Η νεαρή Θεοδώρα ζούσε σε ένα χωριό της Πελοποννήσου, τη Βάστα, λίγο έξω από τη Μεγαλόπολη. Από μικρή αγάπησε τον Θεάνθρωπο και Λυτρωτή Χριστό. Ήταν το μεγαλύτερο κορίτσι μιας πολύ φτωχής οικογένειας. Ο πατέρας της ήταν άρρωστος και ηλικιωμένος.
Κατά το Βυζάντιο, κάθε χωριό είχε τη δική του κοινωνική, διοικητική καθώς και στρατιωτική αρχή. Κάθε οικογένεια του χωριού όφειλε να προσφέρει έναν άντρα για το στρατό του κι αν αυτό δεν ήταν εφικτό, έπρεπε να καταβάλει χρήματα για τη μίσθωση ενός μισθοφόρου να την εκπροσωπήσει.
Ο ανήμπορος πατέρας της Θεοδώρας δεν ήταν ικανός ούτε να πολεμήσει, αλλά ούτε να δώσει το μεγάλο χρηματικό ποσό που απαιτείτο. Έτσι η Θεοδώρα που τότε ήταν μόλις 17 ετών, αποφάσισε να συμμετέχει η ίδια στον στρατό του χωριού, υποδυόμενη τον άντρα.
Με απίστευτη γενναιότητα συμμετείχε σε μάχες και σύντομα πήρε προαγωγή. Το θάρρος, η ευπρέπεια και η σοβαρότητά της την έκαναν πολύ αγαπητή σε όλους μέσα στο στράτευμα.
Μία νεαρή κοπέλα, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στις αρετές του στρατιώτη και τον ερωτεύτηκε. Όσο κι αν την απέτρεπε η Θεοδώρα λέγοντας ότι είναι αφιερωμένη στο Θεό, η κοπέλα τόσο ερωτευόταν τον όμορφο και γενναίο νεαρό στρατιώτη που έβλεπε μπροστά της. Ήταν αδύνατο να της αποκαλύψει η Θεοδώρα ότι είναι γυναίκα μεταμφιεσμένη σε άντρα γιατί αυτό θα εξέθετε όλη της την οικογένεια και θα έφερνε πολλά προβλήματα.
Η κοπέλα όμως από τη συνεχόμενη άρνηση που λάμβανε, θέλησε να εκδικηθεί. Κοιμήθηκε με κάποιον άλλο στρατιώτη κι έμεινε έγκυος. Πήγε τότε στον Διοικητή και του είπε ότι είναι έγκυος από τη Θεοδώρα, δηλαδή από τον στρατιώτη που είχε ερωτευτεί. Θα έπρεπε λοιπόν να την παντρευτεί.
Η άρνηση της Θεοδώρας γι΄αυτόν τον γάμο, η οποία με τίποτα δεν πρόδιδε το μυστικό της, σήμαινε πως ατίμωνε την κοπέλα και θα καταδικαζόταν σε θάνατο. Έτσι κι έγινε. Ο νεαρός στρατιώτης μέχρι την τελευταία στιγμή δεν ήθελε να αποκαλύψει το μυστικό του και να φέρει προβλήματα στον πατέρα και στην οικογένεια. Οδηγήθηκε έξω από το χωριό κι εκτελέστηκε. Καθώς έφευγε από τη ζωή η Θεοδώρα είπε τα τελευταία της λόγια: «Κάνε, Κύριε, τα χρόνια μου να γίνουν δέντρα και το αίμα μου νερό να τα ποτίζει». Και ξαφνικά, ένα ρυάκι σχηματίστηκε με ορμητικό νερό…
Το εκκλησάκι με τα 17 δέντρα
Αρκετούς αιώνες μετά, γύρω στο 12ο αιώνα, στο μέρος που άφησε την τελευταία της πνοή και μεταφέρθηκαν τα λείψανά της, φτιάχτηκε ένα εκκλησάκι. Μόλις τελείωσε η κατασκευή του, φύτρωσαν 17 δέντρα στη στέγη του –όσα και τα χρόνια της Θεοδώρας- όταν εκτελέστηκε. Ένα πραγματικό θαύμα!
Μέχρι σήμερα ο ναός της Αγίας Θεοδώρας βρίσκεται εκεί, στο χωριό Βάστα της Μεγαλόπολης σ΄ένα δάσος από μεγάλες βελανιδιές. Κτίστηκε μεταξύ του 1050-1100 προς τιμήν της Οσιομάρτυρος Θεοδώρας και αποτελεί μοναδικό φαινόμενο. Είναι από τα πιο δημοφιλή και αξιόλογα αξιοθέατα της Αρκαδίας. Δεκαεπτά πελώρια δένδρα ξεπηδούν από τη στέγη της εκκλησίας, ενώ από τα θεμέλιά της αναβλύζουν τα νερά ενός κεφαλαριού. Δεν υπάρχει ίχνος ρίζας στο κάτω μέρος της στέγης ή στο εσωτερικό του ναΐσκου.
«Χριστέ μου, συγχώρεσε τους εχθρούς μου, κάνε το σώμα μου εκκλησία, τα μαλλιά μου δέντρα και το αίμα μου ποτάμι». (Προσευχή της Οσιομάρτυρος Θεοδώρας)!
Δείτε το βίντεο με το εκκλησάκι της Αγίας θεοδώρας που έχει 17 δέντρα στη σκεπή τηςΤΟ ΒΙΝΤΕΟ.ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου