ήταν αυτή που κανόνιζε ή που έμπαινε μπροστά και ακολουθούσαν και όλες οι άλλες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας. Σημειώνεται ότι σύμφωνα με τον Ηρόδοτο οι Δωριείς  ήσαν το πρώτο φύλο που αποκόπηκε από τους βαρβάρους Πελασγούς (Πελασγοί λέγονταν το μεγαλύτερο από τα βάρβαρα φύλα που κατοικούσαν αρχικά στην Ελλάδα) και αποτέλεσε ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό, στο οποίο μετά προσχώρησαν όλοι οι Πελασγοί (= οι Ιωνες ή Αθηναίοι, οι Αιολείς ή Θεσσαλοί κ.α.), καθώς και πολλοί άλλοι βάρβαροι. Αναφερει επίσης ότι οι Δωριείς ήταν ένα έθνος πολυπλάνητο. Αρχικά, επί βασιλιά Έλληνα, διέμεναν στη Θεσσαλία. Μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα φεύγουν από εκεί και πάνε στις πλαγιές της Όσας και του Ολύμπου με αρχηγό το Δώρο απ΄όπου η περιοχή ονομάστηκε Δωρίδα και οι εκεί κάτοικοι Δωριείς. Από εκεί μετά και πριν από τα τρωικά ένα μέρος με αρχηγό τον Τέκταμο (παππού του Μίνωα) πάει στην  Κρήτη όπου ενώθηκε με τους εκεί κατοίκους, τους Ετεόκρητες. Μετά τα τρωικά ένα μέρος από τους εναπομείναντες Δωριείς φεύγει και πάει στην Πίνδο - Μακεδονία όπου ονομάστηκε «έθνος Μακεδνό» και το άλλο οδηγούμενο από τους Ηρακλείδες  κατεβαίνει στην Πελοπόννησο και ονομάζεται «έθνος δωρικό». Αυτός είναι λέει και ο λόγος που το έθνος αυτό ονομάζεται και με την ονομασία «έθνος δωρικόν τε και Μακεδονικόν». 3.  Άνοδος,  παρακμή και πτώση της δωρικής Σπάρτης ΑΝΟΔΟΣ ΣΠΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΩΡΙΕΙΣ Ο Πλάτωνας αναφέρει  ότι όταν οι Ηρακλείδες κατελαβαν με τη βοήθεια των Δωριέων την Πελοπόννησο, βασιλιάς του Άργους έγινε ο Τήμενος, της Μεσσήνης ο Κρεσφόντης και της Σπάρτης ο Πρόκλης και Ευρυσθένης, ο λόγος που στη Σπάρτη υπήρχαν  μετά δυο βασιλιάδες, όλοι παιδιά του Ηρακλή και καλύτεροι ως αρχηγοί από τους απογόνους του Πέλοπα. Ακολούθως οι βασιλιάδες αυτοί ή οι τρεις Δωρικές πόλεις Σπάρτη, Μεσσήνη και Αργος  έκαναν συνασπισμό με ηγέτιδα τη Σπάρτη για την αντιμετώπιση των διαφόρων εχθρών τους.  «Βασιλιάς του Άργους έγινε ο Τήμενος, της Μεσσήνης ο Κρεσφόντης και της Σπάρτης ο Πρόκλης και Ευρυσθένης…. Για την αντιμετώπιση αυτού του κινδύνου, οι Δωριείς ένωσαν τις δυνάμεις τους, που ήταν μοιρασμένες στις τρεις πόλεις τους κάτω από την εξουσία βασιλιάδων που ήταν αδέλφια, γιοι του Ηρακλή. Ο στρατός αυτός ήταν ανώτερος από εκείνο που πολέμησε στην Τροία (υπονοεί του Μενελάου και του Αγαμέμνονα). Πρώτα-πρώτα, όλοι θεωρούμε ότι οι γιοί του Ηρακλή ήταν καλύτεροι αρχηγοί από τα εγγόνια του Πέλοπα. Τέλος, έλεγα ότι εκείνοι ήταν Αχαιοί, που είχαν νικηθεί από τους Δωριείς.»… (Πλάτων Νόμοι Γ, 683 – 686) Ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι μετά τα Τρωικά επειδή δεν υπήρχε πολιτική σταθερότητα στα διάφορες αρχαίες γνωστές πόλεις δεν ήκμασε καμιά πλην της Σπάρτης, η οποία επειδή επί 400 χρόνια και ίσως και περισσότερο πριν από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο  είχαν πολιτική σταθερότητα, μπόρεσαν και έγιναν ισχυροί και να ηγεμονεύουν των άλλων πόλεων, πρβ: «Διότι επί τετρακόσια ήδη έτη προ του τέλους του παρόντος πολέμου, ίσως και ολίγον περισσότερον χρόνον, οι Λακεδαιμόνιοι διατηρούν το ίδιον πολίτευμα, και αυτός είναι ο λόγος, ένεκα του οποίου έγιναν ισχυροί και ημπόρεσαν να ρυθμίζουν και τα των άλλων πόλεων. Ολίγον χρόνον από την κατάλυσιν των τυράννων εις την Ελλάδα, έγινε και η μάχη του Μαραθώνας μεταξύ Περσών και Αθηναίων. Δέκα άλλωστε έτη μετά την μάχην αυτήν ο βάρβαρος ήλθε πάλιν με τον μεγάλον στρατόν και στόλον του εναντίον της Ελλάδος, διά να την υποδούλωση. Και ενώπιον του επικρεμασθέντος μεγάλου κινδύνου, οι Λακεδαιμόνιοι, λόγω του ότι ήσαν το ισχυρότερον ελληνικόν κράτος, ανέλαβαν την αρχηγίαν των συμπολεμησάντων Ελλήνων» (Θουκυδίδης Α 18, μετάφραση Ελ. Βενιζέλου) Ο Διόδωρος (Βίβλος 7, Αποσπάσματα 12) λέει ότι οι Λακεδαιμόνιοι, εφαρμόζοντας τους νόμους του Λυκούργου από ασήμαντοι έγιναν οι δυνατότεροι των Ελλήνων και διατήρησαν την ηγεμονία των Ελλήνων επί περισσότερα από 400 χρόνια. (Περισσότερα βλέπε πιο κάτω) ΠΕΡΣΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΔΥΝΑΜΗ Οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν ότι μετά τη νίκη των Ελλήνων επί των Περσών, οι Αθηναίοι και οι Λακεδαιμόνιοι αναδείχθηκαν δυο οι πιο ισχυρές δυνάμεις στην Ελλάδα,  των Αθηναίων στη θάλασσα και των Λακεδαιμονίων στη ξηρά. Ωστόσο, επειδή η Αθήνα βγήκε υπερδύναμη από τους Περσικούς πολέμους, η Σπάρτη ανησύχησε και κατόπιν αυτού χώρισαν τους Έλληνες σε δυο στρατόπεδα, μαχόμενοι οι μεν τους δε (εννοεί τον Πελοποννησιακό πόλεμο) για το ποιος θα έχει τα πρωτεία, πρβ:   «Και ενώπιον του επικρεμασθέντος μεγάλου κινδύνου, οι Λακεδαιμόνιοι, λόγω του ότι ήσαν το ισχυρότερον ελληνικόν κράτος, ανέλαβαν την αρχηγίαν των συμπολεμησάντων Ελλήνων, και οι Αθηναίοι, αποφασίσαντες καθ' ον χρόνον επήρχοντο οι Πέρσαι να εγκαταλείψουν την πόλιν και παραλαβόντες τα κινητά των, επεβιβάσθησαν επί των πολεμικών πλοίων και έγιναν ναυτικοί. Και αφού, διά του κοινού αγώνος, απέκρουσαν τους Πέρσας, ολίγον χρόνον ύστερον οι Έλληνες, και όσοι είχαν αποσείσει τον ζυγόν του βασιλέως, και όσοι είχαν λάβει μέρος εις τον κοινόν κατ' αυτού αγώνα, διηρέθησαν, και άλλοι μεν ετάχθησαν με τους Αθηναίους, άλλοι δε με τους Λακεδαιμονίους. Διότι τα δύο αυτά κράτη είχαν αναδειχθή ως τα ισχυρότερα, των μεν Αθηναίων επικρατούντων κατά θάλασσαν, των δε Λακεδαιμονίων κατά ξηράν. Ο εθνικός σύνδεσμος των Ελλήνων διετηρήθη ολίγον μόνον καιρόν, έπειτα όμως περιελθόντες εις διενέξεις οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι επολέμησαν με τους συμμάχους των εναντίον αλλήλων, και από τους άλλους Έλληνας, όσοι τυχόν περιήρχοντο μεταξύ των εις έριδας, ετάσσοντο του λοιπού με τον ένα ή τον άλλον εξ αυτών.» (Θουκυδίδης, Α. 18, μετάφραση Ελ. Βνειζέλου) Η διαμάχη μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών που δημιουργήθηκε μετά τα περσικά κατέληξε με την επικράτηση της Σπάρτης, το 405 π.Χ. στους Αιγός Ποταμούς και έτσι άπλωσε περισσότερο την ηγεμονία της στον Ελληνικό κόσμο. Ωστόσο κάποιοι από τους σύμμαχους της Σπάρτης, όπως η Θήβα, δυσανασχέτησε απέναντι στη συμπεριφορά της Σπάρτης και δεν άργησε να τα βάλει τώρα εκείνη εναντίον των Σπαρτιατών. Ακολούθησε μια μακρά περίοδος αναστάτωσης με πολλές πολεμικές εκστρατείες και συγκρούσεις ανάμεσα στη Σπάρτη και στον νέο πρωταγωνιστή των Ελληνικών πραγμάτων, τη Θήβα, που είχαν ως αποτέλεσμα την ηγεμονική συρρίκνωση της Σπάρτης και την επαναφορά των Αθηναίων στο προσκήνιο. Της διαμάχης όμως αυτής τελικά επωφελήθηκε μια άλλη Ελληνική πόλη, η πόλη Πέλλα της Μακεδονίας, η οποία από εκεί που ήταν μια άσημη πόλη σε μια από τις βόρειες γωνιές της Ελλάδας έγινε μετά η πρώτη παγκόσμια δύναμη. «Η αληθεστάτη, πραγματικώς, αλλ' ανομολόγητος αιτία (του Πελοποννησιακού Πολέμου, της διένεξις μεταξύ Σπάρτης και Αθήνας) υπήρξε, νομίζω, η αυξανομένη δύναμις των Αθηνών, η οποία επτόησε τους Λακεδαιμονίους και τους εξώθησεν εις πόλεμον» (Θουκυδίδης Α 23, μετάφραση Ελ. Βενιζέλου) Ο Πλούταρχος, σχετικά με τους λόγους παρακμής και πτώσης των Λακεδαιμονίων, αναφέρει τα εξής: «καθώς σιγά-σιγά δεν γίνονταν τήρηση των νόμων ενέδυσαν κρυφά η πλεονεξία και η φιλοπλουτία, ελαττώθηκε η δύναμής της Σπάρτης, διότι οι σύμμαχοί της εξ αιτίας αυτών  αντιπαθούσαν του Λακεδαιμόνιους….  Έχοντας (οι Λακεδαιμόνιοι) περιφρονήσει τη νομοθεσία του Λυκούργου, γνώρισαν την τυραννία από τους ίδιους τους συμπολίτες τους, χωρίς να διατηρούν τίποτε πια από την πατροπαράδοτη πειθαρχία, και αφού έγιναν όμοιοι με τους άλλους, κατέθεσαν την πρωτύτερη δόξα και παρρησία, έπεσαν στη δουλεία και είναι σήμερα υπό τους Ρωμαίους, όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες. (Πλούταρχος, Τα παλιά επιτηδεύματα των Λακεδαιμονίων, 239 Γ) Ο Λυσίας («Επιτάφιος τοις Κορινθίοις βοηθείς), σχετικά με τα πράγματα στην Ελλάδα μετά τα Περσικά,  αναφέρει μετά λύπης του ότι μετά τους Περσικούς πολέμους και εξαιτίας του ζήλου για τα γεγονότα και τον φθόνο για τα έργα, οι Έλληνες είχαν αλαζονική σκέψη και ο καθένας περίμενε μικρή αφορμή για πόλεμο ενάντια του άλλου. Ειδικότερα μετά τα Περσικά, η Αθήνα αφενός βάζει φόρο υποτέλειας στους Θηβαίους, επειδή είχαν μηδίσει, και αφετέρου ως πρώτη δύναμη που είχε αναδειχθεί  στη θάλασσα ήθελε να ηγεμονεύσει των Ελλήνων αντί των Σπαρτιατών.  Προ αυτού οι Σπαρτιάτες, που  δεν ήθελαν να χάσουν τα πρωτεία, ζητούν από τους Πέρσες και τους Θηβαίους να τους βοηθήσουν για να καταβάλουν τους Αθηναίους. Οι Θηβαίοι (επειδή ήθελαν την ελευθερία τους) και οι Πέρσες (επειδή αφενός ήθελαν να έρθουν και πάλι στο προσκήνιο και αφετέρου να ηττηθεί η Αθήνα και έτσι να πάψει να έχει στην κηδεμονία τις μικρασιατικές πόλεις, που η Σπάρτη τις παραχωρούσε στους Πέρσες ) δέχονται και οι Σπαρτιάτες καταβάλουν τους Αθηναίους, ύστερα από μια μεγάλη σειρά εμφύλιων πολέμων, που πότε νικούσε ο ένας και πότε ο άλλος. Αποφασιστική ήταν η σύγκρουση των δυο πόλεων στη ναυμαχία στους Αιγός ποταμούς το 405 π.Χ. που κατέληξε με συντριβή του αθηναϊκού στόλου από τους Σπαρτιάτες και έτσι η Σπάρτη έγινε στο εξής η μοναδική υπερδύναμη και ο  μοναδικός ηγεμόνας του αρχαίου γνωστού κόσμου.  Μετά οι Θηβαίοι, επειδή δεν είχαν τις απολαβές που περίμεναν από τους συμμάχους τους Σπαρτιάτες ή σωστότερα επειδή πίστεψαν ότι τώρα αυτοί μπορούσαν να γίνουν ηγεμόνες της Ελλάδας (λόγω και του ότι υποστηρίζονταν και οικονομικά από τους Πέρσες), εγκαταλείπουν τους Σπαρτιάτες και ζητούν τη συμμαχία των Αθηναίων εναντίον των Σπαρτιατών. Οι Αθηναίοι στην αρχή το απέρριψαν, όμως μετά είτε γιατί ήθελαν να βγουν και πάλι στο προσκήνιο είτε γιατί δωροδοκήθηκαν από τους Πέρσες, καθώς λέει ο Πλούταρχος, δέχθηκαν και έτσι η Θήβα νικά τη Σπάρτη και γίνεται αυτή τώρα ο νέος ηγεμόνας των Ελλήνων και του κόσμου.  Ο Πλούταρχος, σχετικά με τη δωροδοκία, αναφέρει τα εξής: «Καθώς το περσικό νόμισμα είχε χαραγμένους τοξότες, όταν διέλυσε το στρατόπεδο, είπε ότι ο βασιλιάς τον έδιωχνε από την Ασία με 30.000 τοξότες. Τόσοι ήταν οι χρυσοί δαρεικοί, που στάλθηκαν στην Θήβα και μοιράστηκαν στους πολιτικούς αρχηγούς, για να οδηγηθούν σε πόλεμο εναντίον των Σπαρτιατών. (Πλούταρχος, Αποφθέγματα Λακωνικά 40) Στην αρχή της περιόδου αυτής, 404 - 338 π.