ΚΟΚΚΙΝΗ ΧΟΥΝΤΑ: Ποιοι αντιστέκονται σε αυτήν και ποιοι εκλιπαρούν την εύνοιά της

ΠΗΓΗ

Αναρτήθηκε από τον/την xryshaygh στο Δεκεμβρίου 5, 2011

“…Είμαστε η μοναδική χώρα εκτός του Βιετνάμ, της Κίνας και της Βόρειας Κορέας, όπου το να είναι κανείς κομμουνιστής είναι τίτλος τιμής!”

Ισχυρίζομαι ότι στην χώρα αυτή υπάρχει μία Χούντα της «αριστεράς», ακόμη και σήμερα που κυβερνά η κεντροδεξιά, φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία. Και διευκρινίζω σχετικά με τα εισαγωγικά ότι αυτή η Χούντα, που εξουσιάζει την δημόσια ζωή της Πατρίδος μας, δεν έχει καμμία σχέση με το κοινωνικό και οικονομικό πρότυπο, που επικρατεί στο κράτος. Πρότυπο που αναμφισβήτητα είναι όχι φιλελεύθερο, αλλά σκληρά καπιταλιστικό.  Πλήθος τα μονοπώλια και τα «τραστ» σε αυτήν την χώρα και προπαντός σε τομείς κρίσιμους και σημαντικούς για την λειτουργία του πολιτεύματος, όπως είναι τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, δηλαδή ο τύπος, οι τηλεοπτικοί σταθμοί, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί κλπ.
Είμαστε η μοναδική χώρα εκτός του Βιετνάμ, της Κίνας και της Βόρειας Κορέας, όπου το να είναι κανείς κομμουνιστής είναι τίτλος τιμής! Τίτλος τιμής αναγνωρισμένος και από αυτήν την ίδια την δεξιά πολιτική ηγεσία, που δεν χάνει ευκαιρία να επισκέπτεται τα μνημεία της αριστεράς και να καταθέτει τον σεβασμό της, ενώ αντίθετα αποφεύγει όπως ο διάολος με το λιβάνι τους τόπους εκείνους και τα μνημεία, όπου τιμώνται οι αγώνες κατά των κομμουνιστών.
Ίσως κάποιοι θεωρήσουν ότι το κείμενο αυτό είναι ένα κείμενο «μίσους», που υμνεί τον εθνικό διχασμό. Το αντίθετον! Πιστεύω στην εθνική συμφιλίωση, αλλά εθνική συμφιλίωση δεν μπορεί να υπάρχει όταν λησμονούμε όλα τα λάθη της αριστεράς και διαστρεβλώνουμε τα ιστορικά γεγονότα. Εάν θέλαμε να υπάρξει σε αυτόν τον τόπο εθνική συμφιλίωση, θα έπρεπε όλες οι παρατάξεις να κάνουν την σκληρή αυτοκριτική τους.
Να παραδεχθεί η δεξιά ότι έδεσε την Ελλάδα χωρίς ανταλλάγματα και εις βάρος των εθνικών συμφερόντων(Κύπρος, αναγνώριση Τίτο) στο άρμα της δύσεως, να παραδεχθεί η δεξιά τα λάθη της σε Ζυρίχη και Λονδίνο, στην διάρθρωση της οικονομίας, στο κράτος της αστυφιλίας που δημιούργησε και από την πλευρά της η αριστερά να παραδεχθεί και αυτή τον προδοτικό της ρόλο σε πλείστα εθνικά θέματα. Όπως στην Μικρασιατική εκστρατεία, που υπερηφανεύονταν επίσημα οι κομμουνιστές ότι επιδίωξαν την «αστικοτσιφλικάδικη» ήττα. Να παραδεχθεί ότι μιλούσε κάποτε για ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη και ουδέποτε έχει ζητήσει συγγνώμη έναντι του Έθνους γι’ αυτό το εθνικό έγκλημα. Συμφιλίωση επέρχεται μόνον όταν γίνεται αμοιβαία ομολογία των λαθών και των σφαλμάτων εις βάρος του Έθνους και της Ιστορίας των Ελλήνων και όχι όταν αμοιβαία «κουκουλώνουμε» προδοσίες, εγκλήματα και ξεπουλήματα σε ξένους αφέντες.