Χ., οι Θηβαίοι είχαν πολλούς αγώνες ενάντια στους Σπαρτιάτες, αλλά πάντα νικούσαν οι Θηβαίοι. Αποφασιστική ήταν η σύγκρουση των δύο πόλεων στα Λεύκτρα το 371 π.Χ., που κατέληξε σε συντριβή των Σπαρτιατών. Η σημαντική νίκη των Θηβαίων οφείλονταν στη στρατηγική μεγαλοφυΐα του Επαμεινώνδα, που εφάρμοσε με επιτυχία το σύστημα της λοξής φάλαγγας και την ανδρεία του Ιερού Λόχου, που είχε οργανώσει και διοικούσε ο Πελοπίδας.  Ωστόσο η Ηγεμονία Θήβας δεν κράτησε για πολύ, μόνο για 9 χρόνια, γιατί τερματίστηκε με την ήττα των Θηβαίων και το θάνατο τού Επαμεινώνδα στη μάχη της Μαντινείας το 362 π.Χ.  Τότε οι Μακεδόνες με το Φίλιππο στράφηκαν κατά των συνασπισμένων νοτίων Ελλήνων ( Σπαρτιατών, Αθηναίων, Μαντινέων, Ηλείων και Αχαιών) ζητώντας να πάρουν αυτοί την ηγεμονία των Ελλήνων. Μετά τη νίκη του, ο Φίλιππος πέρασε στην Πελοπόννησο, και έγινε δεκτός από όλες τις πόλεις.  Όταν έφθασε στη Σπάρτη, όπως λέει ο Πλούταρχος (Λυκούργος), έγραψε στους Σπαρτιάτες πως ήθελαν να μπει στην πόλη τους, ως φίλος ή ως εχθρός. Εκείνοι του απάντησαν ως  «ουδέτερος». Ο Φίλιππος δεν προσπάθησε να πάρει την πόλη δια της βίας και έφυγε. Και επειδή η εμφύλια διαμάχη των Ελλήνων για τα πρωτεία, δυστυχώς, συνεχίστηκε μετά και στα μακεδονικά βασίλεια, τελικά αναδείχθηκαν οι Ρωμαίοι και έτσι έγιναν αυτοί οι νέοι ηγεμόνες του κόσμου. Συνεπώς οι εμφύλιες διαμάχες για τα πρωτεία αντί της ένωσης ήταν και τα αίτια της πτώσης των Ελληνικών πόλεων κρατών. ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΙΣΟΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ Μετά τη νίκη των Ελλήνων επι των Περσών, η Σπάρτη και η Αθήνα άρχισαν να διαμάχονταν μεταξύ τους για το ποια πόλη από τους δυο θα ηγεμονεύει των Ελλήνων. Προ αυτών οι Αθηναίοι συγγραφείς Ισοκράτης και Πλάτωνας  έλεγαν τα εξής (βλέπε εδώ σε νέα ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος») για τους Σπαρτιάτες απ΄ όπου συνάγουμε πολλά σχετικά με το βίο και την καταγωγή των Λακεδαιμονίων:  «Καταρχάς, νομίζω, ότι πρέπει να σας υπενθυμίσω (Σπαρτιάτες) με ποιο τρόπο κατακτήσετε τη Μεσσήνη και για ποιους λόγους εγκατασταθήκατε στην Πελοπόννησο, τη στιγμή που είστε Δωρικής καταγωγής…. Όταν ο Ηρακλής πέρασε στην άλλη ζωή και από θνητός έγινε θεός, στην αρχή τα παιδιά του, λόγω της δύναμης των εχθρών του αναγκάστηκαν να περιπλανώνται εδώ κι εκεί και να εκτίθενται σε πολλούς κινδύνους. Μετά το θάνατο του Ευρυσθέα έζησαν κοντά στους Δωριείς. Η Τρίτη γενιά των απογόνων τους πήγε στους Δελφούς, για να ζητήσει από το Μαντείο χρησμό για κάποια ζητήματα. Ο θεός απάντησε στις ερωτήσεις που του έγιναν, αλλά τους διέταξε και να γυρίσουν πίσω, στη γη των προγόνων τους. Μελέτησαν το χρησμό και βρήκαν πρώτα ότι το Άργος είχε περιέλθει στην κατοχή τους με βάσει τη συγγένεια (γιατί μετά το θάνατο του Ευρυσθέα ήταν οι μόνοι επιζώντες από το γένος των Περσειδών) και ότι η Λακεδαίμονα ανήκε επίσης σ’ αυτούς από δωρεά (όταν ο Τυνδάρεως έχασε την εξουσία και αφού προηγουμένως ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης έπαψαν να βρίσκονται ανάμεσα στους ανθρώπους, ο Ηρακλής εγκατάστησε και πάλι στην εξουσία τον Τυνδάρεω, ο οποίος έδωσε τη Λακεδαίμονα ως ανταμοιβή για την ευεργεσία που του προσέφερε και λόγω της συγγένειας του με τους γιους του ……  Ενώ είναι πολλές οι ευεργεσίες που κάμαμε, εμείς οι Αθηναίοι και οι πρόγονοί μας, στην πόλη των Λακεδαιμονίων, εγώ θέλησα να μιλήσω μόνο για τούτη. Πραγματικά χάρη στη σωτηρία που προσφέραμε, οι απόγονοι των σημερινών βασιλιάδων της Λακεδαίμονος, οι απόγονοι του Ηρακλή, κατέβηκαν στην Πελοπόννησο, κατέλαβαν το Άργος, τη Λακεδαίμονα και τη Μεσσήνη, ίδρυσαν τη Σπάρτη»… (Ισοκράτης, Αρχίδαμος  16 – 19) «Αντίθετα, εκείνοι (οι Σπαρτιάτες), αφού κατέστρεψαν τις μεγαλύτερες και τις σπουδαιότερες από κάθε άποψη πόλεις της Πελοποννήσου, οικειοποιήθηκαν τον πλούτο τους. Και όμως, οι πόλεις αυτές, ακόμη κι αν δεν είχαν στο ενεργητικό τους μέχρι τότε τίποτε σπουδαίο, άξιζαν να τύχουν πιο μεγάλης ευγνωμοσύνης εκ μέρους των Ελλήνων για την εκστρατεία της Τροίας…. Η Μεσσήνη έστειλε το Νέστορα, τον πιο σώφρονα άνθρωπο της εποχής του, η Λακεδαίμονα το Μενέλαο…  Η πόλη του Άργους τον Αγαμέμνονα, ο οποίος έκανε τι πιο πολλές, τις τόσες ωραίες και τόσο μεγάλες ωφέλειες για τους Έλληνες… (Ισοκράτης Παναθηναϊκός 72-77) «Οι Λακεδαιμόνιοι δεν αρκέστηκαν να συμπεριφερθούν άσχημα απέναντι σ’ αυτές τις πόλεις και σε τέτοιους άνδρες, αλλά στράφηκαν και εναντίον εκείνων που είχαν κοινή καταγωγή με αυτούς και που συμμετείχαν στην κοινή εκστρατεία και αντιμετώπισαν τους ίδιους κινδύνους, εννοώ τους Αργείους και τους Μεσσηνίους..» (Παναθηναϊκός 91-94) Από τότε που οι Σπαρτιάτες πήγαν στην Πελοπόννησο δεν έκαναν τίποτε άλλο από το πώς θα υποτάξουν όλη την Ελλάδα. (Παναθηναϊκός 98-99) «Έχομε όμως να κατακρίνουμε τους Λακεδαιμονίους και δια την εξής αιτία: ότι δηλαδή αναγκάζουν τους γείτονάς των να γίνονται είλωτες της πόλεώς των, ενώ δια το κοινόν συμφέρον των συμμάχων των δεν φροντίζουν να επιτύχουν κάτι παρόμοιο. Και όμως έχουν όλη την δυνατότητα να διαλύσουν την εχθρότητα μαζί μας και να αναγκάσουν όλους τους βαρβάρους να γίνουν περίοικοι όλης της Ελλάδος». (Ισοκράτης Πανηγυρικός 131) «Ως προς