Για να αντιληφθείτε κατά ποίον τρόπον η κυριαρχία της αριστεράς στην δημόσια ζωή είναι απόλυτη σε αυτήν την χώρα, αρκεί να σας αναφέρω ένα παράδειγμα. Πριν λίγα χρόνια ολόκληρος ο Ελληνικός λαός είχε βγει στους δρόμους και διαδήλωνε για το όνομα της Μακεδονίας. Τότε λίγοι, ελάχιστοι δημοσιογράφοι, ακολουθώντας την φωνή της διεθνιστικής-μαρξιστικής τους ιδεολογίας, είχαν την τόλμη ή το θράσος εάν θέλετε να αντιταχθούν στο λαϊκό αίσθημα. Αυτοί λοιπόν οι δημοσιογράφοι σε όλες τις εκλογές, που γίνονται στα σωματεία τους, παίρνουν τους περισσότερους ψήφους! Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά, ότι αυτοί διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Έχουν φθάσει στο σημείο στις μεγαλύτερες σε κυκλοφορία εφημερίδες της χώρας, στο παρελθόν να αποκαλέσουν κοινούς εγκληματίες και σφαγείς τους Μακεδονομάχους και ουδείς να διαμαρτυρηθεί! Και πώς να διαμαρτυρηθεί άλλωστε, όταν ακόμη και οι υπουργοί της δεξιάς Ν.Δ., όταν ήταν κυβέρνηση, έτρεμαν μήπως και γράψει δύο λέξεις εναντίον τους ένας δημοσιογράφος;
Το πλέον ενδιαφέρον σε αυτήν την αλλοπρόσαλλη κατάσταση, που επικρατεί στην Πατρίδα μας, κατάσταση που μπορεί να περιγραφεί σαν αριστερή χούντα στα ΜΜΕ μέσα σε καθεστώς σκληρού καπιταλισμού, είναι το στοιχείο ότι πολλοί από τους καπιταλιστές μας είναι πρώην κομμουνιστές, οι οποίοι είδαν το φως το αληθινό του καπιταλισμού, αλλά δεν ξέχασαν την εμπάθειά τους για κάθε τι εθνικιστικό!
Έτσι, από εξόριστοι κομμουνιστές στην Μακρόνησο, βρέθηκαν να είναι σήμερα ιδιοκτήτες εφημερίδων και τηλεοπτικών σταθμών και ταυτόχρονα εργολάβοι δημοσίων έργων. Ένας μάλιστα από τους ισχυρούς παράγοντες της οικονομικής ζωής του τόπου, που συμμετείχε ενεργά στα κινήματα ειρήνης στην συνέχεια πουλούσε πανάκριβα οπλικά συστήματα στις Ένοπλες Δυνάμεις μας… Πολλές οι ενοχές τους λοιπόν και κάπου πρέπει να τις χρεώσουν. Και το μόνο που τους απέμεινε για να ικανοποιήσουν την ένοχη συνείδησή τους είναι ότι παραμένουν αντιφασίστες! Γι’ αυτό και πολεμούν με τόση λύσσα, με τόση εμπάθεια, με τόσο μίσος την Χρυσή Αυγή.
Την Χρυσή Αυγή, που τολμά να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, που θυμίζει εγκλήματα και προδοσίες και δεν τις λησμονεί. Και γιατί να τις λησμονήσει άραγε, όταν αυτοί που τις διέπραξαν θεωρούν τις προδοσίες τους… πατριωτικούς άθλους;
Αντίθετα, η καπιταλιστική αριστερά, που κατευθύνει την δημόσια ζωή της χώρας, δεν έχει κανένα πρόβλημα με κάποιους ακροδεξιούς, δεξιούς, κεντροδεξιούς και δεξιούληδες, που γλείφουν την αριστερά νυχθημερόν και… εκστασιάζονται απέναντι στα ανύπαρκτα δήθεν «πατριωτικά της κατορθώματα»!
Είμαστε, επαναλαμβάνω, η μοναδική χώρα στον κόσμο που κυριαρχεί η αριστερά στην δημόσια ζωή μέσα σε καθεστώς σκληρού καπιταλισμού. Θα μου πείτε βέβαια πως οι νικητές του ψυχρού πολέμου, τα γεράκια της Ουάσιγκτον, επιτρέπουν να υπάρχει αυτή η κατάσταση στην Ελλάδα; Τους είναι παντελώς αδιάφορο… Αυτό που θέλουν είναι να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Όπως στο πρόσφατο παρελθόν, που ο Ανδρέας Παπανδρέου έπαιρνε τις ψήφους των αριστερών για να διώξει τις βάσεις και οι βάσεις έμεναν! Δεν τους ενδιαφέρουν τα εσωτερικά ενός κράτους, που στο κάτω-κάτω της γραφής σε ό,τι έχει σχέση με τα συμφέροντά τους το ελέγχουν.
Αυτή όμως η αμαρτωλή κατάσταση ενδιαφέρει τους Αληθινούς Έλληνες, τους Αληθινούς Εθνικιστές, που βλέπουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο την Πατρίδα να σέρνεται προς την καταστροφή μέσα σε ένα αρρωστημένο κλίμα μιας πρωτοφανούς πολιτικής υποκρισίας, μέσα στην οποία όλες οι λέξεις και οι ιδεολογίες έχουν χάσει το νόημά τους.