τους άλλους διαψεύστηκε, αφού συμφώνησαν στην παράδοση, συνήψαν συνθήκες και ορκίστηκαν οι Κορίνθιοι, οι Αργείοι και οι Βοιωτοί και οι άλλοι σύμμαχοι, ότι θα παρέδιδαν τους Έλληνες της ηπείρου, αν τους έδιναν χρήματα ο βασιλιάς (των Περσών). Μόνοι εμείς δεν τολμήσαμε  ούτε Έλληνες να παραδώσουμε ούτε όρκους (προδοσίας ή υποταγής) να κάνουμε. Γιατί είναι τόσο ευγενικό, ελεύθερο και σταθερό το φρόνημα της πόλης μας και φυσικά εχθρική προς τους βάρβαρους, επειδή είμαστε γνήσιοι Έλληνες και ανόθευτοι από τους βάρβαρους. Άλλωστε δε συγκατοικούν με μας ούτε Πέλοπες, ούτε Κάδμοι ούτε Δαναοί, ούτε Αιγύπτιοι αλλά βάσει του νόμου Έλληνες και χωρίς βαρβαρικές προσμείξεις, γεγονός από το οποίο δημιουργήθηκε στην πόλη μας το μίσος για τις ξένες φυλές…». (Πλάτων, Μενέξενος, 245c-d) Επομένως και σύμφωνα με τους ως άνω Αθηναίους συγγραφείς, οι Λακεδαιμόνιοι ή Σπαρτιάτες: Α)  Ήσαν αχάριστοι, γιατί ενώ οι Αθηναίοι τους βοήθησαν, αυτοί δεν το αναγνώρισαν ποτέ,  Β)  Δεν ήσαν καλοί Έλληνες, αφού κατέλαβαν τους Αχαιούς της Πελοποννήσου που ήσαν και αυτοί Έλληνες και οικειοποιήθηκαν τον πολιτισμό τους, Γ) Δεν είναι καθαρόαιμοι Έλληνες, αφού είχαν αναμειχθεί και με τους Δαναούς και Πέλοπες που ήσαν βαρβαρικής καταγωγής, Δ) Δεν είχαν καμιά συνεισφορά στον πολιτισμό, απλώς καπηλεύτηκαν το πολιτισμό της Αχαϊκής Σπάρτης. Μόνο η  Αχαϊκή Σπάρτη υμνείται λέει από τους Έλληνες, γιατί συμμετείχε στον Τρωικό πόλεμο, στο πόλεμο εκείνο που οι Έλληνες νίκησαν τους βάρβαρους και έκτοτε πρόκοψε η Ελλάδα. Ε) Πρέπει να κατακριθούν  για το ότι έχουν κάνει είλωτες τους Έλληνες γείτονές τους, ενώ πρέπει να ενωθούν με τους υπόλοιπους Έλληνες, ώστε να αναγκάσουν όλους τους βάρβαρους να γίνουν εκείνοι περίοικοι των Ελλήνων.   Φυσικά κάποια από τα παραπάνω  αναφερόμενα γεγονότα είναι  πραγματικά (όπως η κάθοδος των Ηρακλειδών, η καταγωγή των Καδμείων και Δαναών από Αίγυπτο κ.α.)  και άλλα παραποιημένα, υπερβολές για σοβινιστικούς και πολιτικούς λόγους, αφού: Α) Ο ίδιος ο  Ισοκράτης λέει ότι  χάρη της βοήθειας των Αθηναίων, οι απόγονοι των σημερινών βασιλιάδων της Λακεδαίμωνος, οι απόγονοι του Ηρακλή, κατέβηκαν στην Πελοπόννησο, κατέλαβαν το Άργος, τη Λακεδαιμόνα και τη Μεσσήνη και ίδρυσαν τη Σπάρτη,  άρα η Δωρική Σπάρτη είναι κατά βάση Αθηναϊκό δημιούργημα, που επειδή μετά δεν υπάκουε στην Αθήνα, οι Αθηναίοι το κατηγορούσαν.  Β) Ο ίδιος ο  Ισοκράτης και ο ίδιος ο Πλάτωνας λένε ότι  οι Ηρακλείδες δεν υποδούλωσαν κανένα λαό, αλλά απλά επέστρεψαν από την εξορία «στη γη των προγόνων τους»  και πήραν και πάλι το θρόνο που τους ανήκε με τη βοήθεια των Δωριέων., που ήταν εξόριστοι Αχαιοί, πρβ: «Στη διάρκεια όμως των δέκα χρόνων της πολιορκίας της Τροίας, στην πατρίδα κάθε επιτιθέμενου τα πράγματα χειροτέρεψαν οι νεότεροι επαναστάτησαν  και δεν αποδέχτηκαν όπως έπρεπε τους στρατιώτες, όταν επέστρεψαν στον τόπο τους. Ακολούθησαν αμέτρητοι φόνοι, σφαγές και εξορίες. Όσοι διώχτηκαν, ξαναγύρισαν αργότερα με άλλο όνομα. Τώρα λέγονταν Δωριείς αντί Αχαιοί, γιατί εκείνος που τους συγκέντρωσε στην εξορία κατάγονταν από τη Δωρίδα. (Δωριείς αντ’ Αχαιών κληθέντες, δια το τον συλλέξαντα είναι τότες φυγάς Δωριά). Πλήρης περιγραφή αυτών που έγιναν τότε υπάρχει στους μύθους και στην ιστορία των Σπαρτιατών..» (Πλάτων Νόμοι Γ, 682, e)  Γ)  Ο Ισοκράτης και ο Πλάτωνας εδώ δείχνουν μονομέρεια και σωβινισμό, αφού από την μια δεν κατακρίνουν τους Αθηναίους που είχαν  κάνει δούλους άλλους Αθηναίους (αυτούς που ο Κλεισθένης έκανε την καλούμενη «σεισάχθεια») και από την άλλη κατακρίνουν τους Σπαρτιάτες επειδή είχαν είλωτες, που είναι στην ουσία το αυτό πράγμα. Συνάμα ο Ισοκράτης λέει   να ενωθούν οι Σπαρτιάτες με τους Αθηναίους προκειμένου να κάνουν τους βάρβαρους περίοικους, κάτι που δεν είναι ανθρωπιστική θέση. Το σωστό είναι ότι οι Αθηναίοι με τους Σπαρτιάτες έπρεπε να ενωθούν αφενός για να πάψει η μεταξύ τους εμφύλια διαμάχη και αφετέρου για να αντιμετωπίσουν τους βάρβαρους. Δ) Ο λόγος για τον οποίο ο Πλάτωνας και ο Ισοκράτης κατηγορούν  τους Σπαρτιάτες είναι κατά βάση από φθόνο, επειδή ήθελαν να ηγεμονεύσουν των Ελλήνων όχι οι Σπαρτιάτες, αλλά οι Αθηναίοι. Παράβαλε επίσης ότι ο  Αθηναίος ρήτορας Ισοκράτης έλεγε ότι η Αθήνα είναι η πόλη του πνεύματος, η πόλη που ανέπτυξε τη σκέψη, τη σοφία, τις επιστήμες και συνεπώς, αν θα ηγεμονεύει των Ελλήνων,  θα κερδίσουν όλοι οι Έλληνες.  Αντίθετα η Σπάρτη, έλεγε, είναι η πόλη που ανέπτυξε το σώμα, τη στρατιωτική δύναμη, το στρατό και συνεπώς, αν θα ηγεμονεύει των Ελλήνων,  δεν πρόκειται  να κερδίσει κανένας άλλος Έλληνας. Και αυτό, γιατί όταν κάποιος σκέφτεται σωστά δεν επωφελείται μόνο αυτός, αλλά  και όλοι οι άλλοι, αρκεί να το θέλουν. Αντίθετα ακόμη και αν διπλασιάσουν οι αθλητές την προσπάθειά τους, οι υπόλοιποι άνθρωποι, όπως βλέπουμε, δεν πρόκειται να έχουν κανένα όφελος.  Ωστόσο η αλήθεια είναι κάπου στη μέση: «Νους υγιείς εν σώματι υγιές».

«Ω ΞΕΙΝ, ΑΓΓΕΛΕΙΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΌΝΙΟΙΣ ΌΤΙ ΤΗΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ» (Ξένε, να πεις στους Λακεδαιμόνιους ότι είμαστε εδώ θαμμένοι υπακούοντας στους νόμους και τις εντολές τους)